புரியவில்லை

I don't understand this: Why is so much hue & cry about Obama's healthcare bill passing in the House?


What kind of politics is this?
As Obama has enough numbers in the House, what is the big deal in getting a bill passed, which was, after all, his prime election agenda? I read that some Democrats voted against it. Does the Democratic Party's inner-party procedures or guidelines not require the members to vote in support of their President's bill?

Why not in the past?
The bill offers medical coverage to some 32 million Americans (more than 10% of the total population) that are hitherto with no insurance or access to healthcare. If a bill could bring in such a mega benefit to such a vast number of the poor, why was it not possible for any President (both Democrats & Republicans) to get it cleared for the past 70 years?

Why did Republicans behave the way they did, now?
Now that the benefits of this bill is widely publicized, how come the Republicans afford to oppose it? Aren't they afraid of losing the votes of at least the 32 million that benefit out of this bill? They can't be so ignorant of the vote bank, can they?

Was the US healthcare so harsh, till then?
Pre-existing condition is not a reason for denying one insurance in Japan. If an applicant cannot buy an insurance because of a diagnosed illness, as apparently was the practice in the US till now, where will a 'common stupid man' go ? Had the US healthcare been so harsh to the poor, so far?

The new bill also imposes on the employer (having 50 or more employees) to offer insurance to employees. In Japan, for the unemployed, the Govt offers an insurance which is linked to one's income. Did US not have one so far?

The media hails this bill as 'historic' and identifies its passing as a major success for Obama. I'm trying to understand why both the parties left this untapped in all these years!

What it takes to be a Tiger

சிகாகோ ஏர்போர்ட்டில் (டிசம்பர்-09) இருந்த advertisement என்னைக் கவர்ந்தது. கோல்ஃப் விளையாட்டில் பந்து (பந்து தானே அது? கோல்ஃப் மாதிரி Rich-men's game -ல் அதற்கு வேற ஏதாவது பேர் இருக்கப்போகிறது...!) குறி தவறி தண்ணீருக்கு மிக அருகில் பாறைகளுக்குப் பக்கத்தில் போய் விட, ’அடுத்து என்ன செய்யலாம்?’ என்று Tiger Woods யோசிப்பது போல் காட்சி. மேலே ‘பளிச்’சென்று ஒரு வரி: “It's what you do next that counts". கலக்கல்!

கீழே சின்னதாக “We know what it takes to be a Tiger. Talk to us to know how we can help you". வரிகள். Accenture என்ற, Tiger Woodsஐத் தலையில் வைத்துக் கூத்தாடிய கன்ஸல்டிங் கம்பெனியின் விளம்பரம் அது.
கனவிலும் கோல்ஃப் விளையாடும் உத்தேசமோ கோல்ஃப் மட்டையால் ராத்திரி 2 மணிக்கு ‘வீட்ல’ அடிவாங்கும் எண்ணமோ இல்லாததால் ‘கிளிக்’ மட்டும் செய்துவிட்டு நகர்ந்தேன்.

"You're ordinarily Extradinary"

பெங்கால்' பக்கம் புத்திசாலிப் பெண்கள் கொஞ்சம் ஜாஸ்தி போல..! அதெப்படி, அவங்க மட்டும் இவ்வளவு ஆணித்தரமாக, தெளிவாக, அழகாக, நேரிடையாகப் பேசறாங்க? தாகூரில் ஆரம்பித்து சத்யஜித் ரே (அல்லது ‘ராய்’), மிருனாள் சென், அருந்ததிராய், அமார்தியா சென் வரை பொதுவாகவே பெங்கால்காரங்களுக்கு ஜீன் கொஞ்சம் வேற மாதிரி. சமீபத்தில் விகடனில் வெளிவந்த நந்திதா தாஸின் பேட்டியிலிருந்து excerpts:
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

நந்திதா தாஸ்... சர்வதேச அரங்கில் இந்திய சினிமாவின் பிராண்ட் அம்பாஸடர்களில் ஒருவர். கோவைக்கு வந்திருந்தார். பக்கத்து வீட்டில் வசிக்கும் இளம் பேராசிரியைபோல் இருக்கிறார். 'காபி டைம்' சந்திப்பில் இருந்து...
''அறிமுக இயக்குநர் முயற்சியிலேயே செவாலியே விருது... வாழ்த்துக்கள்!''

