AK

Few years ago in the Tamil magazine Vikatan, a college student had written about her tour to Rameshwaram. She had written about the temples and beach, and when it was the time to return to her bus to leave for Chennai, as she wrote, " I took a pinch of soil and applied it on my forehead as if it was the vipoothi, praying that I get at least a minute percentage of knowledge, sincereity and simplicity of Dr.Abdul Kalam, who was born in this holy town of Rameshwaram...".


That college girl might have acted somewhat hyper-sentimentally, nevertheless she reflected the mindsets of millions of Indians for whom Dr.Kalam was undoubtedly a Hero.

It is a gifted opportunity to be in a small group listening to his speech -Deepika, Shibu & Madhu were in the audience when Dr.Kalam visited Orlando Hindu Temple last week (Oct-25, Sunday). (See attached pics). Both Shibu & Madhu were very impressed with his brief speech (and perhaps, the significance he attached to students).

சில்க்

சமீபத்தில் பார்த்த தமிழ்த் திரைப்படத்தில் ஒரு காட்சி: 1947க்கு முந்தைய காலத்தைக் காட்டும்போது ஒரு கிராமத்தில் முதல்முறையாகக் கார்　வருவதைப் பார்க்க மக்கள் கூட்டம் கூட்டமாய் ஓடுகிறார்கள். அதிக பட்சம் மாட்டு வண்டி மட்டுமே பயணத்திற்கென்று இருந்த அந்தக் காலங்களில் ‘மோட்டார் கார்’ பார்க்க மக்கள் ஓடியது வியப்பில்லைதான்.


நாம் எதையாவது பார்க்க ஓடியிருக்கிறோமா...? யோசித்தேன்.

கால்குலேட்டர், டிவி, விடியோ காமெரா, கம்ப்யூட்டர், செல்ஃபோன் எல்லாமே கொஞ்சம், கொஞ்சமா நம் வாழ்க்கையில் ’சைலண்ட்டாக’ நுழைந்தன. கால்குலேட்டர்கள் நாம் கிண்டியில் நுழைவதற்கு 7-8 வருஷத்திற்கு முன் இல்லை -என் மாமா ஸ்லைட் ரூல் ஒன்றை உபயோகித்ததைப் பார்த்திருக்கிறேன்.

”டிவி பார்ப்பது” என்பது நான் முதன் முதல் சென்னைக்கு (பட்டணம் பார்க்க?) வந்தபோது என் ’பிளான்’களில் ஒன்று. (மற்றொன்று LIC கட்டடத்தைப் பார்த்துவிடுவது). 1978-ல் (கிண்டிக்கு ஒரு வருஷம் முன்) சென்னையில் இறங்கியபோது　'சர், சர்’ரென்று அங்குமிங்கும் பறக்கும் கார்களும், சிவப்புநிற பல்லவன்களும் என்னைக் கதிகலங்க வைத்தன. (இப்போ யோசித்துப் பார்த்தால் வேடிக்கையாக இருக்கிறது -அது மாருதி கூட வராத காலம். 100cc பைக்குகளும் ஒன்றுகூட வந்திருக்கவில்லை; Yesdi என்றொரு பைக் தான் ரொம்ப ஸ்டைலிஷ் அப்போ. புல்லட் பெரும்பாலும் போலீஸ் அதிகாரிகளுக்கும், அப்புறம் தூத்துக்குடிப் பக்கம் காலில் செருப்பு இல்லாமல் வேஷ்டியை உயர்த்திக் கட்டிய நா(ட்)டார்களுக்கும் மட்டுமே. மூன்றாவதாக இருந்த ராஜ்தூத் unimpressive).

டிவி பார்க்க அமிஞ்சிக்கரையிலிருந்து தி.நகரில் இன்னொரு சித்தப்பா வீட்டிற்குப் போனது நினைவில் இருக்கிறது. கறுப்பு வெள்ளை டிவி. ஒரேஒரு சானலில் வாரம் ஒரேஒரு தடவை மட்டும் வருவது பெரும்பாலும் ‘டப்பா’ படம். நான் முதலில் பார்த்தது ‘தாய் சொல்லைத் தட்டாதே’ (அல்லது ‘தாய்க்குப் பின்தாரம்’ அல்லது ‘தாயைக் காத்த தனயன்’ இப்படி ஏதோ ஒன்று; ‘தாய்’ நிச்சயம் இருந்தார்).

