Look at the below statistics: (TIME, May 25 2009 )
# 5 million Americans couples have been cohabiting (living together but not married)
# 40% of the children born in Y2007 had un-wed parents.
The above stat tells us something different than the higher divorce rate in developed countries. If divorce could be directly tracked to individuals' financial freedom, societal security and an enhanced emphasis on individuality coupled with an often overwrought expectations, what does cohabiting suggest? A disbelief in marriage as an institute? The increasing legal hassles associated with divorce? An inclination towards staying non-committal?
Those men & women who choose to live together remaining unmarried have helped coin a new term "Committed Un-wed" (CU). The report says their dislike towards marriage is as strong as their love for their partners. Some CUs even wonder why law should come into picture in 'his' & 'her' personal decisions to lead their life.A majority of the women CUs find the man's care during & after childbirth more assuring and forming the base of a commitment, than a legal marriage. CUs are prevalent in Europe as well- another statistic says that un-wed couples in Europe stay together longer than married couples!
Good that this concept of Committed Unweds is still taboo, and is not even in casual talks in India. I have never heard of a CU other than Kamal Hassan and Mu.ka!
May 27, 2009
May 23, 2009
Beijing
சென்ற ஆண்டு சைனாவின் Beijing வரை குடும்பத்துடன் போய்வந்ததற்கு முக்கியமாக இரண்டு காரணங்கள்: 1. மதுவுக்கு ’சொல்லிக்கொள்கிற’ மாதிரி உலகப் புகழ்பெற்ற ஒரு இடத்திற்குப் போக நீண்ட நாள் ஆசை. (”Great Wall of China”) 2. தீபிகாவுக்கு அப்படியெல்லாம் பெரிதாக ஆசை ஒன்றும் இல்லையென்றாலும், ”ஜீன்ஸ்” பார்த்ததிலிருந்து ஏதோ ஐஸ்வர்யா ரேஞ்சுக்கு உலகின் ஏழு அதிசயங்களையும் பார்த்துவிட வேண்டுமென்று ஒரு ’சின்ன’, எளிய ஆசை!
சீனப் பெருஞ்சுவரில் நடந்தபோது கொஞ்சம் ‘கிக்’ ஆகத்தான் இருந்தது -அத்தனை சரித்திரப் பெருமை பெற்ற இடத்தில் இருப்பது குறித்து. டூரிஸ்ட்களிடம் பாப்புலராக உள்ள சுமார் 3 கி.மீ. பகுதி நன்றாகப் பராமரிக்கப்பட்டு பழமை முற்றிலும் மிஸ்ஸிங். இருந்தும் பரந்து விரிந்த மலை நடுவே வளைந்த பாம்பாக நீண்டு தொடரும் சுவர் அதன் சரித்திரத்தில் ஆர்வம் ஏற்படுத்துகிறது.
Ban Li Chocho (அரை பத்தாயிரம் சுவர்) என்ற பெயரில் 5,000 கி.மீ. தூரம் வரை மலை மேல் கட்டப்பட்டிருக்கும் அபாரமான இந்த சுவர், மற்றைய அதிசயங்களைப் போலவே பெரும்பாலும் மனித அடிமைகளைக் கொண்டோ, ஒரு தனி மனிதனின் முட்டாள்தனமான கணத்தின் முடிவினாலோ கட்டப்பட்டது. எதிரிகளிடமிருந்து நாட்டைக் காக்கிறேன் பேர்வழி என்று விரயமாக்கப்பட்ட மக்கள் சக்தி. குறிப்பாக யாரிடமிருந்து காக்க வேண்டும் என்று கட்டினார்களோ, அந்த அரசன் லஞ்சம் கொடுத்து சுவரைத் தாண்டி வந்து விட்டதாக ஹோட்டலில் நான் படித்த சரித்திரக் குறிப்பு சொல்கிறது. The Great Wall of China did not serve its purpose!
சுமார் 3 மீட்டர் அகல சுவரில் நடக்கையில் ஆங்காங்கே குளிருக்கு குல்லா விற்கிறார்கள். புகைப்படக்காரரிடம் பேரம் பேசினால் பாதியாக விலை குறைகிறது. 10 யுவானுக்கு (சுமார் 60 ரூபாய்) விற்கும் கை அகல சீனப் பெருஞ்சுவரின் மாடல், கொஞ்சம் தள்ளிப் போனால் 1 யுவான் என்று கூவுகிறார்கள்.
Forbidden City என்று ஏனோ அழைக்கப்படும் அரண்மனையும் ’அதட்டல்’ ரகத்தில் ஒரு ஆணவத்துடன் இருக்கிறது -இந்தியாவின் அரண்மனைகள் போலவே. பாதுகாப்புக்காக மட்டுமன்றி, பார்த்த மாத்திரத்தில் அபரிதமாகத் தெரியும் enormity உலகெங்கிலும் எல்லா அரண்மனைகளுக்கும் பொதுவாக இருக்கிறது. (ஜப்பானின் Casteகள் இதற்கு விதிவிலக்கு). ”The Last Emperor படத்தில் சின்ன emperor சைக்கிள் விடும் இடம்” என்றதும் டூரிஸ்ட்கள் படமெடுத்துக்கொள்கின்றனர். 6 மீ x 6 மீ அளவில் மிகப்பெரிதாக மா சே துங் படத்தை நுழைவாயிலில் வைத்து “சேர்மன் மா” என்கிறார்கள்.
