Toyota

Toyota's recent quality issues continue to perplex anyone, as ‘quality’ and ‘Made-in-Japan’ were synonymous, almost. (In Y2008, we found 4-yr Used-Toyota Corollas priced higher than the new Nissan Sentry we bought). Not only Toyota was a standing example of the Japanese quality of craftsmanship; even in the professional side, Quality Assurance professional worldwide (like our Arvind) are aware of Toyota's association with quality management guru Taguchi and an approach to quality using 'Taguchi Models'. (Pic shows Toyota's first model built in 1936)

Yet, nothing came to the help of Toyota when the Lexus accident in San Diego killed the driver (an off-duty Patrol Officer) and all the passengers, allegedly due to sudden, unintended acceleration. There are rumors that in a frenetic 911 call voices of passengers shouting ‘pray' 'accelerator pedal got stuck' etc. got recorded. There is also rumor that another guy who was loaned the same Lexus a week ago had reported uncontrollable over-speeding to the dealer. The issue got serious as Toyota President was forced to offer testimony at a Govt committee. With politicians in the picture backed by congressional hearing, and with a number of attorneys eagerly queuing up holding million-dollar class-action suits .... not only that Toyota is in trouble; but also we, the 'commoners', will never get to know the truth!

Initial reports suggested the issue was with the floor mats that trapped the accelerator pedal causing unintended acceleration. Then came pics showing Toyota servicemen fixing software bugs using some fancy hand-held devices. Where is the problem (if at all there is one)?

The issue has all the makings of a ‘US drama’. With the victim’s mother begging Toyota to build safer cars getting televised nationwide, the Toyota President had to come up with an emotional speech as well -"My name is on every Toyota car. You have my personal commitment that..." (He is the grandson of Toyota's founder, who started selling cars around the same time our Ambassador was 'launched' in India). His testimony wouldn't give a hint of where the problem was.

People here in Japan do not actually believe Toyota's quality issue is so serious warranting such a political intervention and media outcry. A majority believe Toyota is being grilled unnecessarily -especially when America's proud automaker GM had gone bankrupt not long ago. Japanese newspapers quote a a Govt report released last week by NHTSA that investigated the 'unintentional over-speeding' as complained by a number of car drivers; this report placed Toyota as having the most number of such problems, but Ford was not good either. (Ford came second in the list, next only to Toyota). Yet Ford’s name doesn’t show up anywhere in the issue.

The last time there was such a sensational coverage of an auto, it was Ford SUV Explorer. A faulty design of Firestone tires fitted on Ford Explorer caused rollovers leading to some 150 deaths. Ford ‘escaped’ blaming it on Firestone. Let’s see what Toyota comes up with…

And back in India, till now a bulk of cars come with no seat belts!
Apparently, we believe more on ‘destiny’ than on ‘safety’ !

Basic Instincts

There is no dearth of sensational news when it comes to Godmen of India! From the notorious Osho, to the district level Premanandha, or the widely acclaimed Kanji jeer, they had always been in the news. It was just Nithiyanandha's turn this time.

I hadn't known much about this guy. First I was surprised that this poor guy from Thiruvannaamalai has gained such a popularity and followers at this young age -he is only 32 now. Unlike other 'palE saamiyaar's, this guy had written a number of books on religious ideals, and a majority of his followers believe his philosophical speeches were in-depth and impressive.

His followers that proudly fall on his feet may find it difficult to digest that he had his own share of interest in women. If they now accuse him of insulting their trust, he might say, "Who on earth asked you to have such foolish faith on me?" He might actually be cursing that publicizing his private moments is atrocious (rightly so).

Years ago Kanji jeer got himself involved in the murder of an employee -a 'common stupid man' in his Ashram. Saibaba's cheating tricks are there in plenty in internet. And now this Nithyanandha. If anything, these Godmen have all been conveying without giving room for any doubts that there is no human being who could transcend the Basic Instincts -the Sex & Survival instincts. நாம்தான் இன்னும் அவர்களைப் பற்றித் தெரிந்து கொள்ளவில்லை.

P.S. In the youtube videos, look at the intimacy between Nithyananda and Rajita, which is uncommon in such secretly shot videos. They could have made a nice pair! :-) A real life husband and wife should envy them!

சில திரைப்படங்கள்

About some movies I happened to watch when I had been to USA recently....

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Avatar -I hadn't heard much about this movie then (December); so when my children insisted that we go & watch that movie in a nearby theater, I was getting ready for yet another 'nice sleep' in the theater. Most of the Harry Potter series movies turned out to be like 'sleeping tablets' for me -especially in theaters!

James Cameron's latest movie was not a disappointment though. The story of human beings invading an alien land and fighting with the local aliens (Na'vi) to bring to earth an unique material, it uses graphics more than what one could imagine. Yet, the success of film lies in its dealing with the basic human emotions -love. greed, 'changing-side' etc.(The same strategy JC applied in titanic?) As the hero, one of the human-Na'vi hybrids going to the alien land to destroy the Na'vis falls in love with a Na'vi girl (Neitiri -sounds like an Indian name?) the story takes a twist....