அப்புறம் கிண்டி ஹாஸ்டலில் வெள்ளிக்கிழமைகளில் ஷோபனா ரவியின் புன்னகையைத் தொடர்ந்து வரும் ‘ஒலியும் ஒளியும்’ பார்த்து விசிலடிக்காத நாட்களே இல்லை. (”டிவியில் எல்லா நிகழ்ச்சியிலும் தான் ஒலி-ஒளி ரெண்டும் இருக்கிறது. இதற்கு மட்டும் ஏன் இந்தப் பெயர்?” என்று யாரோ -பகலவன்?- கேட்டதும் நினைவிருக்கிறது). வாரம் அரைமணி நேரம் மட்டும் டிவியில் பாடல்கள்!

டிவி முதல் முதல் பார்க்க தி.நகர் போனதுபோல், கலர் டிவி பார்க்க எல்லோரும் கூடியிருந்தது　ஹாஸ்டலில். 1982-ல் இந்திரா காந்தி புண்ணியத்தில் Asiad டில்லியில் நடந்தபோது, முதல் முதல் கலர் டெலிகாஸ்ட் வந்து, மக்களைப் பரவசத்தில் ஆழ்த்தியது.

(என் பசங்களிடம் இதையெல்லாம் சொன்னால் என்னை ஏதோ கற்கால மனிதன் போல ‘லுக்கு’ விடுதுங்க! கம்ப்யூட்டரும் PS-II (or was it III?) இல்லாத காலத்தை அவர்களால் கற்பனை கூடப் பண்ணமுடியவில்லை).

பின்குறிப்பு: நான் முதலில் சொன்ன காட்சி இடம்பெற்ற படம் “காஞ்சிவரம்” -சென்ற வருஷம் ‘நேஷனல் அவார்ட்” வாங்கி, ஹீரோ பிரகாஷ் ராஜுக்கும் சிறந்த நடிகர் கிடைத்த படம். “எல்லோரும் தான் சின்னச் சின்ன தப்பு செய்யுறாங்க; எனக்கு மட்டும் ஏன் இந்தத் தண்டனை?” என்று ஒரு கட்டத்தில் புலம்பும் ஒரு சராசரி மனிதனின் பாசாங்கில்லாத, கொஞ்சமும் மிகைப்படுத்தாத, சினிமாத்தனம் இல்லாத கதை.  தமிழ் கூறும் நல்லுலகத்தின் ரசனையை மீறிய படம்.  பிரியதர்ஷனின் டைரக்‌ஷனில் ஏதோ பெங்காலி படம் பார்ப்பதுபோல் உணர்வு.

படத்தைப் பார்ப்பதற்கும் பெங்காலில் இருந்துதான் யாராவது வரவேண்டும் போல -நிஜத்திற்கு மிக அருகில் வருவதால் தமிழகத்தில் இந்தப் படத்தைப் பார்த்தவர்களை விரல் விட்டு எண்ணி விடலாம். (தீபிகா அப்பாவிற்கு என் ரசனை பற்றி எப்பவும் ஒரு கலக்கம், ஒரு பயம் உண்டு! “மாப்பிள்ளை விரும்பிக் கேட்கும் படங்களின் டிவிடியைக் கேட்டால், கடைக்காரனே நக்கலாச் சிரிக்கிறான் ’இதையும் வாங்குறதுக்கு ஆள் இருக்குதே’ என்று” . அப்படிப்பட்ட படங்களில் ஒன்று இது).

Language Barrier

While talking about language barrier, a young Spanish lady narrated this to Dee: "As I was driving with my 7-yr old daughter, the police car coming behind showed blinking lights, which meant they wanted me to pull over. Actually I didn't notice and was driving ahead. The police then honked their horn, which I ignored thinking that it was for something else. I heard their voice in the loud-speaker, which I did not understand anyway, and continued to drive. Minutes later I heard their their loud-speaker blaring again; it was then my 7-yr old daughter got alerted and told me in Spanish: "Mom, they say they are going to shoot at our car tyre if we don't stop..."

Years ago, when we landed in Japan for the first time, Vanishree had to do our 'childhood gesture' (mostly in elementary schools; see picture) to request a waitress in a restaurant for some water! (Today  -Oct-21, is the day we landed in Japan several years ago). Imagine what the waitress would have thought about us! She imitated us trying to do the same sign;  looking at her twisted fingers, she talked to herself something and asked "nani? nani??" (what? what?)