அதற்கு எதிர்த்தாற்போல் இருப்பது பின்னாளில் சைன எதேச்சாதிகாரத்தின் அடையாளமாகிவிட்ட Tiananmen Square. ஜனநாயகம் கேட்டு மிலிட்டரி டாங்க்குகளால் கூண்டோடு நசுக்கப்பட்ட, கணக்கிடப்படாத இளைஞர்கள், கம்யூனிச சரித்திரத்தில் கரும்புள்ளியாகக் கரைந்ததை நினைவூட்டும் ஒரு இடம்.
Temple of Heaven ஒரு பரந்து விரிந்த இடத்தில் இருந்தது. சுமார் 100 மீ. வரை நீண்டு வளைந்த சுவரின் ஒரு ஓரத்தில் மெதுவாகப் பேசினாலும், சுவரின் மறுகோடியில் எதிரொலியாகக் கேட்கிறது. Great architects! அங்கே கவர்ந்த விஷயம் சுற்றிலும் உள்ள பூங்காவில் சிறுவர் முதல் பெரியவர்கள் வரை விதவிதமான உடற்பயிற்சியில் மிகச் சுறுசுருப்பாக ஈடுபட்டிருந்தது. காலால் உதைத்து (”எத்தி”?)விளையாடும் ஒருவித shuttle cock படு சிரத்தையாக, திறமையாக ஆடுகிறார்கள். நாங்களும் ஆடிப் பார்த்தோம். வேடிக்கை பார்த்த ஒரு சைனாப்பெண் கம்பெனி கொடுப்பதற்காக கொஞ்ச நேரம் எங்களுடன் ஆடி, “இதுகள் தேறாது” என்பதைச் சொல்லாமல் சென்றாள். Beijingகில் மிஸ் பண்ணக்கூடாத இடம்.
டூர் பேக்கேஜில் லோக்கல் மக்கள் வசிக்கும் ஒரு வீட்டுக்குப் போவதும் இருந்தது. கிட்டத்தட்ட ஜெய்லானித்தெரு மாதிரி இருந்த தெருவில் ஒரு சின்ன வீட்டிற்கு சைக்கிள் ரிக்ஷாவில் போய் அந்த குடும்பத்தினருடன் சிறுது நேரம் உரையாடல். தெருவில் நம் ஊரில் கிரிக்கெட் ஆடுவது போல் சிறுவர்கள் ஷட்டில் ஆடிக்கொண்டிருந்தார்கள்.
சைனாவில் கவர்ந்த இன்னொரு விஷயம் -Chinese food. இந்தியாவில் காரம், மசாலா சேர்ந்து நமக்கேற்ற மாதிரி இருப்பது போல், ஜப்பானில் மொழுக்கென்று இவர்களுக்கேற்றார்போல் இருக்கும் சைன உணவு, நிஜத்தில் இவ்வளவு காரம் என்பதை யூகிக்கவில்லை. தெருவோரக் கடைகளில் ’தேள் வறுவல்’ கிடைக்கும் என்று Beijing போய் வந்த இந்திய நண்பர்கள் சொன்னார்கள். பார்க்கவில்லை. ” நாய்க்கறி ஸ்பெஷல்” என்று ஒரு ரெஸ்ட்ராண்ட் விளம்பரம் போர்டு வைத்திருந்தது. ரொம்பவும் பாப்புலரான Beijing Duck அவ்வளவு ருசிக்கவில்லை. ”ஆமை சாப்பிடப் போகலாமா?” என்றபோது *ஐயோ பாவம். So sad....* என்று மதுவும் ஷிபுவும் மறுத்துவிட்டனர். (Office Business trip-ல் ஒருமுறை வந்திருந்த போது மூன்று பேராகச் சேர்ந்து “ஆமை” சாப்பிட்டோம். தண்ணீருக்குள் உயிரோடு ஆமை இருந்த ஒரு கண்ணாடித் தொட்டியைக் கொண்டுவந்து காட்டி, “இது தான் உங்களுக்கு உணவாகப் போகிறது” என்று எடுத்துச் சென்றார்கள் என்பதைச் சொல்லியிருந்தேன்).
