The 'serious Japs' and Saravana Bhavan

A friend of mine had the following to say about Japan:

We visited Japan back in summer of 2005 (5 days on our way to Thailand). We picked Kyoto as our base and stayed with a local family (as paid guests in a very old classic Japanese house). We bought the Japan Rail pass and did mostly day trips. I am sure we did not do complete justice of visiting Japan, but it sure gave us a good flavor of the country. I personally did not care too much for Japan. People were not as warm as some of the other countries we visited. Very few people even smiled at us - which was very intriguing. Later we learned from the host family that it is ingrained in their culture to be very 'serious' as they get into middle and high school levels. Again this is just one data point. Japan was nice, well organized, fast trains, lots of old culture but never clicked for me!

And my response to him was this....

CK Sridhar had referred to Japanese being not so warm.....which is true to some extent in the sense, that you don't get a "Hi! How are you doing?" from a stranger who is absolutely unknown to you, and whom you just happen to see in the parking lot as you get off your car! That's an American custom to say 'hi' to anyone that comes across you.

The Japanese are generally serious, and they value privacy (theirs and yours) even in their limited space where one has to stay close to each other. In trains, where one sits face-to-face with other passengers, they close their eyes and fall into half-sleep, or begin reading a book (which usually comes with a wrap to let others not get distracted by the title).

A comparison of service in restaurants would tell you how customs are different in each country and why the term ''warm' could be subjective...

My daughter would enjoy the individual attention she gets in US restaurants -the waiters would take the order from each individual separately, asking her "What can I get for you, young lady?" ('young lady' was hardly 6 or 7 yr old then!). It is not a custom in US for the dad or mom to place the order for the whole family. The waiters also keep asking you "Is everything fine with you guys?" as & when they cross your table.

In Japan they bow and take your order politely; they don't come near your table once the items are served, except when you call them (in many restaurants by pressing the button in your table); they show up instantly then.

Back in India, in Saravana Bhavan, waiters used to tap the table with their fingers and ask you in a single word "enna?" while taking order. Most of them don't bother to utter even that single word; they simply raise their eyebrows -which interprets as 'enna vENum?..m'?

'Taste' of individuals would vary. I don't like the way waiters in US keep poking their nose even as you enjoy your food with your group. I do not expect/ like someone keep asking me " How is everything?" -all for the extra 15% tip that you must shell out from your pocket at the end! The Japanese style is good; they focus on taking the order & serving you in a timely manner and not intervening in your privacy thereafter. Tipping is unheard of in any restaurants in Japan.

I don't find fault with Saravana Bhavan staff though, whose service is quite OK to me. I don't necessarily expect the waiter to serve me food as if it was the most pleasant thing for him to do! I don't rate service by looking at the 'length' of smile in their face, or the fancy language they use, either!

And then came this message from Suri about modernisation in Saravana Bhavan...

That was a good comparison of the eating-out-experiences. I am not sure how accurate you were with respect to the Saravana Bhavans.

Earlier this year, the weekend following our reunion, Sivashankar had graciously taken a few of us (Suryanarayanan, Vishwakumar & myself) out to dinner, at the Saravana Bhavan  in Mylapore. (Vishwakumar must be a 'regular' at that place, because we were seated fairly quickly in spite
of the big line.) :-)
The place was clean and brightly-lit. There wasn't a necessity for the rapid-fire delivery of the day's menu/specials. They had menu cards. The biggest surprise though was when the waiter took our orders. He tapped it into his blue-tooth-enabled hand-held-device, which apparently sent the info. down to the
kitchen. The info. must have included our seat locations, because a different guy brought our orders, and he knew who had ordered what.

Vishwakumar also pointed out the hierarchy and responsibilities of the service folks. (If I remember correctly, lighter the shade of the uniform, further up the chain of command)

The food was pretty good. That 'sambar vadai' was spectacular. It's making my mouth water just thinking about it. It's lunch time here now, and am feeling very hungry.

Memory

கிண்டி நண்பர்களுடன் பகிர்ந்து கொண்டது....

பழைய சம்பவங்களை எழுதும்போது மக்கள் என் மெமரி பற்றி வியந்தால் நான் அவசரமாக மறுத்து விடுவேன். எல்லோருக்கும் சிலபல விஷயங்கள் ஏதோ காரணத்தால் எங்கேயோ, ’எதற்கோ’ ரெகார்ட் ஆகிவிடுகின்றன, அவ்வளவே.