I had my incident in Madrid where I'd gone on a business trip. I'd gone to a nearby shopping mall on a Sunday evening; it was December and was dead cold over there. The mall was crowded with people who were doing shopping as if tomorrow was the End of the world, and there was no signboard for toilet (This is the case in many countries except Japan). I searched here & there but in vain. Asked a couple of men who I thought could understand basic English but they gave me a look as if I came from a different planet and walked away. I kept walking in 'all directions'....... and found an old lady carrying a basket, a mob & a brush, and was in a dirty uniform. "She is it!" I told myself and silently followed her. She walked through some narrow lanes and finally reached a store-room where she kept her basket and mop, and was about to return. There was no toilet though.

Perhaps she was done for the day, and was about to return home. Knowing that she was the last chance for me to get some idea of where the toilet was, I intervened and asked her "Toilet? Toi-let-oo? Resta Rooma?" in several accents & 'dialects'. She blinked her eyes and was moving away, as others did. I was in a hurry, and I didn't want to let her go. I momentarily realized that nothing other than gesture would work! I intervened her again, and instead of 'talking' did an appropriate gesture, which she instantly understood. She then led me to the toilet which was some 200m away from the store-room.

On narrating this to a friend, he asked, laughing out loudly: "What was the gesture you did, by the way?"
"I leave it to your imagination.." said I.

Deepawali

Even as the whole world was debating Obama receiving the Nobel for Peace, I saw news of Obama celebrating Deepawali by lighting 'diya' in Whitehouse. Not just the word 'diya' was new to me, but also some other information I found in Obama's speech. I was under the impression like many that Deepawali is a Hindu festival, celebrated to mark the occasion of killing of Narakasura by Krishna. Obama says it is celebrated by Hindus, Sikhs, Jains and Buddhists, 'people of some of the great faiths of the world'. Per media reports, Obama becomes the first sitting US President to 'grace the occasion' with a group of Indians in White House.


Doing some search, I found further that North & South India have different reasons for celebrating D. While the southern version refers to Krishna and Narakasura, the Northern version has different hero & villain: Rama and Ravana. Didn't know that D is celebrated as the occasion that marked Rama's return from Sri Lanka to Ayodhya after defeating Ravana. Jains celebrate it as the occasion of their master Mahavira attaining moksha or nirvana. Sikhs have the latest history to mark this occasion -they celebrtae this as the return of their Guru Har Gobindji to Amritsar Golden Temple from imprisonment -he was kept in prison by King Jehangir. Some Buddhists in Nepal also celebrate D, I read.

When I showed Obama speech on a screen among a group of 30 Indian families in here, they weren't impressed. Some of them got instantly patriotic, and asked me why I did not bring Pratibha Patil's speech. (I was worried someone would then ask me "What happened to speech by mu.ka Alagiri..?..m?"). Someone said it was all 'marketing (!) gimmicks' which the US politicians are good at. The other one found the 2-min speech 'unnecessarily' cutting into the next event - which was 'lunch'.

You only see what you believe you see! http://www.youtube.com/watch?v=SuiAW_6XKVM

I could not stop recalling the joy we saw in our good friend Manick's  face when he shared with us his experience of visiting President Obama's inauguration ceremony early this year. (My family & I stayed with him in his palatial house in NY for 4-5 days in Jan 2004 i.e., prior to my transfer to Japan-what a house it is!). Manick wrote a nice article about his personal experience of being at the historic inaugural ceremony in "The Hindu" 29-Jan-2009 edition  http://www.hindu.com/2009/01/29/stories/2009012952630900.htm

(Deepika was impressed with Obama speech for his last couple of lines when he wished all a Happy Diwali; he said "Michelle & I wish you all...." His reference to Michelle even when she wasn't in there was just enough to sweep Deepika off her feet! :-)

..

Footsteps

Like everyone else, sometime back I too received the below message in a 'Forwarded" mail: (Instead of making me realize how merciful the Lord has been, this one made me recall something quite different; see at the end...)

Footsteps In The Sand

One night a man had a dream.
He dreamed he was walking along the beach with the LORD.

Across the sky flashed scenes from his life.

For each scene, he noticed two sets of footprints in the sand:

one belonging to him, and the other to the LORD.

When the last scene of his life flashed before him

he looked back, at the footprints in the sand.

He noticed that many times along the path of his life

there was only one set of footprints.

He also noticed that it happened at the very lowest and saddest times of his life.

This really bothered him and he questioned the LORD about it:

"LORD, you said that once I decided to follow you, you'd walk with me all the way.

But I have noticed that during the most troublesome times in my life

there is only one set of footprints. I don't understand why when I needed you most you would leave me."

The LORD replied:

"My son, My precious child, I love you and I would never leave you,

During your times of trial and suffering, when you see only one set of footprints,

it was then that I carried you."