Heard that this movie has collected an all-time-high (surpassing Titanic which had been the topper for the past 12 years) of more than USD2 billion (which, if given away to the whole population of India, would get each & every Indian US$ 2 or Rs.100!!). Try watching this movie without thinking about its commercial success, amazing dollar figures (and also the nine academy award nominations)... Good luck!

On a lazy day when I turned on the TV I saw Jack Nickelson 60+ romancing a young girl. Soon I figured out the storyline paralelled our K.Balachandar's "Apoorva raahangkaL", for, the yooung girl's mom 50+ was dating a young doctor! As the story goes, JN breaks up with the young girl, and instead chooses to date the young girl's mom! ( அப்பாடா!) The old couple get into some problems as JN continued to flirt with other girls (and gives such 'athi mEthaavi' explanations as "I just do not know how to be a boy-friend. And that's not a small thing... Here I am, at 63, realising what love means..."), and at the end they unite. Fortunately, in "Apoorva raahangkaL", 'thalaivan thiruchchaanuur' showed up at the end and with him came a 'normal' ending!

I avoid watching movies in portable TVs when in flight; I prefer sleeping (or trying to sleep) to focusing on the tiny screen. Being a 13-hr non-stop flight, I took brief a look at the screen that was showing a movie, even as none of the actors/actresses were known to me. The story ("Love Happens") of a man who finds it difficult to come back to normalcy and to recover from the guilt feelings after the car he drives meets with an accident in which his wife gets killed. I watched it till the end.

சோமபானம் -பின்னோட்டங்கள்

Manicks: Just so we can have a cautionary point of view, Nagaraj, may I?
The American Heart Association (AHA) cautions people NOT to start drinking if they do not already drink alcohol. If you already drink alcohol, do so in moderation.

Drinking MORE alcohol increases other dangers such as alcoholism, high blood pressure, obesity and stroke. Most importantly, it is not possible to predict who might become alcoholic. One can progress from social drinking to alcohol dependence, a state that is characterized by the craving for, loss of control or withdrawal symptoms.

There have been studies showing some association between drinking red wine and reduced mortality due to heart diseases. Others have examined the potential benefits of the COMPONENTS in red wine such as flavonids and other antioxidants (as Nagaraj has pointed out, resveratrol in wine might be available in capsule forms in a few years). Some of these components may be found in other foods such as grapes or red grape juices. Some studies also caution that the association may be due to other lifestyle factors rather than alcohol. Like increased physical activity (as might have been the case in the army where Nagaraj saw the benefits) and a diet high in fruits and vegetables and lower in saturated fats (that means less fried foods - French fries are from Belgium, by the way !!).

No direct comparison trials have been done to determine the specific effect of wine or other alcohol on the risk of developing heart disease or stroke.

Having said all that, let me go and enjoy some good wine (more than one glass) in the company of friends and family at our Thanksgiving Dinner in a couple of hours. Happy Thanksgiving to those here in the USA and Happy Holidays to those of us back in India !!
P.S. Do not drink and drive.

AJB: மதுவைப் பற்றி உன்மடல் பல நிகழ்வுகளை மனதில் ஒரு பிளாஷ் பாக் ஓட செய்தது. இதுவரை மதுவை குடிக்காமல் இருந்து வருகிறேன். ( ஆமாம், நாகராஜன் முதல் முறை ஒயின் சுவைக்க செய்தான் என்பதை தவிர!). சின்ன வயதில் பலரை குடியினால் கெட்டு அழிந்தமை கண்டு அறவே அதை வெறுத்து, அம்மாவின் அறிவுரை படி இன்னும் தொடர்கிற என்னை போன்ற சிலர் படும் பாடு வேறு. ( அது ஏன் அம்மாக்கள் தான் இந்த தடையை அதிகம் விதிக்கிறார்கள் - May be, evolution has an answer, with male species risking drinking may die early leaving the children helpless and therefore female think that it is important to ensure safety of the family - although this may be changing slowly now!).

பல சுழலில் குடிக்காதவர் படும் பாடு பெரும் பாடு. கல்யாணமாகும் முன் , பலமுறை பேச்சிலர் ( bachelor) வீடுகளில் பார்ட்டி வைத்து, ( குடித்து கும்மாளம் அடித்துவிட்டு - நண்பர்கள் மன்னிக்க - இந்த வார்த்தை தொடர் நன்றாக இருகிறதால் எழுதினேன்!) செய்த குப்பைகளை - பாட்டில்களையும் - வாந்தியையும் - சுத்தம் செய்யும் போது பலமுறை சண்டை வருவது போல் முடியும்.

மற்றும் வேலை சுழலில் குடிக்காதவனின் பாடு மிகவும் மோசமானதே. குடிக்காதவர்களை பெரும்பாலும் குடிப்பவர்கள் நம்புவதில்லை. இதனால் குடிக்காதவர்கள் தனிமை படுத்த படுகிறார்கள். அனேகமாக ஒரு பழ ராசா கோப்பையை ஏந்தித் திரிய வேண்டி இருக்கும், முதல் முறை பார்ப்பவர்கள் - கேட்கும் கேள்வி - "என்ன இது?..." எனவே முடிந்தவரை கிளாசில் சரியான கலரைக் கொண்ட சாஃப்ட் ட்ரிங்கை தேர்தெடுக்க வேண்டும், குடிப்பவர்கள் அடிக்கும் ஜோக்குக்கு , சிரிப்பு வரவில்லை என்றாலும் சிரிக்க முயல வேண்டும். பசி அதிகரிக்கும் இதனால் ஜூசை அதிகம் குடிக்க வேண்டியிருக்கும். சைடிஷை அதிகம் சாப்பிட வேண்டிருக்கும். அநேகமா சைடிஷ் மிக காரமாக இருக்கும். மெயின் கோர்ஸ் சாப்பிட டிலே ஆகும்,