சைனாவின் cost of living பளிச்சென்று மனதில் படுகிறது. Beijing Duck சாப்பிடப்போனால் 100 யுவான் (600 ரூபாய்) வரை ஆகும் இடத்திற்குப் பக்கத்திலேயே ஏஸி ரெஸ்ட்ராண்டில் 5-6 யுவானுக்கு (30-36 ரூபாய்) fried riceம் நான் வெஜ்ஜும் சாப்பிட முடிகிறது. (மும்பை போல?) டாக்ஸியில் இரவு 10 மனிக்குமேல் 20 நிமிடம் பயணித்து ஹோட்டல் திரும்பினால் 12 யுவான் (72 ரூபாய்). Rolex முதல் Gucci வரை போலிகளை சட்டமீறல் பயமின்றி பொது மார்க்கெட்டில் கூவிக் கூவி விற்கிறார்கள். “ஒவ்வொருவருக்கும் வாழ்க்கையில் ஏமாறும் தருணங்கள் நிர்ணயிக்கப்பட்டுள்ளன. புத்திசாலித்தனங்கள், கவனங்கள் தளர்ந்து ஏமாறும் தருணங்கள்...” என்ற சுஜாதாவின் கூற்றுப்படி, நானும் Sony 32 GB Memory Stick ஒன்று வாங்கினேன் -அது 1 GB கூடத் தேறாது என்று மார்க்கெட்டை விட்டு வெளியேறும் முன்பே இன்னொரு கடைக்காரி சிரிக்காமல் சொன்னாள்.
ஜப்பானின் ஒரு டிராவெல்ஸ் மூலம் செய்த பேக்கேஜ் டூர் என்பதால் ஏர்போர்ட்டில் இறங்கியதிலிருந்து திரும்புகையில் இமிக்ரேஷன் வரை கூடவே வந்து பார்த்துக்கொண்டார்கள். இல்லையென்றால் ஆங்கிலம் சுத்தமாகச் செல்லுபடியாகாத ஊரில் கஷ்டம் தான். Beijingகில் இருந்த 4 நாட்களிலும் கேட்ட ஒரே ஆங்கில வார்த்தை -”Sir, money, money..." என்று ஹோட்டலுக்கு அருகில் பின்னலேயே கையேந்தி வந்த சிறுமிகள். Wang Fu Jing என்ற ஷாப்பிங்கிற்குப் பிரசித்தமான இடத்தில் இருக்கும் மிகப் பெரிய, ஆங்கிலப் புத்தகங்கள் விற்கும் கடையில் கூட "Welcome to Come Back Again" என்று எழுதியிருந்தது. Chinglish!
சீனப் பெருஞ்சுவரில் நடந்தபோது கொஞ்சம் ‘கிக்’ ஆகத்தான் இருந்தது -அத்தனை சரித்திரப் பெருமை பெற்ற இடத்தில் இருப்பது குறித்து. டூரிஸ்ட்களிடம் பாப்புலராக உள்ள சுமார் 3 கி.மீ. பகுதி நன்றாகப் பராமரிக்கப்பட்டு பழமை முற்றிலும் மிஸ்ஸிங். இருந்தும் பரந்து விரிந்த மலை நடுவே வளைந்த பாம்பாக நீண்டு தொடரும் சுவர் அதன் சரித்திரத்தில் ஆர்வம் ஏற்படுத்துகிறது.
Ban Li Chocho (அரை பத்தாயிரம் சுவர்) என்ற பெயரில் 5,000 கி.மீ. தூரம் வரை மலை மேல் கட்டப்பட்டிருக்கும் அபாரமான இந்த சுவர், மற்றைய அதிசயங்களைப் போலவே பெரும்பாலும் மனித அடிமைகளைக் கொண்டோ, ஒரு தனி மனிதனின் முட்டாள்தனமான கணத்தின் முடிவினாலோ கட்டப்பட்டது. எதிரிகளிடமிருந்து நாட்டைக் காக்கிறேன் பேர்வழி என்று விரயமாக்கப்பட்ட மக்கள் சக்தி. குறிப்பாக யாரிடமிருந்து காக்க வேண்டும் என்று கட்டினார்களோ, அந்த அரசன் லஞ்சம் கொடுத்து சுவரைத் தாண்டி வந்து விட்டதாக ஹோட்டலில் நான் படித்த சரித்திரக் குறிப்பு சொல்கிறது. The Great Wall of China did not serve its purpose!
சுமார் 3 மீட்டர் அகல சுவரில் நடக்கையில் ஆங்காங்கே குளிருக்கு குல்லா விற்கிறார்கள். புகைப்படக்காரரிடம் பேரம் பேசினால் பாதியாக விலை குறைகிறது. 10 யுவானுக்கு (சுமார் 60 ரூபாய்) விற்கும் கை அகல சீனப் பெருஞ்சுவரின் மாடல், கொஞ்சம் தள்ளிப் போனால் 1 யுவான் என்று கூவுகிறார்கள்.
Forbidden City என்று ஏனோ அழைக்கப்படும் அரண்மனையும் ’அதட்டல்’ ரகத்தில் ஒரு ஆணவத்துடன் இருக்கிறது -இந்தியாவின் அரண்மனைகள் போலவே. பாதுகாப்புக்காக மட்டுமன்றி, பார்த்த மாத்திரத்தில் அபரிதமாகத் தெரியும் enormity உலகெங்கிலும் எல்லா அரண்மனைகளுக்கும் பொதுவாக இருக்கிறது. (ஜப்பானின் Casteகள் இதற்கு விதிவிலக்கு). ”The Last Emperor படத்தில் சின்ன emperor சைக்கிள் விடும் இடம்” என்றதும் டூரிஸ்ட்கள் படமெடுத்துக்கொள்கின்றனர். 6 மீ x 6 மீ அளவில் மிகப்பெரிதாக மா சே துங் படத்தை நுழைவாயிலில் வைத்து “சேர்மன் மா” என்கிறார்கள்.