---------------------------------------------------------------------------

Momentarily, Goundamani-Senthil came to my mind......! http://www.youtube.com/watch?v=aHByAtoIs8g&NR=1 Neither Goundamani nor the Lord would have ever imagined that they would be compared to each other in a blog !

.

புதன்கிழமை

ஹிந்திப் படங்கள் பக்கம் நான் போகத் துணிவதில்லை -மொழிப் பிரச்சனையால். பையனும் பொண்ணும் DVDயில் முழுக்க முழுக்க சப்-டைட்டில் பார்த்தே ஹிந்திப் பிரியர்களாகி விட்டார்கள். கடைசியாக ’ஓம் ஷாந்தி ஓம்’ பார்த்திருந்தேன்....

சமீபத்தில் ‘உன்னைப்போல் ஒருவன்’ பார்த்தேன். பார்த்ததும் அசந்து ஹிந்தி ஒரிஜினலைத் தேடி Wednesday ஐயும் முழுசாக ரசித்தேன். சமயத்தில் ஹிந்தியில் என்னமாய்ப் படம் எடுத்து விடுகிறார்கள்!

”புதன்கிழமை” ஒரு தெளிவான, தீர்மானமான படம். (கமல் பார்த்து இம்ப்ரெஸ் ஆகி, தமிழில் உடனே எடுக்கும் அளவுக்கு). காதல் காட்சிகள், தனியாக காமெடி டிராக், சண்டைக்காட்சிகள், தாய்-மகன் சென்டிமென்ட், அரசியல், ஊழல், பழிவாங்கல் இத்யாதிகள் ஏதுமில்லாமல்.... எடுத்துக்கொண்ட கதைக் கருவில் இருந்து துளியும் ’அங்கே, இங்கே’ சிதறாமல் சீராக, ஆனால் அதிவேகமாகச் செல்லும் கதை. பாடல் ஏதுமில்லாமல் ரொமான்ஸ் இல்லாமல் (ஹீரோயினே இல்லாமல்!) இத்தனை வேகமாக கதை சொன்ன டைரக்டருக்கு (நீரஜ் பாண்டே) இது முதல் படமென்பது ஆச்சரியம்.

Stupid common man ஒருவன், தீவிரவாதிகள் சிலரைக் கிட்டத்தட்ட அவர்கள் வழியிலேயே ‘கதையை முடிக்கும்’ சின்ன கதைதான். நஸிருதீன் ஷா (’ஹே ராமி’ல் சில நிமிடங்களே காந்தியாக வந்து கலக்கிய நஸிருதீன் ஷா தான் நான் கடைசியாகப் பார்த்தது) அந்த ‘ஆம் ஆத்மி’ ரோலுக்கு கன கச்சிதம். ஆரம்ப காட்சிகளின் நிதானத்திலும, தீவிரவாதி என்று நாம் சந்தேகிக்கும்போதும், “நான் ஒரு சாதாரண பொது ஜனம் ஐயா!” என்கும் போதும் ......சினிமாத்தனம் இல்லாத சீரியஸ் வசனங்களைத் தீர்மானமாகப் பேசும் அபாரமான நடிகர்! சில காட்சிகள்: http://www.youtube.com/watch?v=29KOx9jJEnc&hl=ja (தமிழில் கமல் ‘ஆம் ஆத்மி’ ரோலுக்குப் பொருந்தவில்லை -ஏதோ ஐ.ஐ.டி. புரொஃபஸர் ’லுக்’ தான் இருந்தது!).

கதையில் இன்னொரு சிறப்பான அம்சம் -துடிப்பான, இளம் போலீஸ் ஆபீஸர்களைப் பார்ப்பது. அதில் ஒருவர் அவ்வப்போது இளம் மனைவியுடன் செல்ஃபோனில் பேசிக்கொள்ளும் மிகச் சாதாரண உரையாடல்கள் ஒரு அழகான கவிதை! (தமிழில் அந்த மனைவியையும் குழந்தையையும் கொல்லாமல் விட்டார்களே!).

கடைசியில் காய்கறிப் பையைத் தூக்கியபடி மொட்டை மாடியிலிருந்து இறங்கி வரும் நஸிருதீன் ஷாவும் அவரைத் தேடும் போலீஸ் ஆபீஸரும் (அனுபம் கேர்) கை குலுக்குவதுடன் கவித்துவமாக முடிகிறது. நிறைவான காரக்டர்களை வைத்து நிறைவாகச் சொல்லப்பட்டிருக்கும் கதை.
.