ஆர்வமுள்ள விஷயங்கள் மனதில் எளிதில் நிலைத்துவிடுகின்றன. இங்கே நண்பன் ஒருவனின் farewell பார்ட்டியில் “இவன் ஐஷ்வர்யா பிரியன்...” என்று நான் சொல்லிவைக்க, அவன் “அடுத்த வாரம் இதே நாள் ஐஷின் பிறந்த நாள்...” என்றான். (மறு நிமிடம் அவன் மனைவி வெகுண்டு “ஹேய்... உனக்கு என் பிறந்த நாளே அப்பப்ப மறந்து போகும்; அவ மட்டும் நினைவிருக்கா?” என்றதும் மௌனமானான். (“இதிலே முழுப் பேரையும் சொல்லாமல் ஐஷாம், ஐஷ்..... ஏதோ அத்தை பெண் மாதிரி”).

ஒரே சம்பவத்தைப் பற்றி ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு விஷயம் மனதில் தங்கிவிடுகிறது. கலர் டிவி விஷயத்திலேயே, மெஸ்ஸில் கூட்டமாக ஆவலுடன் உட்கார்ந்து ‘திடும்’என்று கலரில் பார்த்ததும் விசிலடித்ததும் எனக்கு நினைவில் இருக்கிறது. டிவி முதலில் ‘மக்கர்’ பண்ணியதும், (அது Solidaire டிவி என்பதும்), நம்மில் ஒருவன் ‘மாஜிக்’ கை பட்டவுடன் சரியானதும் நினைவில்லை. ’தயா’வுக்கு அந்த மாஜிக் ஆசாமி சஞ்சீவி என்றும், ஐசக்கிற்கு “இல்லை; அவன் நம் ஸீனியர்” என்பது மட்டுமில்லாமல் அவன் கண்ணாடி போட்டிருந்ததும் ஞாபகம்.

’முதல்’அனுபவம் கொஞ்சம் அதிகமாகவே நினைவில் நிற்கும். டிவி.ரவிக்கு மதுரையின் முதல் இரட்டை விசிறி விமானம் வாயில் நுழையாத பெயருடன் பதிந்துவிட்டது. TKPயின் மனதின் எங்கோ ஒரு மூலையில் டிவியின் முதல் படம் ரெகார்ட் ஆகியிருப்பது -பத்மினிப் ’பாட்டி’யின் மீதான பிரியத்தால்? (அப்புறம் TKP, இந்த *Mr.Subahar* என்று எழுதற வேலையெல்லாம் நம்ப கையிலே வேணாம், என்னா?!).

செந்திலுக்கு ஆரம்ப காலங்களின் ‘குரங்கு பெடல்’ சைக்கிள் மறக்கவில்லை. நானும் 8-ம் வகுப்பில் என் முதல் சைக்கிள் வாங்கும் வரை -வாங்கிய பின்னும் கொஞ்ச நாள் -குரங்கு பெடல் தான். “ரொம்ப நாளைக்கு வரணும்; பையன் வளரும் வயசு” என்று அப்போல்லாம் வீட்டில் எல்லாமே ’எக்ஸ்ட்ரா லார்ஜ்’ சைஸில் தான் வாங்குவார்கள். (இந்த long term approach-சினாலேயே பள்ளி காலங்களில் எனக்கு பெரும்பாலும் ‘தொள தொள’ ட்ரவுசர் தான்) அப்படி வந்த BSA சைக்கிளை நான் படு சிரத்தையாக க்ளீன் செய்வதை என் தங்கை கொஞ்சம் பொறாமையுடன் தான் பார்ப்பாள் (”வரட்டும், வரட்டும், எனக்கும் ஒரு சைக்கிள் வரட்டும்....”) சைக்கிள் கேரியரில் அவள் புத்தகைத்தையோ பையையோ வைத்துவிட்டால் அன்று யுத்தம் தான். பின்னாளில் நான் மிகவும் ரசித்து ஏகப்பட்ட ஆப்ஷன்களுடன் ட்வின் டோர் 3000cc Toyota Solara வாங்கியபோதும், அந்த BSA சைக்கிளின் போது இருந்த ‘கிக்’ வரவில்லை.