அதற்கு எதிர்த்தாற்போல் இருப்பது பின்னாளில் சைன எதேச்சாதிகாரத்தின் அடையாளமாகிவிட்ட Tiananmen Square. ஜனநாயகம் கேட்டு மிலிட்டரி டாங்க்குகளால் கூண்டோடு நசுக்கப்பட்ட, கணக்கிடப்படாத இளைஞர்கள், கம்யூனிச சரித்திரத்தில் கரும்புள்ளியாகக் கரைந்ததை நினைவூட்டும் ஒரு இடம்.
Temple of Heaven ஒரு பரந்து விரிந்த இடத்தில் இருந்தது. சுமார் 100 மீ. வரை நீண்டு வளைந்த சுவரின் ஒரு ஓரத்தில் மெதுவாகப் பேசினாலும், சுவரின் மறுகோடியில் எதிரொலியாகக் கேட்கிறது. Great architects! அங்கே கவர்ந்த விஷயம் சுற்றிலும் உள்ள பூங்காவில் சிறுவர் முதல் பெரியவர்கள் வரை விதவிதமான உடற்பயிற்சியில் மிகச் சுறுசுருப்பாக ஈடுபட்டிருந்தது. காலால் உதைத்து (”எத்தி”?)விளையாடும் ஒருவித shuttle cock படு சிரத்தையாக, திறமையாக ஆடுகிறார்கள். நாங்களும் ஆடிப் பார்த்தோம். வேடிக்கை பார்த்த ஒரு சைனாப்பெண் கம்பெனி கொடுப்பதற்காக கொஞ்ச நேரம் எங்களுடன் ஆடி, “இதுகள் தேறாது” என்பதைச் சொல்லாமல் சென்றாள். Beijingகில் மிஸ் பண்ணக்கூடாத இடம்.
டூர் பேக்கேஜில் லோக்கல் மக்கள் வசிக்கும் ஒரு வீட்டுக்குப் போவதும் இருந்தது. கிட்டத்தட்ட ஜெய்லானித்தெரு மாதிரி இருந்த தெருவில் ஒரு சின்ன வீட்டிற்கு சைக்கிள் ரிக்ஷாவில் போய் அந்த குடும்பத்தினருடன் சிறுது நேரம் உரையாடல். தெருவில் நம் ஊரில் கிரிக்கெட் ஆடுவது போல் சிறுவர்கள் ஷட்டில் ஆடிக்கொண்டிருந்தார்கள்.
சைனாவில் கவர்ந்த இன்னொரு விஷயம் -Chinese food. இந்தியாவில் காரம், மசாலா சேர்ந்து நமக்கேற்ற மாதிரி இருப்பது போல், ஜப்பானில் மொழுக்கென்று இவர்களுக்கேற்றார்போல் இருக்கும் சைன உணவு, நிஜத்தில் இவ்வளவு காரம் என்பதை யூகிக்கவில்லை. தெருவோரக் கடைகளில் ’தேள் வறுவல்’ கிடைக்கும் என்று Beijing போய் வந்த இந்திய நண்பர்கள் சொன்னார்கள். பார்க்கவில்லை. ” நாய்க்கறி ஸ்பெஷல்” என்று ஒரு ரெஸ்ட்ராண்ட் விளம்பரம் போர்டு வைத்திருந்தது. ரொம்பவும் பாப்புலரான Beijing Duck அவ்வளவு ருசிக்கவில்லை. ”ஆமை சாப்பிடப் போகலாமா?” என்றபோது *ஐயோ பாவம். So sad....* என்று மதுவும் ஷிபுவும் மறுத்துவிட்டனர். (Office Business trip-ல் ஒருமுறை வந்திருந்த போது மூன்று பேராகச் சேர்ந்து “ஆமை” சாப்பிட்டோம். தண்ணீருக்குள் உயிரோடு ஆமை இருந்த ஒரு கண்ணாடித் தொட்டியைக் கொண்டுவந்து காட்டி, “இது தான் உங்களுக்கு உணவாகப் போகிறது” என்று எடுத்துச் சென்றார்கள் என்பதைச் சொல்லியிருந்தேன்).