''வாவ்... தமிழ்நாடு வரை தெரிஞ்சுவெச்சிருக்கீங்க. சந்தோஷம்! ஓ.கே. செவாலியே ஜெயிச்ச 'ஃபிராக்' படத்தைப் பொறுத்தவரை, 'ஒன் ஃபைன் மார்னிங் எனக்கு அந்தக் கதை தோணுச்சு'ன்னு சொல்ல மாட்டேன். எனக்கு விவரம் தெரிஞ்ச வயசுல இருந்து அனுபவிச்ச வேதனைகளைத்தான் திரையில் காட்டியிருக்கேன். 'ஃபிராக்' படம் வன்முறைக் காட்சிகளே இல்லாத வன்முறைப் படம்னு ஒரு விமர்சனம் இருக்கு. ஆமாம்... அது நிஜம்தான். நந்திதா தாஸ் எனும் தனி மனுஷிக்கு வன்முறையைத் திரையில் பார்க்கப் பிடிக்காது. அதனால்தான் வன்முறைகளைக் காட்சிப்படுத்தாமல், அதற்குப் பின் மக்களின் வாழ்க்கை எந்தவிதத்தில் பாதிக்கப்பட்டது என்பதைக் காட்டியிருந்தேன்.

''அடிப்படையில் நீங்கள் ஒரு தியேட்டர் ஆர்ட்டிஸ்ட். ஆனால், இன்று சினிமாவில் தியேட்டர் பின்னணியில் இருந்து வரும் ஹீரோயின்கள் கிட்டத்தட்ட இல்லையே?''

''கசப்பாக இருந்தாலும் உண்மை! இப்போதைய டிரெண்டுக்கு ஹீரோயின் பார்க்க அழகா, கவர்ந்து இழுக்கக்கூடிய அம்சங்களுடன் இருந்தால் போதும். திறமையெல்லாம் தேவையே இல்லை. கல்லூரி, பல்கலைக்கழகங்கள்னு நான் சந்திக்கிற பெண்கள் எல்லாம் என்கிட்ட தவறாம கேக்குற ஒரே கேள்வி, 'மாநிறமா இருந்தும் எப்படி ஒரு ஹீரோயினாக உங்களால் ஜெயிக்க முடிந்தது?' ஆரம்ப நாட்களில் சாதாரண கேள்வியாகத்தான் இதை எதிர்கொண்டேன். ஆனால், ஆழ்ந்து யோசிச்சப்பதான் நம்ம பெண்களின் ஆழ்மனத்தில் படிஞ்சு கிடக்கிற தாழ்வு மனப்பான்மை, 'அழகு' பற்றிய அவர்களின் மனப் பிம்பம்பற்றித் தெரியவந்தது. ரொம்ப வருத்தமா இருக்கு. மிருணாள் சென் என்னைப் பார்க்கும்போது, 'யூ ஆர் ஆர்டினரிலி எக்ஸ்ட்ரா ஆர்டினரி'ன்னு ஆச்சர்யப்படுவார். என் சரும நிறம் நினைவுக்கு வரும்போது எல்லாம், இதைத்தான் நினைச்சுக்குவேன். கறுப்பாக இருப்பதால் தன்னைத் தாழ்வாக நினைத்துக்கொள்ளும் அத்தனை பெண்களுமே எக்ஸ்ட்ரா ஆர்டினரிதான்!

சினிமாவில் பெண்கள் பங்குபத்திக் கேட்டீங்கள்ல. ம்ம்ம்... என்ன சொல்ல, சினிமா ஆணாதிக்கத் துறை. 50 வயசுக்கு மேலயும் ஹீரோ தன் மகள் வயசு பெண்ணுடன் டூயட் பாடலாம். ஆனால், 25 வயதைத் தாண்டிட்டால், ஹீரோயின்கள் 'ஆன்ட்டி'கள்தான். அப்படியும் தயக்கங்களை உதறி சினிமாவில் போராடிட்டு இருக்கும் பெண்களுக்கு என் மெசேஜ் ஒண்ணே ஒண்ணுதான்... 'உண்மையின் மீது நம்பிக்கை வையுங்கள். அது உங்கள் தைரியத்தைப் பன்மடங்காக்கும்!''