’தர்ம சங்கடங்களும்’ எளிதில் மறப்பதில்லை. (பகல், சூரி: அது ஏன் “தர்ம” சங்கடம்?). தயாவின் டிவி ரிப்பேர் அனுபவம் எனக்கும் உண்டு. சித்தப்பா வீட்டில் டிவி பார்த்த முன்னொரு நாளில் டிவி மக்கர் செய்ய, அங்கே கூடியிருந்த அக்கம்பக்கத்து இல்லத்தரசிகளின் ’திருப்பார்வை’ என்மேல் பட்டது. நான் இன்ஜினியரிங் படிப்பதால் எனக்கு ‘தலையெல்லாம் மூளை; உடம்பெல்லாம் அறிவு; எதையும் இவன் சரி செய்வான்’ என்று நினைப்பு அவர்களுக்கு. (நம் ‘திருமதி’கள் பலருக்கும் கூட அப்படித்தான் நினைப்பு -திருமணம் வரை!) “நான் படிப்பது mechanical engineering -ஆக்கும்” என்று ’டெக்னிகலா’கப் பதில் சொல்லி நழுவி விட்டேன்.

நம் எல்லோருக்கும் ஆசிரியர்/ஆசிரியை ஒருவராவது ஏதாவது காரணத்தால் மனதில் தங்கியிருப்பார் என்று நிச்சயமாகச் சொல்லலாம். சென்னப்பனுக்கு 10-ம் வகுப்பு வாத்தியார் பெயரும் உயரமும் (எத்தனை அங்குலம் என்பது வரை) நினைவிருப்பது அவர் மீனம்பாக்கத்தில் விமானம் பார்க்க அழைத்துச் சென்றதாலோ, வீட்டில் போண்டா கொடுத்ததாலோ மட்டும் அல்ல; சென்னைக்கு மாறிவந்தபோது சப்போர்ட்டிவ்வாக இருந்ததாலும் என்பதைத் தெரிகிறோம். அண்மையில் மறைந்துவிட்ட Fr. Arockiyasamy எனக்கு ஹைஸ்கூலில் அப்படி அமைந்தவர். எஸ்.எஸ்.எல்.சி தேர்வு முடிவுகள் வெளியானபோது ’நல்லா படிக்கும் பசங்க’ கொஞ்சபேர் ‘கேக்’ ஒன்று வாங்கிக்கொண்டு அவரைப் பார்த்து, லயோலா, செயிண்ட் ஜோசப் என்று என் நண்பர்கள் அடுத்த ‘படி’ பற்றி அவரிடம் சொல்ல, அவரோ வகுப்பில் ஃபெயிலான ஒரேயொரு மாணவனைப் பற்றித் திரும்பத் திரும்பப் பேசினார். கடைசி மாதங்களில் அவனுக்கும் ஒரு சிலருக்கும் தனி கோச்சிங் எடுத்தது பற்றிப் பேசியவர், “I don't know how he 'managed' to fail" என்றார். அந்த வார்த்தைப் பிரயோகத்தினல், அதில் தெரிந்த ஆதங்கத்தினால் 31 வருஷத்திற்கு அப்புறமும் என் பிள்ளைகளிடம் அவரைப் பற்றிப் பேசமுடிகிறது.

அடிக்கடி இல்லாவிட்டலும் அவ்வப்போதாவது குடும்பத்தாருடன் பழைய விஷயங்களைப் பகிர்ந்து கொள்ளும்போது அவை காலம் கடக்கின்றன. ” நம்ம காலேஜ் பசங்களில் என்னைப்போலவே ‘நினைத்தாலே இனிக்கும்’ 17 முறை (விடியோ இல்லாத காலத்தில்) தியேட்டருக்கு சென்றே பார்த்தவர்கள் யார்?” என்று கேட்டால் தீபிகா உடனே “டிவி.ரவி மற்றும் அரவிந்த்” என்று சொல்லிவிடுவாள், back-up memory போல. சுபாராணியின் கணவர் கிண்டி-25 சந்திப்பில் தன் மனைவி அந்நாட்களில் ”கிண்டி Trio-க்களில் ஒருவர்” என்று நட்புடன் மேடையில் சொல்லும்போது (பார்க்க: கிண்டி-25 DVD) சுபாராணி வீட்டின் ’அரட்டை’ நமக்குப் புரிகிறது. அதை சுபாராணியின் பெண் அதே மேடையில் ஆமோதிக்கும்போது, விஷயம் அடுத்த தலைமுறைக்கும் சுலபமாகச் சென்று விடுவது தெரிகிறது.