சைனாவின் cost of living பளிச்சென்று மனதில் படுகிறது. Beijing Duck சாப்பிடப்போனால் 100 யுவான் (600 ரூபாய்) வரை ஆகும் இடத்திற்குப் பக்கத்திலேயே ஏஸி ரெஸ்ட்ராண்டில் 5-6 யுவானுக்கு (30-36 ரூபாய்) fried riceம் நான் வெஜ்ஜும் சாப்பிட முடிகிறது. (மும்பை போல?) டாக்ஸியில் இரவு 10 மனிக்குமேல் 20 நிமிடம் பயணித்து ஹோட்டல் திரும்பினால் 12 யுவான் (72 ரூபாய்). Rolex முதல் Gucci வரை போலிகளை சட்டமீறல் பயமின்றி பொது மார்க்கெட்டில் கூவிக் கூவி விற்கிறார்கள். “ஒவ்வொருவருக்கும் வாழ்க்கையில் ஏமாறும் தருணங்கள் நிர்ணயிக்கப்பட்டுள்ளன. புத்திசாலித்தனங்கள், கவனங்கள் தளர்ந்து ஏமாறும் தருணங்கள்...” என்ற சுஜாதாவின் கூற்றுப்படி, நானும் Sony 32 GB Memory Stick ஒன்று வாங்கினேன் -அது 1 GB கூடத் தேறாது என்று மார்க்கெட்டை விட்டு வெளியேறும் முன்பே இன்னொரு கடைக்காரி சிரிக்காமல் சொன்னாள்.
ஜப்பானின் ஒரு டிராவெல்ஸ் மூலம் செய்த பேக்கேஜ் டூர் என்பதால் ஏர்போர்ட்டில் இறங்கியதிலிருந்து திரும்புகையில் இமிக்ரேஷன் வரை கூடவே வந்து பார்த்துக்கொண்டார்கள். இல்லையென்றால் ஆங்கிலம் சுத்தமாகச் செல்லுபடியாகாத ஊரில் கஷ்டம் தான். Beijingகில் இருந்த 4 நாட்களிலும் கேட்ட ஒரே ஆங்கில வார்த்தை -”Sir, money, money..." என்று ஹோட்டலுக்கு அருகில் பின்னலேயே கையேந்தி வந்த சிறுமிகள். Wang Fu Jing என்ற ஷாப்பிங்கிற்குப் பிரசித்தமான இடத்தில் இருக்கும் மிகப் பெரிய, ஆங்கிலப் புத்தகங்கள் விற்கும் கடையில் கூட "Welcome to Come Back Again" என்று எழுதியிருந்தது. Chinglish!
May 21, 2009
Crazy questions!
Some questions I had in my mind during the loooooong journey between Osaka and San Francisco:
(1) The crazy trolley: While serving food, why do the flight attendants pull the trolley all the way to the last row (or first row), and serve food only as they come in reverse? What if they serve while moving forward?
(2) The crazy-baggage: Why do they allow 23kg x 2 = 46 kg per person in flights to America, but only 20kg within Asia? Capacity of Boeing 747 wouldn't change from country-to-country, right? In fact, if passenger weight is taken into account, the Asian sectors with relatively 'slimmer' passengers should only be allowed heavier baggage! (Assuming there are 300 passengers in a flight, the American sector aircraft carry an additional 26 x 300 = 7,800 kg = 7.8 ton!!).
(3) The crazy drinks: Why do they SELL (instead of 'serve free of cost') alcohols in US companies' aircraft, even in long international sectors?
--- If cost-reduction is the idea, why do they sell it at 10-12 times the market price?
--- Why do some passengers still purchase & drink, at this exorbitant cost?
--- Why do US airlines still run in loss, even after being so cost-conscious?
(4) The crazy immigration: Why is there no immigration clearance in any of the USA airports for departing passengers? Are all other countries that have immigration check for departing passengers wasting their time & money?
(5) The crazy wind?: This one is slightly scientific: San Francisco--Orlando sector (eastbound) takes 5 hrs, while the return Orlando--San Francisco (westbound) takes 6 hrs. Taking into account the fact that earth rotates towards East, the aircraft flying opposite to earth's rotation takes 20% additional time. (I used to think when I was a boy that Westbound aircraft should take less time -till I learned that the earth rotates together with the 'atmospheric' space around it). This would mean that the Westbound aircraft has to overcome an additional 20% 'force'/'resistance' than what it does when flying east. At 10km altitude when the aircraft flies at 1,000 km/hr, the wind velocity should then be 200 km/hr. Is it so...?
(1) The crazy trolley: While serving food, why do the flight attendants pull the trolley all the way to the last row (or first row), and serve food only as they come in reverse? What if they serve while moving forward?
(2) The crazy-baggage: Why do they allow 23kg x 2 = 46 kg per person in flights to America, but only 20kg within Asia? Capacity of Boeing 747 wouldn't change from country-to-country, right? In fact, if passenger weight is taken into account, the Asian sectors with relatively 'slimmer' passengers should only be allowed heavier baggage! (Assuming there are 300 passengers in a flight, the American sector aircraft carry an additional 26 x 300 = 7,800 kg = 7.8 ton!!).
(3) The crazy drinks: Why do they SELL (instead of 'serve free of cost') alcohols in US companies' aircraft, even in long international sectors?
--- If cost-reduction is the idea, why do they sell it at 10-12 times the market price?
--- Why do some passengers still purchase & drink, at this exorbitant cost?