'' 'சில்ரன்ஸ் ஃபிலிம் சொசைட்டி ஆஃப் இந்தியா'வின் தலைவர் நீங்கள். இந்திய சினிமாவில் குழந்தைகள் சினிமாக்களுக்கான தளம் இருக்கா?''
''ஏதோ ஒரு மூலையில் சின்னச் சின்ன முயற்சிகள் நடந்துட்டு இருக்கு. ஆனா, குழந்தைகள் சினிமாக்களுக்கான முயற்சிகள் முறையாக இன்னும் துவக்கப்படவே இல்லை. இன்னும் பெரியவர்களுக்கான சினிமாவைத்தான் குழந்தைகளும் பார்த்துட்டு இருக்காங்க. Right to Entertainment for Children என்ற விஷயத்தில் நாம் இன்னும் கவனம் செலுத்தணும்!''

''தமிழ் சினிமாவை மறந்துட்டீங்களா?''
''தமிழ் சினிமாதான் என்னை மறந்திருச்சு. 'அழகி', 'கன்னத்தில் முத்தமிட்டால்' படங்களுக்கு அப்புறம் நல்ல வாய்ப்புகள் வரலையே. எனக்கு எப்போதும் மொழி ஒரு தடையாக இருந்தது இல்லை. கதைதான் முக்கியம்!''

Hiking Mt.Takamikuira

                                         (Panaromic view of Mt.Takamikura from our 11th floor apartment in Takasago)

Mt.Takamikura is located just 4-5 kms from Takasago. It is a chain of a number of hills, and thus has several hike routes -which has prevented me from hiking there, as stepping into the 'wrong' trail could take one to a different area altogether!

Kayoko-san whom I met in Takasago International Association (TIA) came to my help. She, along with some 20 guys in Takasago has formed a Hikers Club and has been actively hiking throughout the year. She has hiked in the Himalayas, and in almost every mountain I know of in Japan. A housewife who is reluctant to call herself a 'pro'.

We started at 10am sharp from the backside of popular Kashima-jinja .... and quickly went into a steep route. Unlike Mt.Rokko and Tendaki Falls area where you had 1 2-ft width trail along the edges of the mountains, this trail was mostly on rocks. ("When you hike during rainy days, take extra care" said she, without knowing that I won't even go out for shopping on a rainy day!). She kept on giving me several tips even as we hiked -"have shorter steps" "walk on your toes". She also said it is an unwritten rule that those who go uphill should get the way of priority to those who come downhill (which is contrary to driving practice where the down-comers get the priority). It is because those who hike uphill could only have limited visibility -about 1m above their spot.

As we reached the peak (304m) at 12 noon, it was time to sit for lunch. She took out from her bag something that was of the size of a soap-case, which in minutes turned out to be a stove and kettle. She made coffee (There was no vending machine anywhere on the trail or at the peak). There were many enthusiastic hikers I saw on the way; many were hiking individually -not as a group or with the company of anybody. There were some couples. At least there was one group of children from a nearby elementary(!) school. I also saw families with young children -they hiked the less-difficult trail- there are many in Mt.Takamikura. Near the peak some people were posing for a photo behind a board that showed the map of trails. It was then I realized that I had hiked Mt.Takamikura several years ago (in 1993) when Shibu was hardly 3. Fushino-san family took us on the less-difficult route, but I had not known then it was Mt.Takamikura (see pic).

                                                                   A 1993 pic in Mt.Takamikura with Fushino-san family

We climbed down through another route to Nagao -which took around 45 minutes. The entire trail was of 5 km long, and we were hiking on the highest points of the mountains for the most part (see pic).

And that's how Hiking Mt.Takamikura became a regular weekly activity for me -like jogging or going to gym once a week- since I first started in Oct 2009.

ஆஸ்கர்-2009

                                                                  Kathryn Bigelow wins Oscar (2009) for Best Director

ஆஸ்கர் 2009:  “கம்பன் வீட்டு ex-கட்டுத்தறியும் கவி பாடும் போல!”