மேல் சொன்ன எந்தவகையிலும் சேராத சில விஷயங்களும் ஏனோ மறப்பதில்லை. ”நம்ம ‘செட்’டில் மார்ச்-5 -ல் பிறந்த நாள் வரும் இருவர் யார்?” என்று கேட்டால் நம்மில் 90 சதவீதம் பேர் சரியான விடையை ‘சட்’ டென்று சொல்வார்கள்.....!

இனி “காஞ்சிவரம்”

(( எல்லாம் சரி, அது என்ன தலைப்பு (”சில்க்”)?
பகலவன் சொன்னபடி, ”காஞ்சிவரம்” பற்றி எழுதணும் என்ற உந்துதலே அந்த மெயிலுக்குக் முதல் காரணம். ”பட்டு” என்று தலைப்பிட நினைத்தது மருவி, ‘சில்க்’ ஆகிவிட்டது. மற்றபடி “சந்தை தொழில் நுட்பம்” (என்ன தமிழாக்கம், AJB!), "நேத்து ராத்திரி.... யம்...மா” சமாசாரங்கள் இல்லை.

”காஞ்சிவரம்” ஆரம்பித்ததும் கவனம் கலையாமல் நான் பார்க்க முடிந்த படம். தமிழில் கூட இப்படிப் படம் எடுக்க ஆள் இருப்பது ஆச்சர்யம். அதெப்படி கதையில் அத்தனை கதாபாத்திரங்களும் நிஜமாகத் தெரிகிறார்கள்! பிரகாஷ் ராஜ் பாத்திரம் மனதில் ஒட்டுவதற்குக் காரணம் அவன் மனைவி-மகள் மேல் உள்ள ஆசையில் செய்யும் ’பைசா’ பெறாத தவறுகள். ”யார் தான் செய்யவில்லை?” என்று நொந்து புலம்பி அவன் நம்மில் ஒருவனாகிறான். மனைவிக்குப் பட்டுச் சேலை வாங்க வழியில்லாமல், மகளுக்காவது வாங்க வேண்டும் என்று திருட ஆரம்பித்து, தொழிலாளர் போராட்டத்திலிருந்து ‘பல்டி’ அடித்து..... சுலபத்தில் ‘சந்தர்ப்பவாதி’யாகத் தெரிந்திருப்பான். டைரக்டரின் மிகச் சிரத்தையான கதை அமைப்பால் அவன் மீது இரக்கமே வருகிறது.

கிராமத்து இளம் மனைவியுடன் காதலை டைரக்டர் சன்னமாகக் காட்டியிருக்கிறார். “நான் துரோகியானதும், திருடனானதும் இதற்குத் தானே...” என்று ஒரு கட்டத்தில் புலம்புகிறவன், கடைசியில் மனநிலை தவறுவது சில வினாடிகளில் ஒரு சின்னக் காட்சியில் தெரிகிறது -பின்னணி வசனம், ஒரு வரிப் பாடல், ஆயிரம் வயலின்கள் இவை ஏதும் இல்லாமல்.

நெசவாளர்கள் மத்தியில் யூனியன் பிறந்தது கதையின் போக்கில் வருகிறது. இரண்டாம் உலகப்போரில் ரஷ்யாவுடன் நாமும் ‘நமது’ பிரிட்டிஷ் அரசும் கைகோர்த்துக்கொள்ளும் வரை கம்யூனிஸ்ட்கள் இந்தியாவில் தடை செய்யப்பட்டிருந்தார்கள் என்பதை நான் அறிந்திருக்கவில்லை. ’தோழர்’களை நக்ஸலைட் ரேஞ்சுக்கு நடத்தியிருக்கிறர்கள்!