--- Why do US airlines still run in loss, even after being so cost-conscious?
(4) The crazy immigration: Why is there no immigration clearance in any of the USA airports for departing passengers? Are all other countries that have immigration check for departing passengers wasting their time & money?
(5) The crazy wind?: This one is slightly scientific: San Francisco--Orlando sector (eastbound) takes 5 hrs, while the return Orlando--San Francisco (westbound) takes 6 hrs. Taking into account the fact that earth rotates towards East, the aircraft flying opposite to earth's rotation takes 20% additional time. (I used to think when I was a boy that Westbound aircraft should take less time -till I learned that the earth rotates together with the 'atmospheric' space around it). This would mean that the Westbound aircraft has to overcome an additional 20% 'force'/'resistance' than what it does when flying east. At 10km altitude when the aircraft flies at 1,000 km/hr, the wind velocity should then be 200 km/hr. Is it so...?
May 16, 2009
Believing in Reincarnation :-)
மின் அஞ்சலில் அவ்வப்போது கீழே தந்திருப்பது போல் படித்தால் சிரிக்கவைக்கும் -ஆனால் நிஜத்தில் ’கலங்கடிக்கும்’- விஷயங்கள் வரும்...
Given below are few hints for survival for those who dare to drive on Indian roads.They are
applicable to every place in India except Bihar, where life outside a vehicle is only marginally safer. Indian road rules broadly operate within the domain of karma where you do your best, and leave the rest to your destiny.
1. Do we drive on the left or right of the road? The answer is "both". Basically you start on the left of the road, unless it is occupied. In that case, go to the right, unless that is also occupied. Then proceed by occupying the next available gap, as in chess.
2. Most drivers don't drive, but just aim their vehicles in the intended direction. Soon you will know why Indians believe in reincarnation.
3. Don't stop at pedestrian crossings just because some fool wants to cross the road. You may do so only if you enjoy being bumped in the back. Pedestrians have been strictly instructed to cross only when traffic is moving slowly. Still some idiot may try to wade across, but then, let us not talk ill of the dead.
4. Night driving on Indian roads can be an exhilarating experience (for those with the mental makeup of Genghis Khan). in a way, it is like playing Russian roulette, because you do not know who amongst the drivers is loaded. What looks like premature dawn on the horizon turns out to be a truck attempting a speed record.
Do not blink your lights expecting reciprocation. The only dim thing in the truck is the driver, and the peg of illicit arrack he has had at the last stop, his total cerebral functions add up to little more than a nought. Truck drivers are the James Bonds of India, and are licensed to kill.
Often you may encounter a single powerful beam of light about six feet above the ground. This is not a super motor-bike, but a truck approaching you with a single light on, usually the left one. It could be the right one, but never get too close to investigate. You may prove your point posthumously.
5. Occasionally you might see what looks like an UFO with blinking colored lights and weird sounds emanating from within. This is an illuminated bus, full of happy pilgrims singing bhajans. These pilgrims go at breakneck speed, seeking contact with the Almighty, often meeting with success.
applicable to every place in India except Bihar, where life outside a vehicle is only marginally safer. Indian road rules broadly operate within the domain of karma where you do your best, and leave the rest to your destiny.
1. Do we drive on the left or right of the road? The answer is "both". Basically you start on the left of the road, unless it is occupied. In that case, go to the right, unless that is also occupied. Then proceed by occupying the next available gap, as in chess.
2. Most drivers don't drive, but just aim their vehicles in the intended direction. Soon you will know why Indians believe in reincarnation.
3. Don't stop at pedestrian crossings just because some fool wants to cross the road. You may do so only if you enjoy being bumped in the back. Pedestrians have been strictly instructed to cross only when traffic is moving slowly. Still some idiot may try to wade across, but then, let us not talk ill of the dead.
4. Night driving on Indian roads can be an exhilarating experience (for those with the mental makeup of Genghis Khan). in a way, it is like playing Russian roulette, because you do not know who amongst the drivers is loaded. What looks like premature dawn on the horizon turns out to be a truck attempting a speed record.
Do not blink your lights expecting reciprocation. The only dim thing in the truck is the driver, and the peg of illicit arrack he has had at the last stop, his total cerebral functions add up to little more than a nought. Truck drivers are the James Bonds of India, and are licensed to kill.
Often you may encounter a single powerful beam of light about six feet above the ground. This is not a super motor-bike, but a truck approaching you with a single light on, usually the left one. It could be the right one, but never get too close to investigate. You may prove your point posthumously.
5. Occasionally you might see what looks like an UFO with blinking colored lights and weird sounds emanating from within. This is an illuminated bus, full of happy pilgrims singing bhajans. These pilgrims go at breakneck speed, seeking contact with the Almighty, often meeting with success.
.
Auto Rickshaw (Baby Taxi) –
After careful geometric calculations, school children are folded and packed into these auto
rickshaws until some children in the periphery are not in contact with the vehicle at all. Of course, the peripheral children are charged half the fare and also learn Newton's laws of motion en route to school.