( இல்லத்தரசிகள் மன்னிக்கவும்! :-)

Kikujiro

Kikujiro -பகல் சொன்ன ஜப்பானியப் படத்தை நானும் பார்த்தேன். ஹீரோவைப் பார்த்ததும் ஆச்சரியம்- இந்த ஆள் -Beat Takeshi `லோகல் டிவியில் ‘செமை’யாகப் பாப்புலர்; டிவி ஹோஸ்ட்; ஒரு கமீடியன். தகேஷியை ஒரு ஸீரியஸ் படத்தில் எதிர்பார்க்கவில்லை. அடுத்த ஆச்சரியம்’ படத்தின் டைரக்டர் Takeshi Kitano வும் படத்தின் ஹீரோவும் ஒருவரே! (டைட்டிலில் Cast : Beat Takeshi என்றும் Direction -Takeshi Kitano என்றும் காட்டுகிறார்கள். இரண்டும் ஒருவரே).

Kikujiro -ஒரு எளிமையான கதை. ஒரு முறிந்த கல்யாணத்தால் பாட்டியிடம் வளரும் சின்னஞ்சிறு பையன் (வயது 8 அல்லது 9) தொலை தூரத்தில் இருக்கும் தன் அம்மாவைப் பார்க்க விரும்ப, பாட்டிக்குத் தெரிந்த ஒரு பக்கத்து வீட்டு ஆளுடன் (தகேஷி) பயணிக்கிறான். அந்த ஆள்- தமிழ் சினிமா ஹீரோ போல் இல்லாமல் கோணங்கித் தனமாக ஏதாவது செய்து எப்பவும் வம்பை விலை கொடுத்து வாங்கியபடி காலந்தள்ளும் ஒரு வேலை வெட்டியில்லாத, சூதாடும் சோம்பேறி. பையனும் ஹீரோவும் வழி நெடுக சந்திக்கும் அனுபவங்களே படத்தின் பெரும்பகுதி.

கடைசியில் பையனின் அம்மாவின் வீட்டை நெருங்குகையில், அங்கே அம்மா மற்றொரு கணவன், மற்றொரு குடும்பம், மற்றொரு சிறுமி என்று ஒரு அழகான ‘மற்றொரு’ வாழ்க்கையை சிறப்பாக வாழ்வதைப் பார்க்கிறார்கள். ஒரு சின்ன மௌனத்திற்குப் பின் ஹீரோ பையனிடம் வந்து “உங்க அம்மா எங்கேயோ வீடுமாறிப் போய் விட்டாராம்; இது வேறொரு பெண்..” என்று பொய் சொல்கிறான். ஒருசில நிமிடங்கள் மட்டும் வரும் இந்தக் காட்சி, பையனின் இயலாமையை, வெறுமையை, நியாமற்ற இழப்பை ’சட்’டென்று நமக்கு உணர்த்துகிறது.

ஊருக்குத் திரும்புகையில் தகேஷி முதியோர் இல்லத்தில் இருக்கும் தன் தாயாரைப் பார்க்க விரும்பி அங்கு செல்கிறான். அந்த வயோதிகத் தாயாரும் இளமையில் மற்றொரு வாழ்வைத் தேடி, இவனைப் பிரிந்தவள் என்று தெரிகிறது. முதியோர் இல்ல ஹாலில் தாயைப் பார்க்கிறான்; ஆனால் ஏதும் பேசாமல் திரும்பிவிடுகிறான்.

”இன்னொரு நாள் உங்க அம்மாவைத் தேடிப் போகலாம், என்ன?” என்று தகேஷி அந்தப் பையனிடம் சொல்வதில் படம் முடிகிறது. சிக்கல் இல்லாத, எளிமையான கதை. படம் முழுவதும் பையனின் ஏக்கத்தைப் பற்றியே காட்டிக்கொண்டிராமல் சந்திக்க நேரும் அனுபவங்கள் பற்றிச் சொல்வது ஜப்பானிய ஸ்டைல். (அம்மாவைப் ’பார்த்த’ பின் ஊருக்குத் திரும்பும்போதும் தொடரும் சம்பவங்களைத் தவிர்த்திருக்கலாம்).

இருந்தும், சிறுவர்/சிறுமியரின் தவிப்பை மிகையில்லாமல் காட்டும்போது ஒரு நேரடித் தாக்கத்தை உணர்கிறோம். Pursuit of Happiness போல. ”கன்னத்தில் முத்தமிட்டால்” போல.