இதெல்லாம் கருதி பலமுறை குடிக்க பழகலாம் என்று என்னைத் தூண்டும். ஆனால் நண்பர்களில் சிலர் குடிக்காத நிலையைப் பாராட்டி பேசும் போது இந்த ஆவல் குறையும், மீண்டும் அடுத்த முறை இந்த அனுபவம் வரும்வரை! இந்த மாதிரி ஒரு நிலையில் தான் என்னை நாகராஜன் பிடித்துவிட்டான்.

என்னோடு இங்கே ராஜேஷ்வர் முற்றும் சரவணன் இந்த அனுபத்தைக் கொண்டிருப்பார்கள் என எண்ணுகிறேன்.

Pagals: எந்தவொரு கெட்ட(!) விஷயத்திலும், முதல் பரிச்சயம் பலருக்கும் நினைவிலிருந்து "தள்ளாடி தடம் புரளாமல்" இருக்குமென்றுதான் நினைக்கிறேன். :-))

ஐந்தாம் ஆண்டு முதல் செமஸ்டரின் போது, EEE வகுப்பு மாணவர்கள் எல்லோரும் ஊட்டிக்கு சென்றபோது, அடியேனுக்கு நேர்ந்ததும் அப்படித்தான். நீலகிரி எக்ஸ்ப்ரசில் இரவுப் பயணம். காட்பாடியிலோ அல்லது ஜோலார்பேட்டையிலோ ரயில் நின்றபோது சாம்சன் ரவீந்திரனின் அண்ணன் ஓரிரு பாட்டில்களைக் "கை மாற்றி" பாசம் பொழிந்து (!)சாம்சனையும் உடன் வந்திருந்த எங்களையும் வழியனுப்பினார். அதன் பின்பு, வண்டி புறப்பட்டதும் சாம்சன் மற்றும் EEE-யின் "ஐவர் படை" (the famous Five Men Army) டீ கிளாசில் லாவகமாக பாட்டில் திரவங்களை ஊற்றி (பிராந்தி, விஸ்கி, ரம்), கையாலேயே ஒரு "கரைசல்" (cocktail) செய்து எல்லோருக்கும் ஒரு டம்பளர் ஊற்றிக் கொடுத்து குடிக்கச் சொன்னதும் அடியேன் பலமுறை போலியாக மறுத்து பின் அதை வாங்கி ஒரே மடக்கில் உள்ளே தள்ளியது மட்டும்தான் எனக்கு நினைவு இருக்கிறது..!

அதன்பின், இரவு முழுதும் நானும் தூங்காமல், மற்றவர்களையும் தூங்கவிடாமல் பாடுபடுத்தியதும், குறிப்பாக, நான் படுக்கவேண்டிய upper berth-க்கு கால் வைத்து ஏற, கீழ் பெர்த்தில் இருந்த ஒரு ஆங்கிலோ இந்தியப் பெண்மணியை ஐந்து நிமிடத்திற்கு ஒருமுறை, "எக்ஸ்க்யூஸ் மீ" என்று ’சத்தாய்த்தது’ எதுவும் என் நினைவில் இல்லை.!! எல்லாம் அடுத்த நாள் ஊட்டி சென்றடைந்ததும் சாம்சனும் மற்றவர்களும் சொல்லி கிண்டல் செய்தபோதுதான் தெரிந்தது - "மப்பின் மகிமை" புரிந்து, அது கொடுத்த தலைவலியால் பிற்காலத்தில் Bloody Mary போன்ற கலப்புக் கரைசல்களைக்
கவனமாகத் தவிர்க்க முடிந்தது..!!

எப்போதோ போட்டதை இப்போது "உளற" வைத்துவிட்டாய் நீ..!! :-)
.

சோமபானம்

அண்மையில் கிண்டி நண்பர்களின் மத்தியில் சில ’ரவுண்ட்’கள் வந்த ஒயின் பற்றிய மெயில்கள் பற்றி.....
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

ஒயின் மெயில்கள் ஒரு ரவுண்டிற்கு மேல் கொஞ்சம் ‘கிக்’ கலந்து வந்துகொண்டிருக்கின்றன. முதலில் ’இலைமறை காயா’க (உருவக அணி?)வந்த மெயில்கள் பின் தைரியம் பெற்ற்து, ஒயின் கொலஸ்ட்ரால் குறைப்பதாலோ, அல்லது அப்படி ஒரு கருத்து பெரும்பாலும் குடிமக்கள் மத்தியில் உலா வருவதாலோ இருக்கலாம்.

ஆல்கஹாலுடன் நமக்கு ஏற்பட்ட பரிச்சயத்தைக் கொஞ்சம் பார்க்கலாம்.