தன் பையனை (வழக்கத்திற்கு மாறாக) பள்ளிக்கூடம் அனுப்பி வைக்கும் இன்னொரு நெசவாளி பேசும் ஒரு வசனம் வருகிறது: “வாழ்க்கை பூரா இந்தத் தறியோட போராடும் வாழ்க்கை நம்மோடு போகட்டும்.. நம்ம பிள்ளைகளுக்காவது வேண்டாம்னு தான்...”. குலையன்கரிசலில் என் தாத்தாவின் டயலாக் அது! வாழ்வின் பெரும்பகுதியில் மாட்டுவண்டி ஓட்டி மழைக்காக ஏங்கி விவசாயம் பார்த்து 5ம், 10மாகச் சேர்த்து.... ஒரு வைராக்கியத்தில் தன் இரண்டு பையன்களை (என் அப்பாவும் ஒருவர்) சென்னையில் பச்சையப்பா கல்லூரியில் படிக்க வைத்தார். அந்த நெசவாளி டயலாக்கின் ‘உணர்வு’களை என்னால் முழுதாகப் புரிய முடிந்தது....

படத்தின் வலை-இணைப்புக்கு நன்றி, பகல்ஸ். தீபிகா நெட்டில் படங்களைப் பிடிப்பதில் கில்லாடி என்று சொல்லியிருக்கிறேன். இந்தப் படத்தை உன் போலவே ‘எந்தக் காலத்திலேயோ’ நெட்டில் பார்த்துவிட்டதாகச் சொன்னாள். ‘என்னடா இது... படம் இவ்வளவு ஆமை வேகமாப் போவுது.... பகலவனும் சுபாகரும் உடனே இதைப் பற்றிப் புல்லரிச்சுடுவாங்களே.... ஏன் இன்னும் பேசக் காணோம்?”, என்று யோசித்து (:-), இன்னும் ஆராய்ந்து, படம் தியேட்டரில் வெளிவராமலே நெட்டில் வந்துவிட்டதைக் கண்டுபிடித்ததாகச் சொன்னாள்.

’சில்க்’கின் பின்னோட்டங்கள்

’சில்க்’ நண்பர்கள் பலரின் மலரும் நினவுகளைத் தட்டிவிட்டது.....

-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Sozhavarman: I really enjoy the way you felt about all elecronic gadgets. I want to write in Tamil man.

AJB: அந்த கடைசிநேரத்தில் Solidaire டிவி ரெம்ப நேரம் கலர் காட்ட மறுத்தது. நம்ம பசங்க யாரோதான் எதையோ திருப்பிவிட்டதும் தான் டார்க்கா வண்ண தொலை காட்சியை முதலில் நம்மில் பலர் பார்த்தோம். மறக்க முடியுமா? என்ன விசில்! என்ன சத்தம்!!

Senthil: ஹாய் சுபாகர், அப்போது ஈரோடில் சினிமா வண்டிநோட்டீஸ் போட்டுச் செல்லும்.நாங்கள் அதை துரத்திச் சென்று நோட்டீஸ் வாங்குவோம்.மற்றபடி லீவு விட்டால் எங்கள் கிராமம் சென்று அங்குள்ள என் செட் பசங்களுடன் வெயில் காலத்தில் நுங்கு வண்டியும் பொதுவாக டயர் வண்டியும் ஓடி ஓடி விடுவோம். மூன்றாம் வகுப்பில் சைக்கிள் பழகிவிட்டபடியால்(குரங்கு பெடல்) ஓட்டம் நின்று விட்டது.

Santhanam: சுபா, உன்னுடைய எழுத்தை மிகவும் ரசித்தேன்! சமீபத்தில் தான் சென்னை சென்று வந்தவன் என்ற முறையில் அந்த சிவப்பு நிற பல்லவனெல்லாம் இன்று "வால்வோ"' ஊர்திகளாய் வலம் வருவதை காலத்தின் கட்டாயம் என்பதை தவிர வேறு என்ன சொல்ல. நம்ம ஊரில் இன்னொன்றையும் கவனித்தேன். கலர் கலராக வர்ணம் அடிக்கப்பட்ட வீடுகள் மற்றும் கட்டடங்கள். விசாரித்ததில் அவையெல்லாம் வாஸ்து கலர்கள் என்றும் ஒவ்வொரு திசைக்கும் ஒரு வாஸ்து வர்ணம் உள்ளது என்றும் தெரிந்து கொண்டேன். நம்ம ஆளுங்க விவேக் காமெடியையும் ரசிக்கிறாங்க, வாஸ்துவையும் நம்பறாங்க! நம்ம ஊரு நம்ம ஊருதான்!!!
(To borrow Manick's words..."What a country !" ... and what a diversity!!) எல்லாம் சரி, அது என்ன தலைப்பு? புதிராக உள்ளதே!?!

