அரை நூற்றாண்டுப் புன்னகை மன்னன்! -2

குறைவிலா வாழ்க்கைக் களமிறங்கி இந்நாள்
அரைசதம் வென்றவனே ஆற்றல் மிகும்-உன்
பெருமைகள் ஊர்சொல்லும் பல்லாண்டு - நண்பா
முருகேசா வாழ்கவே நன்று..!

முருகேசனின் 50-வது பிறந்த நாளுக்கு வந்திருந்த மிகச் சிறப்பான வாழ்த்து இதுவே! பகலவனின் எளிய தமிழில் மரபிலக்கிணத்தை மீறாமல் ஒரு வெண்பா. கலக்கிட்டே, மச்சி!

கல்லூரி காலத்திலேயே பகலவனுக்குக் கவிதை மேலிருந்த காதல் தெரிந்தவர்களுக்கு “குறைவிலா வாழ்க்கை...” வியப்பாக இருக்காது. நேரிசை, இன்னிசை வெண்பா என்று மரபுக் கவிதையிலும் பகல் முன்பே முயன்றிருக்கலாம், எனக்குத் தெரிந்திருக்கவில்லை. சுஜாதாவைத் தீவிரமாக வாசித்ததாலும் மரபில் ஈர்ப்பு ஏற்பட்டிருக்கலாம். சுஜாதா திரும்பத் திரும்ப சொல்லியிருக்கிறார் –மரபுக் கவிதையே அவருக்குப் பிடித்த வகை என்று. தொல்காப்பியம் முதல் ஹைக்கூ வரையிலும் நேற்று வந்த புதுக்கவிதையிலும் நல்லவற்றை அடையாளம் காட்டியவர், வெண்பாவை சிலாகிக்கிறார்; மரபிலக்கணம், சொற்சிக்கனம் என்ற கட்டுப்பாடுகள் இருந்தும் உலகத்தரத்தைத் தொடும் புறநானூற்றுப் பாடல்கள் பற்றி தனி புத்தகமே எழுதியிருக்கிறார். “மரபுக் கவிதை வழக்கில் இல்லாமல் போனதிற்குக் காரணம் அவற்றில் பரவலாகத் தெரியும் மிகைப்படுத்தலே” என்கிறார். (கடினமான, அன்றாட வழக்கத்தில் இல்லாத வார்த்தைப் பிரயோகங்கள் என்பதை ஏனோ சொல்லவில்லை). அனிதா(வை), இனிதா(மதம்), வனிதா(வும்), மனிதா(பிமானம்) என்று அனுதின வார்த்தைகளை வைத்து, இலக்கணம் பிறழாமல் வெண்பா எழுதிக் கலாய்க்கிறார்.

பகலவனின் வெண்பா முதலில் அதன் எளிமையால் என்னைக் கவர்ந்த்து. (“ஊர் சொல்லும் பல்லாண்டு” என்கிற போது மட்டும் கொஞ்சம் சங்க காலம் தெரிகிறது); ‘நாமும் முயன்றால் என்ன?” என்று என்னைத் தூண்டியது. வெண்பாவின் சின்ன விதிகளைக் கொஞ்சம் தூசு தட்டி, முடிந்தவரை ‘லோக்கல் தமிழி’ல் முயன்றிருக்கிறேன். பகல், சூரி போன்ற கவியரசுகளுக்கு: அடியேன் படைப்பில் ‘வார்த்தைத் தேடல்’ உங்களுக்குத் தெரியலாம். சொற்குற்றம், பொருட்குற்றம் இருப்பின் நெற்றிக்கண்ணைத் திறந்துவிட வேண்டாம். சுட்டிக் காட்டுங்கள். (பகலுக்கு ஒரு கேள்வி: இரண்டாம் அடியில் வரும் தனிச்சொல், அந்த அடியின் முதற்சீருடன் எதுகையில் இருக்க வேண்டியதில்லையா?)

முதலில் குரு வந்தனமாக பகலுக்கு ஒரு 'ஷொட்டு' (நேரிசை வெண்பாவில்):

சட்டென்று கேட்டால் மரபில் கவிமழை
சிட்டாகப் பாடும் பகலவா -எட்டில்
மசியாத வெண்பாவை இன்றுநீ ஐம்பதில்
தூசிதட்டி பட்டை கெளப்பு!