முதல் டிரிங்க், பலருக்கும் முதல் சைக்கிள், முதல் காதல் போல நினைவில் இருக்கும். ’என்னவோ ஏதோ; ஒருமுறை முயன்று தான் பார்ப்போமே’ என்ற ஆர்வத்தில் தான் பெரும்பாலும் ஆரம்பிக்கிறது. இருந்தும் கிண்டி ஹாஸ்டலில் மிகப் பெரும்பாலோர் -என் மாதிரி - ஆல்கஹாலை நுகர்ந்து கூடப் பார்க்கவில்லை. (வெள்ளிக்கிழமை மூட்டைமுடிச்சைக் கட்டிக்கொண்டு பாண்டிச்சேரி கிளம்பிவிடும் ‘தம்பி’யிடம் “அப்படி என்னடா ஊருக்கு வாராவாரம் ஓடிப்போயிடறே?” என்று கேடடால் “கொஞ்சம் ஒயின் குடித்துவிட்டு, என் ஃபியான்ஸியுடன் டான்ஸ் பண்ணுவேன்” என்று சொல்வான். அவனைப் பொறாமையுடன் பார்ப்பதோடு சரி. மற்றபடி ஆல்கஹால் சற்றுத் தள்ளியே நின்றது). குடித்த மிகச் சிலரும் பியர் பாட்டிலின் மூடியளவுக்குக் குடித்ததாகத் தான் ஞாபகம்.

என் முதல் பியர் ஆந்திரா ராமகுண்டத்தில் ஆபீஸில் டூர் போயிருந்தபோது -1986இல்- அரங்கேறியது. பாரில் குடித்துவிட்டு திரும்ப ரூம் வரை நடந்து வரும்போது ’கெக்கே பிக்கே’ என்று நான்-ஸ்டாப்பாகச் சிரித்துக்கொண்டே வந்தது ஏன் என்று இன்றுவரை தெரியவில்லை. ஆல்கஹால் கொலஸ்டிராலைக் குறைக்குதோ என்னவோ, நமக்குள் மெலிதாகப் படர்ந்திருக்கும் inhibition ஐ உடைத்து எறிகிறது. பாரில் வெயிட்டரை நட்பு பாராட்டி கைகுலுக்கி பிரியாவிடை பெற்ற நம் நண்பர்கள் பலர்! அப்புறம் வேலைக்குப் போனபின் எள் விழுந்தாலும் பார்ட்டி தான்; - சம்பளம் வந்தால், சம்பளம் கூடினால், போனஸ் வந்தால், பொண்ணு பார்க்கப் போனால், பொண்ணு பிடித்துவிட்டால், அப்புறம் நிச்சயம், கல்யாணம், என்று எல்லாம் wet பார்ட்டிகள். வெளிநாடு போய்வரும் நண்பர்கள் மறக்காமல் கொண்டுவருவது Scotch. பல முறை நாலு லார்ஜ் விஸ்கிக்குப் பின் ஸ்கூட்டரை ஓட்டி அஷோக்நகர் வரை (பெரிதாக) விபத்தில்லாமல் வந்ததற்கு ஜாதகம் மட்டும் தான் காரணமாக இருக்க முடியும்.

கல்யாணத்திற்கு முன் தினம் கிண்டியர்கள் ஒரு வேனில் வந்து இறங்க, அவர்களுடன் தூத்துக்குடியின் நிலாக் காயும் பீச்சில் அடித்த கூத்தில், கல்யாண ஆல்பம் முழுவதும் ’மாப்பிள்ளை’ (நான் தான்!) சிவந்த கண்ணுடன் இருக்கிறார்!

’தண்ணி’ பார்ட்டிகளின் தமாஷ் சில சமயம் மறப்பதில்லை. ஒருமுறை Sindhoori பாரில் 2-3 பெக் தாண்டிய உச்சத்தில் கிளாஸை மேசையில் வைக்கும்போது ஒரு ‘வேகத்தில்’ வைத்து, கிளாஸை உடைத்து விட்டேன்..... பெரிதும் வருந்தினேன் “இந்த அளவு நிலை தடுமாற்றமா?” என்று. Profusely apologized to our friends for such a behavior - only to be told by our friends the next day that it was not I (but my then 'would be b-i-l') who broke it! ’கிக்’ கண்ணை மறைத்தது!

வேலைக்குச் சேர்ந்த கொஞ்ச நாளிலேயே ஃபாரின் போய்விட்டிருந்த நம் நண்பன் மனைவியுடன் விடுமுறைக்குச் சென்னை வந்திருந்தபோது, கொண்டு வந்த ஷிவாஸ் ரீகலுடன் இன்னொரு நண்பனின் மொட்டை மாடியில் 5-6 பேருடன் பார்ட்டி. நான் எல்லார் தம்ளரிலும் விஸ்கியை ஊற்றிவிட்டு சோடா பாட்டிலைத் திறந்து வருவதற்குள் ஒருவன் -ஃபாரின் பார்ட்டி- ‘ரா’ வாக ஒரு ரவுண்ட் முடித்துவிட்டான். “சரி, ஃபாரினில் அப்படித்தான் வழக்கம் போல” என்று நினைத்து நானும் அடுத்த ரவுண்டை ஊற்றினேன். கொஞ்ச நேரத்தில் பேச்சு போகும் வேகத்தைக் கவனித்த அவன் மனைவி “என்ன, கொஞ்சம் லிமிட்டாக இருங்க...” என்று சொல்லப்போக, இவன் (அதற்குள் 4 ரவுண்ட் முடித்துவிட்டிருந்தான்) “என்ன மிரட்டறே? ஃபாரின்ல நம்ம வீட்டிலே நீயும் என்கூடச் சேர்ந்து குடிக்கிறவள் தானே?” என்றான். எங்களுக்கு ஷாக்! (பின்னால் தெரிந்தது -அவன் மனைவிக்கு ஆல்கஹால் வாசனை கூடத் தெரியாது; அவள் வாயை அடைப்பதற்காக அவன் ஏவிவிட்ட ‘பொய்’ ஆயுதம் அது என்பது).