Mopeds - The moped looks like an oil tin on wheels and makes noise like an electric shaver. It runs 30 miles on a teaspoon of petrol and travels at break-bottom speed.
Leaning Tower of Passengers - There are passengers hanging off other passengers, who in turn hang off the railings, and the overloaded bus leans dangerously, defying laws of gravity but obeying laws of surface tension.
One-Way Street - Don't stick to the literal meaning and proceed in one direction. In metaphysical terms, it means that you cannot proceed in two directions at once. So drive as you like, in reverse throughout, if you are the fussy type.
Lest I sound hypercritical, I must add a positive point also. Rash and fast driving in residential areas has been prevented by providing a "speed breaker"; two for each house. This mound, incidentally, covers the water and drainage pipes for that residence and is left untarred for easy
identification by the corporation authorities, should they want to recover the pipe for year-end accounting.
After careful geometric calculations, school children are folded and packed into these auto
rickshaws until some children in the periphery are not in contact with the vehicle at all. Of course, the peripheral children are charged half the fare and also learn Newton's laws of motion en route to school.
Mopeds - The moped looks like an oil tin on wheels and makes noise like an electric shaver. It runs 30 miles on a teaspoon of petrol and travels at break-bottom speed.
Leaning Tower of Passengers - There are passengers hanging off other passengers, who in turn hang off the railings, and the overloaded bus leans dangerously, defying laws of gravity but obeying laws of surface tension.
One-Way Street - Don't stick to the literal meaning and proceed in one direction. In metaphysical terms, it means that you cannot proceed in two directions at once. So drive as you like, in reverse throughout, if you are the fussy type.
Lest I sound hypercritical, I must add a positive point also. Rash and fast driving in residential areas has been prevented by providing a "speed breaker"; two for each house. This mound, incidentally, covers the water and drainage pipes for that residence and is left untarred for easy
identification by the corporation authorities, should they want to recover the pipe for year-end accounting.
May 15, 2009
அமெரிக்கா -மின்னல் ’விசிட்’
அமெரிக்காவிற்கு சில காலம் கழித்து இரண்டு வார விடுமுறையில் ’மின்னல் விசிட்’ அடிக்க நேர்ந்தது.
2000-ல் எங்களுடன் வாடகை அபார்ட்மெண்ட்களில் ஒன்றாக H1-Bயில் தொடங்கியவர்கள் எல்லோரும் கிரீன் கார்ட் முடிந்து, அமெரிக்கக் குடியுரிமை பெற்று (ஒபாமாவிற்கு வோட்டும் போட்டு, சரித்திரம் மாற்றி எழுதியதில் சாட்சியாகி), dual citizenship பற்றி யோசனையில் இருக்கிறார்கள். குழந்தைகள் Gifted Students முத்திரையுடன் பள்ளிகளில் மேலே ஏற, இவர்கள் 4-பெட்ரூம் வித் ஸ்விம்மிங் பூல் வீடுகளை 30 வருஷ லோனில், 2005-ல் housing market உச்சிக்குப் போகுமுன் வாங்கியதில் மகிழ்கிறார்கள். விடுமுறைகளில் பிள்ளைகளை இந்துக் கோவிலில் SAT தேர்வுக்குத் தயார் செய்ய, அல்லது நடனம் கற்றுக்கொள்ள அனுப்புகிறார்கள். அவ்வப்போது நண்பர் குடும்பங்களுடன் Get-together வைத்து (மறக்காமல் வெஜிடெபுள் சமோஸா சாப்பிட்டு) economy crisis ல் அமெரிக்கர்களின் மடத்தனத்தை எள்ளி நகையாடுகிறார்கள். (”எள்ளி” என்றால் என்ன?) தமிழ்/தெலுங்கு புத்தாண்டுகளில் கோவில் ஹாலில் கூடி, “முகுந்தா, முகுந்தா..” தசாவாதாரம் பாடலுக்கு தம் டீன் -ஏஜ் பெண்களைத் தாவணி, ஒட்டியாணம் அணிந்து டான்ஸ் செய்யவிட்டு வீடியோ எடுத்து You Tube-ல் மேலேற்றுகிறார்கள். சனிக்கிழமைகளில் இந்திய நண்பரின் வீட்டில் 10-12 தன்வயதோருடன் லலிதா சகஸ்ரநாமம் செய்ய வைக்கிறார்கள். இல்லத்தரசிகள் டீ.ஏ.பெ.கள் இந்திய கலாச்சாரத்தில் வளர வேண்டிய அவசியம் பற்றி கவலைப்படுகிறார்கள்; தோழிகளுடன் (இந்தியத் தோழிகள் மட்டுமே அனுமதி) சினிமா போக ஆசைப்பட்டால் அவர்கள் அணியும் லோ-நெக் டி---ஷர்ட்டுகளைக் கவனிக்கத் தவறி அல்லது கண்டிக்கத் திராணியின்றி, ‘பொத்திப் பொத்தி’ தியேட்டருக்குக் கூட்டி வந்து, (படம் முடியும் வரை வெளியே ஷாப்பிங் செய்து) கூட்டிச் செல்கிறார்கள். வளர்ந்த பெண்களின் பெற்றொர்கள் மாப்பிள்ளை தேடுகிறார்கள் “இங்கேயே பிறந்து வளர்ந்த இந்தியப் பையன் தான் சரிப்படும். நம்ம ஊரிலிருந்து வந்தால் “Why are you late today?" என்பான்; இவள் லாயரைப் பார்க்கக் கிளம்பிவிடுவாள்...”.