Toyota

Toyota's recent quality issues continue to perplex anyone, as ‘quality’ and ‘Made-in-Japan’ were synonymous, almost. (In Y2008, we found 4-yr Used-Toyota Corollas priced higher than the new Nissan Sentry we bought). Not only Toyota was a standing example of the Japanese quality of craftsmanship; even in the professional side, Quality Assurance professional worldwide (like our Arvind) are aware of Toyota's association with quality management guru Taguchi and an approach to quality using 'Taguchi Models'. (Pic shows Toyota's first model built in 1936)

Yet, nothing came to the help of Toyota when the Lexus accident in San Diego killed the driver (an off-duty Patrol Officer) and all the passengers, allegedly due to sudden, unintended acceleration. There are rumors that in a frenetic 911 call voices of passengers shouting ‘pray' 'accelerator pedal got stuck' etc. got recorded. There is also rumor that another guy who was loaned the same Lexus a week ago had reported uncontrollable over-speeding to the dealer. The issue got serious as Toyota President was forced to offer testimony at a Govt committee. With politicians in the picture backed by congressional hearing, and with a number of attorneys eagerly queuing up holding million-dollar class-action suits .... not only that Toyota is in trouble; but also we, the 'commoners', will never get to know the truth!

Initial reports suggested the issue was with the floor mats that trapped the accelerator pedal causing unintended acceleration. Then came pics showing Toyota servicemen fixing software bugs using some fancy hand-held devices. Where is the problem (if at all there is one)?

The issue has all the makings of a ‘US drama’. With the victim’s mother begging Toyota to build safer cars getting televised nationwide, the Toyota President had to come up with an emotional speech as well -"My name is on every Toyota car. You have my personal commitment that..." (He is the grandson of Toyota's founder, who started selling cars around the same time our Ambassador was 'launched' in India). His testimony wouldn't give a hint of where the problem was.

People here in Japan do not actually believe Toyota's quality issue is so serious warranting such a political intervention and media outcry. A majority believe Toyota is being grilled unnecessarily -especially when America's proud automaker GM had gone bankrupt not long ago. Japanese newspapers quote a a Govt report released last week by NHTSA that investigated the 'unintentional over-speeding' as complained by a number of car drivers; this report placed Toyota as having the most number of such problems, but Ford was not good either. (Ford came second in the list, next only to Toyota). Yet Ford’s name doesn’t show up anywhere in the issue.

The last time there was such a sensational coverage of an auto, it was Ford SUV Explorer. A faulty design of Firestone tires fitted on Ford Explorer caused rollovers leading to some 150 deaths. Ford ‘escaped’ blaming it on Firestone. Let’s see what Toyota comes up with…

And back in India, till now a bulk of cars come with no seat belts!
Apparently, we believe more on ‘destiny’ than on ‘safety’ !

Basic Instincts

There is no dearth of sensational news when it comes to Godmen of India! From the notorious Osho, to the district level Premanandha, or the widely acclaimed Kanji jeer, they had always been in the news. It was just Nithiyanandha's turn this time.

I hadn't known much about this guy. First I was surprised that this poor guy from Thiruvannaamalai has gained such a popularity and followers at this young age -he is only 32 now. Unlike other 'palE saamiyaar's, this guy had written a number of books on religious ideals, and a majority of his followers believe his philosophical speeches were in-depth and impressive.

His followers that proudly fall on his feet may find it difficult to digest that he had his own share of interest in women. If they now accuse him of insulting their trust, he might say, "Who on earth asked you to have such foolish faith on me?" He might actually be cursing that publicizing his private moments is atrocious (rightly so).

Years ago Kanji jeer got himself involved in the murder of an employee -a 'common stupid man' in his Ashram. Saibaba's cheating tricks are there in plenty in internet. And now this Nithyanandha. If anything, these Godmen have all been conveying without giving room for any doubts that there is no human being who could transcend the Basic Instincts -the Sex & Survival instincts. நாம்தான் இன்னும் அவர்களைப் பற்றித் தெரிந்து கொள்ளவில்லை.

P.S. In the youtube videos, look at the intimacy between Nithyananda and Rajita, which is uncommon in such secretly shot videos. They could have made a nice pair! :-) A real life husband and wife should envy them!