ஜப்பானில் ஜப்பானிய நண்பர்கள் வீட்டிற்கு பார்ட்டிக்குப் போனால் தவறாமல் ஒயினும் ’ஸாகே’யும் இருக்கும். இந்தியர்கள் பார்ட்டி பெரும்பாலும் ‘dry’ தான். அமெரிக்காவில் குறைந்தபட்சம் ஒயின் இல்லாத ‘தேசி’கள் பார்ட்டி இல்லை எனலாம். கூட்டங்களில் பெரும்பாலும் இல்லத்தரசிகள் ஒயினைத் தொட்டும் பார்ப்பதில்லை. இந்தப் ‘பெரும்பாலும்’ காலப்போக்கில் ‘மிகச் சிறும்பாலும்’ என்று ஆகிவிட்டது! “டேஸ்ட் கூடப் பண்ணியதில்லை” என்று சொல்லும் NRI இல்லத்தரசிகளை நம்பாதீர்கள்!

ஒயினின் கொலஸ்ட்ரால் குறைக்கும் பண்பு பற்றிப் பரவியிருக்கும் கருத்துக்கள் மருத்துவ ரீதியாக உறுதிசெய்யப் பட்ட மாதிரித் தெரியவில்லை. ஃபிரான்ஸில் இதய நோயாளர் எண்ணிக்கை குறைவு என்கிற புள்ளிவிவரத்திலிருந்து கிளம்பிய கிளைக்கதையாக இது இருக்க வேண்டும். மாணிக் குறிப்பிட்டிருந்த AHA ஸைட்டில் ஒயினைக் குடி என்கிறார்களா, குடிக்காதே என்கிறார்களா என்பது தெரியாமல் ‘மையமாகச்’ சொல்கிறார்கள் -’இதுவரைக் குடிக்கவிலலையென்றால் இனிமேல் குடிக்காதே’ என்று. டயபடீஸைக் குறைக்கும் என்ற குஜிலியின் கருத்தை நான் எங்கும் கேள்விப்பட்டதில்லை. ADA சைட்டில் “டயபடீஸ் இருந்தாலும் ஸ்வீட் சாப்பிடு; ஒண்ணும் குடி முழுகிப் போகாது” என்கிற ரீதியில் சொல்கிறவர்கள் (” It is one of the myths that those who are diabetic should avoid sweets completely” ) கூட, ஒயினின் டயபடீஸ் எதிர்ப்பு பற்றி மூச்.

மக்கள்தொகை 500,000க்கு மேல் இருக்கும் நாடுகளை எடுத்துக்கொண்டால் ஜப்பானியர்கள் தான் உலகின் மிக அதிக நாள்கள் உயிர்வாழும் மனிதர்கள். அநேகமாக எல்லோரும் தினமும் அரிசியிலிருந்து செய்யும் ‘ஸாகே’ எனற தேசிய’ பானத்தைக் குடிக்கிறார்கள்! 15 முதல் 25 சதவீதம் வரை ஆல்கஹால் இருக்கும் ‘ஸாகே’ பார்க்க தண்ணீர் போல இருக்கும். Colorless, odorless. எவ்வளவு குடித்தாலும் மறுநாள் hang-over இருக்காது. ஜப்பானியர்களின் longevityக்கு ‘ஸாகே’ காரணமா என்று யாரும் ஆராயவில்லை.

ஒரு சேஞ்சுக்காக அந்த நாட்களில் நானும் வசீகரனும் தூத்துக்குடி அருகே பனங்காடு போய், பனைமரத்திலிருந்து fresh ஆக இறக்கிய கள் குடித்திருக்கிறோம்; குடித்துவிட்டு, தினம் 30ரூ. வருமானத்தில் கள் குடித்து 2 மனைவிகளுடன் வாழ்வதாகச் சொன்ன அந்தப் பனை ஏறுபவர் போல் உலகின் மிகச் சந்தோஷமான நபர் யாரும் இல்லை என்று சத்தியம் செய்தோம்!

சிங்கப்பூர் ஏர்லைன்ஸில் ஒருமுறை Campari என்ற இத்தாலிய விஸ்கி (25% ஆல்கஹால்; 1:3 ஆரஞ்சு ஜூஸில் கலந்து குடிக்கலாம்) என்னைக் கவர்ந்தது. லேசாகக் கசந்து, வித்தியாசமான டேஸ்ட். முயன்று பாருங்கள். (AHA ஸ்டைலில்: இதுவரை மதுவைத் தொடாதவர்கள் தவிர்க்கவும்). என்னை ‘உண்டு, இல்லை” என்று பண்ணியது Beijing கில் Baijiu எனப்படும் சீனாவின் தேசிய பானம். ஒரு ‘சிப்’பில் உடம்பே ’ஜிவ்’வென்று முறுக்கிவிட்டது போல் ஆகியது. அடுத்த ‘சிப்’பில் ‘நானாக நானில்லை கண்ணே’ ஆனேன். அடுத்த நாள் காலை விசாரித்ததில் 54% ஆல்கஹாலாம்!