Daya: Even I was wondering why there is no mention of / discussion about 'Smitha' while the subject line says "Silk" . Atleast I have company in Santhanam ( or for that matter most of the members wondering silently). Then a Flash ....Oh Subahar is discussing about original Silk & saree & Kancheevaram, and that is the connection ...Was it not Sanjeevi who did that golden, nay colorful touch and became instant hero. It just reminds me of an incident during May 83. It was the day of World cup Finals. I was in Hyderabad in my brother's house. On that day morning our TV failed. Few families (mind you there were couple of beautiful young girls) in the neighbourhood, were dependent on this TV set for watching the grand Finale. Focus shifted on me. After all I have completed 4 years in Electronics & Communication and supposed to know 80% of everything electronics ( TV radio...) So I am supposed to service and make TV set good. (I could not say TV is not my elective subject ) So I did what best I could think of under the given circumstance. I demanded for a screw driver opened the cover of TV set and cleared all the dust inside. I put the cover back and switched the set 'ON' Bravo! It started working normally. None of them believed that I have not done anything. They thought that I had actually serviced (& trying to be modest). Any way we enjoyed the Indian victory thoroughly. (Raghu : See I have serviced a TV in Hyderabad long before you established your "Service" empire!)

Pagalavan: சந்தானம், சுபாகரோட மடலே, பட்டு நெசவுத் தொழிலாளியைப் பற்றி எடுக்கப்பட்ட படம் "காஞ்சீபுரம்" தந்த உந்துதலால் என்பதால் அந்த "சில்க்". மற்றபடி, நீ பாட்டுக்கு அவன் எதோ சிலுக்கு-வைப்பத்தி சொல்ல வர்றான்னு நெனச்சிட்டியாக்கும்? :-))

AJB: பகல் , உண்மையை சொல்லு, அந்த டைட்டில் ஒரு உந்துதலை கொடுத்த இல்லையா ? பாவம் - சிலுக்கு - இறந்து போன இள நடிகைகளில் ஒன்றானாள். சுபாகரின் சந்தை தொழில் நுட்பம் வேலை செய்ததுக்கு சான்று இத்துணை மின்னஞ்சல்களே .. தூங்கிய அனைவரும் எழுந்து கொண்டனர் போலும்.

Isaac: ((Was it not Sanjeevi who did that golden, nay colorful touch and became instant hero))
It was a guy wearing glasses. Was it that "white" guy who was our senior by 1 or 2 years?
The Tamil posts are interesting and take me back to a time when my only Tamil-speaking friends were SriLankans. It was a bit of a struggle to understand what they were saying, but I think I got it after a while :-)

TV Ravi: அன்பு நண்பா, தொடரவும். வடிவேல் சொல்வது போல "கிளப்புங்கள்". உனது வரிகளால் ஆட்டோ கிராப், என்றும் "நினைத்தாலே இனிக்கும்". அன்று மதுரைக்கு வரும் ஒரே போக்கர் பிரிஎண்ட்ஷிப் என்ற இரட்டை விசிறி விமானத்தை பார்க்க வீட்டில் இருந்து அதன் சத்தம் கேட்டதும் ஓடி வந்தது தான் நினைவிருக்கின்றது. பி கு: உனக்கு ஒரு வேண்டுதல், தயவு செய்து உனது நினைவுகளை இப்போதே எழுதி வைக்கவும். உன் அளவிற்கு எனக்கு நினைவில் இல்லை. எத்தனை நண்பர்களுக்கு நினைவிருக்கும் என்பதும் தெரியவில்லை. நான் உனது எழுத்துகளை சேமிக்கிறேன்.

TKP: Dear Mr Subahar, I have also recollected the first Tamil Movie I have seen in Madras Doordharshan. It was Gemini's Motor Sundaram Pillai .( The name taken from TVS "s Sundaram Motors). I think the first Tamil movie telecasted by Madras Doordharshan was Shivaji's Thillana Mohanambal (in 1975)