அமெரிக்காவில் வீட்டு விலை வீழ்ச்சி பற்றி உலகமே பேசிக்கொண்டிருக்க, எனக்கும் ஒரு நப்பாசை -’கொஞ்ச’ விலையில் ஒன்றைப் பிடித்துப் போட்டால் என்ன? ஆர்லண்டோ லேக்-மேரி பகுதியில் விலையில் அவ்வளவாக வீழ்ச்சி இல்லை -2004-ல் நாங்கள் விற்ற விலை அளவில் தான் இருக்கிறது. (3-bed 2000 sq ft heated area single family home with excellent interiors and lake-view now goes for -US$ 270K; was 450K a couple of years ago). முடங்கிய வங்கிகளால் முடக்கப்பட்ட அபார்ட்மெண்ட்கள் (condo) Buy-one-Get-one-FREE ரேஞ்சில் அசத்தல் விலையில் கிடைக்கின்றன. 1300 sq ft 3-bed 2-car garage வீடுகள் 70-80 K யில் நல்ல இடத்தில் வாங்கிவிடலாம். (was 200K last year; was 300K a couple of years ago).
நண்பர்கள் என்னை எதிர்பார்க்கவில்லை. திடீரென்று லோகேஷ் வீட்டிற்குப் போனபோது “நீயா? ஷிபு என்று நினைத்தேன்” என்றான். கோயிலில் ஒரு சனிக்கிழமை அதிகாலையில் காரிலிருந்து இறங்கி உள்ளே போய் கோயிலைச் சுற்றுகையில் பின்னால் வந்த ஜெயந்த் “அட நீயா...? கார் பார்க்கிங் ஏரியாவில் தீபிகா யாருடனோ காரை விட்டு இறங்கிப் போவதைப் பார்த்தேன்; தீபிகா அவ்வளவு ’அட்வான்ஸ் டைப்’ இல்லையே என்று யோசித்தேன்..” என்றான். ”கலிகாலம்!” என்று நினைத்ததை சொல்லவில்லை.
Swine Flu கலக்கிக்கொண்டிருந்தது, நான் ஆர்லாண்டோவில் இறங்கிய இரண்டு நாட்களில். ஜப்பானின் என் பாஸ் அங்கே இங்கே விசாரித்து, என் ஆர்லாண்டோ நம்பரில் என்னைப் பிடித்து, தினசரி body temperature பார்த்துக் குறிப்பெடுத்துக்கொள்ளச் சொன்னார். காய்ச்சல் அல்லது ஏதாவது அறிகுறி தெரிந்தால் கேள்வியின்றி வாரக் கணக்கில் விடுமுறை தருவதாகச் சொன்னார். (மறக்காமல் இரண்டு நாள் கழித்து மறுபடியும் போன் செய்து உடல் ‘நிலவரம்’ விசாரித்தார்). சான் ஃபிரான்ஸிஸ்கோ ஏர்போர்ட்டில் ஒஸாகா ஃபிளைட்டிற்குக் காத்திருந்த அத்தனை ஜப்பானியர்களும் mask அணிந்திருந்தனர். Fluவின் நிஜ தாக்கம் ஒஸாகா ஏர்போர்ட்டில் விமானம் இறங்கியதும் தான் தெரிந்தது. பயணிகள் யாரையும் கீழே இறங்கவிடாமல், இரண்டு டாக்டர் குழுக்கள் 6-7 நர்ஸ்களுடன் தலை-முதல்-பாதம் வரை உடம்பு முழுவதும் அங்கி மற்றும் கண்ணுக்கு goggle அணிந்து biological WMDயைச் சந்திக்கத் தயாராகும் இஸ்ரேல் ராணுவ வீரர் போல் விமானத்திற்குள் நுழைந்து, பைலட், ஏர்ஹோஸ்டஸ் விடாமல் ஒவ்வொரு பயணிக்கும் body temperature பார்த்து -இரண்டரை மணி நேரம் நிறுத்திய விமானத்திற்குள் சிலையாக உட்கார்ந்திருந்தோம். எல்லாம் முடிந்து இறங்கியவர்கலின் கைகளில் anti-bacterial கிரீம் தடவி விட இரண்டு பேர். விமானத்தில் ஒருவருக்கு flu symtoms இருந்தாலும் மொத்த விமானமும் நாடு கடத்தப்படும் அல்லது ஆளில்லாத் தீவில் இறக்கப்படும் என்று தோன்றியது.
Subscribe to:
Posts (Atom)