இந்தியா வருகையில் நண்பர்களுடன் லேசாகக் குடித்துவிட்டு கிறக்கத்துடன் வீட்டிற்கு வந்து அம்மாவின் முகத்தைப் பார்க்காமல் மாடிக்குப் போய்ப் படுத்துக்கொள்வதுண்டு. அம்மாவிற்குத் தெரியும் என்றாலும், அதை நிறுத்த வேண்டும் என்று தோணவில்லை. தைரியம்! ஆனால், ஏனோ தெரியவில்லை, பையனிடமும், பெண்ணிடமும் அந்தத் தைரியம் வரவில்லை. வீட்டில் ‘ஸாகே’ பாட்டில் அரிசி மூட்டைக்குப் பின்னால் ஒளிந்து தான் இருக்கும். வீட்டில் குடிக்கும்போது (அதற்கென்று தூத்துக்குடியிலிருந்து கொண்டு வந்த) எவர்சில்வர் தம்ளரில் தான் குடிப்பேன் -பசங்கள் அந்தப் பக்கம் வந்தாலும் தெரியாமல் இருப்பதற்காக. ”நம்மைப் பார்த்து குடியைக் கற்றுக்கொள்ள வேண்டாம்” என்ற எண்ணம் இன்னும் தீர்மானமாக இருப்பதற்குக் காரணம், ஏதோ ஒரு குற்ற உணர்ச்சி அல்லது பயம்.

இருந்தும், மது பற்றிய என் அடிப்படைக் கருத்துக்களில் மாற்றம் இல்லை.

பால், குழந்தைகளின் பானம்.
தேனீர் பெண்களின் பானம்.
மது? தேவர்களின் பானம்!
.

The 'serious Japs' and Saravana Bhavan

A friend of mine had the following to say about Japan:

We visited Japan back in summer of 2005 (5 days on our way to Thailand). We picked Kyoto as our base and stayed with a local family (as paid guests in a very old classic Japanese house). We bought the Japan Rail pass and did mostly day trips. I am sure we did not do complete justice of visiting Japan, but it sure gave us a good flavor of the country. I personally did not care too much for Japan. People were not as warm as some of the other countries we visited. Very few people even smiled at us - which was very intriguing. Later we learned from the host family that it is ingrained in their culture to be very 'serious' as they get into middle and high school levels. Again this is just one data point. Japan was nice, well organized, fast trains, lots of old culture but never clicked for me!

And my response to him was this....

CK Sridhar had referred to Japanese being not so warm.....which is true to some extent in the sense, that you don't get a "Hi! How are you doing?" from a stranger who is absolutely unknown to you, and whom you just happen to see in the parking lot as you get off your car! That's an American custom to say 'hi' to anyone that comes across you.

The Japanese are generally serious, and they value privacy (theirs and yours) even in their limited space where one has to stay close to each other. In trains, where one sits face-to-face with other passengers, they close their eyes and fall into half-sleep, or begin reading a book (which usually comes with a wrap to let others not get distracted by the title).

A comparison of service in restaurants would tell you how customs are different in each country and why the term ''warm' could be subjective...

My daughter would enjoy the individual attention she gets in US restaurants -the waiters would take the order from each individual separately, asking her "What can I get for you, young lady?" ('young lady' was hardly 6 or 7 yr old then!). It is not a custom in US for the dad or mom to place the order for the whole family. The waiters also keep asking you "Is everything fine with you guys?" as & when they cross your table.

In Japan they bow and take your order politely; they don't come near your table once the items are served, except when you call them (in many restaurants by pressing the button in your table); they show up instantly then.

Back in India, in Saravana Bhavan, waiters used to tap the table with their fingers and ask you in a single word "enna?" while taking order. Most of them don't bother to utter even that single word; they simply raise their eyebrows -which interprets as 'enna vENum?..m'?

'Taste' of individuals would vary. I don't like the way waiters in US keep poking their nose even as you enjoy your food with your group. I do not expect/ like someone keep asking me " How is everything?" -all for the extra 15% tip that you must shell out from your pocket at the end! The Japanese style is good; they focus on taking the order & serving you in a timely manner and not intervening in your privacy thereafter. Tipping is unheard of in any restaurants in Japan.

I don't find fault with Saravana Bhavan staff though, whose service is quite OK to me. I don't necessarily expect the waiter to serve me food as if it was the most pleasant thing for him to do! I don't rate service by looking at the 'length' of smile in their face, or the fancy language they use, either!

And then came this message from Suri about modernisation in Saravana Bhavan...

That was a good comparison of the eating-out-experiences. I am not sure how accurate you were with respect to the Saravana Bhavans.

Earlier this year, the weekend following our reunion, Sivashankar had graciously taken a few of us (Suryanarayanan, Vishwakumar & myself) out to dinner, at the Saravana Bhavan  in Mylapore. (Vishwakumar must be a 'regular' at that place, because we were seated fairly quickly in spite
of the big line.) :-)
The place was clean and brightly-lit. There wasn't a necessity for the rapid-fire delivery of the day's menu/specials. They had menu cards. The biggest surprise though was when the waiter took our orders. He tapped it into his blue-tooth-enabled hand-held-device, which apparently sent the info. down to the
kitchen. The info. must have included our seat locations, because a different guy brought our orders, and he knew who had ordered what.

Vishwakumar also pointed out the hierarchy and responsibilities of the service folks. (If I remember correctly, lighter the shade of the uniform, further up the chain of command)

The food was pretty good. That 'sambar vadai' was spectacular. It's making my mouth water just thinking about it. It's lunch time here now, and am feeling very hungry.

Memory

கிண்டி நண்பர்களுடன் பகிர்ந்து கொண்டது....

பழைய சம்பவங்களை எழுதும்போது மக்கள் என் மெமரி பற்றி வியந்தால் நான் அவசரமாக மறுத்து விடுவேன். எல்லோருக்கும் சிலபல விஷயங்கள் ஏதோ காரணத்தால் எங்கேயோ, ’எதற்கோ’ ரெகார்ட் ஆகிவிடுகின்றன, அவ்வளவே.




ஆர்வமுள்ள விஷயங்கள் மனதில் எளிதில் நிலைத்துவிடுகின்றன. இங்கே நண்பன் ஒருவனின் farewell பார்ட்டியில் “இவன் ஐஷ்வர்யா பிரியன்...” என்று நான் சொல்லிவைக்க, அவன் “அடுத்த வாரம் இதே நாள் ஐஷின் பிறந்த நாள்...” என்றான். (மறு நிமிடம் அவன் மனைவி வெகுண்டு “ஹேய்... உனக்கு என் பிறந்த நாளே அப்பப்ப மறந்து போகும்; அவ மட்டும் நினைவிருக்கா?” என்றதும் மௌனமானான். (“இதிலே முழுப் பேரையும் சொல்லாமல் ஐஷாம், ஐஷ்..... ஏதோ அத்தை பெண் மாதிரி”).

ஒரே சம்பவத்தைப் பற்றி ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு விஷயம் மனதில் தங்கிவிடுகிறது. கலர் டிவி விஷயத்திலேயே, மெஸ்ஸில் கூட்டமாக ஆவலுடன் உட்கார்ந்து ‘திடும்’என்று கலரில் பார்த்ததும் விசிலடித்ததும் எனக்கு நினைவில் இருக்கிறது. டிவி முதலில் ‘மக்கர்’ பண்ணியதும், (அது Solidaire டிவி என்பதும்), நம்மில் ஒருவன் ‘மாஜிக்’ கை பட்டவுடன் சரியானதும் நினைவில்லை. ’தயா’வுக்கு அந்த மாஜிக் ஆசாமி சஞ்சீவி என்றும், ஐசக்கிற்கு “இல்லை; அவன் நம் ஸீனியர்” என்பது மட்டுமில்லாமல் அவன் கண்ணாடி போட்டிருந்ததும் ஞாபகம்.

’முதல்’அனுபவம் கொஞ்சம் அதிகமாகவே நினைவில் நிற்கும். டிவி.ரவிக்கு மதுரையின் முதல் இரட்டை விசிறி விமானம் வாயில் நுழையாத பெயருடன் பதிந்துவிட்டது. TKPயின் மனதின் எங்கோ ஒரு மூலையில் டிவியின் முதல் படம் ரெகார்ட் ஆகியிருப்பது -பத்மினிப் ’பாட்டி’யின் மீதான பிரியத்தால்? (அப்புறம் TKP, இந்த *Mr.Subahar* என்று எழுதற வேலையெல்லாம் நம்ப கையிலே வேணாம், என்னா?!).

செந்திலுக்கு ஆரம்ப காலங்களின் ‘குரங்கு பெடல்’ சைக்கிள் மறக்கவில்லை. நானும் 8-ம் வகுப்பில் என் முதல் சைக்கிள் வாங்கும் வரை -வாங்கிய பின்னும் கொஞ்ச நாள் -குரங்கு பெடல் தான். “ரொம்ப நாளைக்கு வரணும்; பையன் வளரும் வயசு” என்று அப்போல்லாம் வீட்டில் எல்லாமே ’எக்ஸ்ட்ரா லார்ஜ்’ சைஸில் தான் வாங்குவார்கள். (இந்த long term approach-சினாலேயே பள்ளி காலங்களில் எனக்கு பெரும்பாலும் ‘தொள தொள’ ட்ரவுசர் தான்) அப்படி வந்த BSA சைக்கிளை நான் படு சிரத்தையாக க்ளீன் செய்வதை என் தங்கை கொஞ்சம் பொறாமையுடன் தான் பார்ப்பாள் (”வரட்டும், வரட்டும், எனக்கும் ஒரு சைக்கிள் வரட்டும்....”) சைக்கிள் கேரியரில் அவள் புத்தகைத்தையோ பையையோ வைத்துவிட்டால் அன்று யுத்தம் தான். பின்னாளில் நான் மிகவும் ரசித்து ஏகப்பட்ட ஆப்ஷன்களுடன் ட்வின் டோர் 3000cc Toyota Solara வாங்கியபோதும், அந்த BSA சைக்கிளின் போது இருந்த ‘கிக்’ வரவில்லை.

’தர்ம சங்கடங்களும்’ எளிதில் மறப்பதில்லை. (பகல், சூரி: அது ஏன் “தர்ம” சங்கடம்?). தயாவின் டிவி ரிப்பேர் அனுபவம் எனக்கும் உண்டு. சித்தப்பா வீட்டில் டிவி பார்த்த முன்னொரு நாளில் டிவி மக்கர் செய்ய, அங்கே கூடியிருந்த அக்கம்பக்கத்து இல்லத்தரசிகளின் ’திருப்பார்வை’ என்மேல் பட்டது. நான் இன்ஜினியரிங் படிப்பதால் எனக்கு ‘தலையெல்லாம் மூளை; உடம்பெல்லாம் அறிவு; எதையும் இவன் சரி செய்வான்’ என்று நினைப்பு அவர்களுக்கு. (நம் ‘திருமதி’கள் பலருக்கும் கூட அப்படித்தான் நினைப்பு -திருமணம் வரை!) “நான் படிப்பது mechanical engineering -ஆக்கும்” என்று ’டெக்னிகலா’கப் பதில் சொல்லி நழுவி விட்டேன்.

நம் எல்லோருக்கும் ஆசிரியர்/ஆசிரியை ஒருவராவது ஏதாவது காரணத்தால் மனதில் தங்கியிருப்பார் என்று நிச்சயமாகச் சொல்லலாம். சென்னப்பனுக்கு 10-ம் வகுப்பு வாத்தியார் பெயரும் உயரமும் (எத்தனை அங்குலம் என்பது வரை) நினைவிருப்பது அவர் மீனம்பாக்கத்தில் விமானம் பார்க்க அழைத்துச் சென்றதாலோ, வீட்டில் போண்டா கொடுத்ததாலோ மட்டும் அல்ல; சென்னைக்கு மாறிவந்தபோது சப்போர்ட்டிவ்வாக இருந்ததாலும் என்பதைத் தெரிகிறோம். அண்மையில் மறைந்துவிட்ட Fr. Arockiyasamy எனக்கு ஹைஸ்கூலில் அப்படி அமைந்தவர். எஸ்.எஸ்.எல்.சி தேர்வு முடிவுகள் வெளியானபோது ’நல்லா படிக்கும் பசங்க’ கொஞ்சபேர் ‘கேக்’ ஒன்று வாங்கிக்கொண்டு அவரைப் பார்த்து, லயோலா, செயிண்ட் ஜோசப் என்று என் நண்பர்கள் அடுத்த ‘படி’ பற்றி அவரிடம் சொல்ல, அவரோ வகுப்பில் ஃபெயிலான ஒரேயொரு மாணவனைப் பற்றித் திரும்பத் திரும்பப் பேசினார். கடைசி மாதங்களில் அவனுக்கும் ஒரு சிலருக்கும் தனி கோச்சிங் எடுத்தது பற்றிப் பேசியவர், “I don't know how he 'managed' to fail" என்றார். அந்த வார்த்தைப் பிரயோகத்தினல், அதில் தெரிந்த ஆதங்கத்தினால் 31 வருஷத்திற்கு அப்புறமும் என் பிள்ளைகளிடம் அவரைப் பற்றிப் பேசமுடிகிறது.

அடிக்கடி இல்லாவிட்டலும் அவ்வப்போதாவது குடும்பத்தாருடன் பழைய விஷயங்களைப் பகிர்ந்து கொள்ளும்போது அவை காலம் கடக்கின்றன. ” நம்ம காலேஜ் பசங்களில் என்னைப்போலவே ‘நினைத்தாலே இனிக்கும்’ 17 முறை (விடியோ இல்லாத காலத்தில்) தியேட்டருக்கு சென்றே பார்த்தவர்கள் யார்?” என்று கேட்டால் தீபிகா உடனே “டிவி.ரவி மற்றும் அரவிந்த்” என்று சொல்லிவிடுவாள், back-up memory போல. சுபாராணியின் கணவர் கிண்டி-25 சந்திப்பில் தன் மனைவி அந்நாட்களில் ”கிண்டி Trio-க்களில் ஒருவர்” என்று நட்புடன் மேடையில் சொல்லும்போது (பார்க்க: கிண்டி-25 DVD) சுபாராணி வீட்டின் ’அரட்டை’ நமக்குப் புரிகிறது. அதை சுபாராணியின் பெண் அதே மேடையில் ஆமோதிக்கும்போது, விஷயம் அடுத்த தலைமுறைக்கும் சுலபமாகச் சென்று விடுவது தெரிகிறது.

மேல் சொன்ன எந்தவகையிலும் சேராத சில விஷயங்களும் ஏனோ மறப்பதில்லை. ”நம்ம ‘செட்’டில் மார்ச்-5 -ல் பிறந்த நாள் வரும் இருவர் யார்?” என்று கேட்டால் நம்மில் 90 சதவீதம் பேர் சரியான விடையை ‘சட்’ டென்று சொல்வார்கள்.....!