அடுத்து, இப்போதைய நாயகன் முருகேசன் பற்றி. குறள் வெண்பாவையும் விட்டு வைப்பானேன்?

ஐம்பதிலும் வாரா நிதானம்  நண்பனிடம்
டீன்ஏஜில் கண்டு வியப்பு.
*******************************

படித்தது ஐந்தாண்டு, மனதி லிடம்
பிடித்தது ஆயுள் வரை.
*******************************

பதினேழில் சந்தித்தோம்; கற்றோம், இருந்தும்
எதிலோ கழிந்தது தேடல் - மனதில்
ஒருநாள் விரியும் நினைவில் மலரும்
முருகேசன் புன்முகம் கண்டு.
***********************************

பிறந்த நாள் கொண்டாட்டங்கள் முடிந்துவிட்ட படியால், குறள் வெண்பாவிலேயே, முருகேசனக் கொஞ்சம் சீண்டலாம்:

பூவான உள்ளம் உனக்கு முருகேசா,
__வான் எனவும்பேர் உண்டு.

முருகேசன் அடிக்க வருமுன், ஓடிவிடுகிறேன்...!

"அடேய்...... நீ தானா அது?"

"எந்தப் புற்றுக்குள் எந்தப் பாம்பு இருக்குமோ?" என்பது பெரும்பாலும் நெகடிவ் கருத்தையே குறிப்பதால் அதை விட்டு விடலாம்; வேற சரியான வார்த்தைகள் கிடைக்கவில்லை. இருந்தாலும், வாஷிங்க்டனில் 'எங்கும் தமிழ்; எதிலும தமிழ்' என்கிற மாதிரி தமிழர்கள் எண்ணக்கை அதிகமாக இருப்பதால், .எங்கோ எப்படியோ தெரிந்தவர்களை மீண்டும் சந்திக்கும் வாய்ப்பு இங்கு அதிகம். அதிலும் நான் ரயிலில் பயணிப்பதால் "நன்னா இருக்கேளா?' என்ற குரல் காதில் விழாத நாள் சொற்பம்.

இப்படித்தான் தமிழ் அன்பர்கள் சிலர Thanksgiving Day என்ற சாக்கில் நவம்பர் கடைசி வாரத்தில் ஏற்பாடு செய்திருந்த ஒரு சின்ன சந்திப்புக்குப் போயிருந்தபோது அறிமுகமான ஒருவர், பேச்சுவாக்கில் 'தூத்துக்குடி' 'சுபாகர்' என்ற வார்த்தைகளைப் பிடித்துக் கொண்டு, "அடேய்... நீ தானா அது? நானும் உன்கூடப் படிச்சவன் தாண்டா!" என்று சொல்லி, ஒரு 33 வருஷம் rewind பண்ணி கொஞ்ச நேரம் மலரும் நினைவுகளில் ஆழ்ந்தோம். (இந்த மாதிரி திடீர் கண்டுபிடிப்புகள் என்னிடம் தவறாமல் கேட்கும் அடுத்த கேள்வி: "நம்மோட 'வசீகரன்' ன்னு ஒருத்தன் படித்தானே... அவனுடன் இன்னும் உனக்கு டச் இருக்குதா" என்பதே.)

அடுத்து அறிமுகமான தமிழ் அன்பர், "நானும் கிண்டிதான்" என்றார். "நான் 84 பேட்ச்" என்றதற்கு "அட! நானும் அதே பேட்ச் தான்!" என்றார். "நான் ECE " என்று அவர் பெயரைச் சொன்ன பின்னும் அவசர அவசரமாக என் ஞாபக செல்களில் அவர் முகத்தைத் தேடி (courtesy : சுஜாதா) தோல்வி அடைந்து நான் தலையைச் சொறிந்ததைக் கண்டு அந்த 'கிண்டி' சற்றும் திகைக்காமல், மனம் தளராமல், ECE யில்  எங்களுக்கு  ரொம்பவும் பரிச்சயமான மூன்று பெண்களின் பெயர்களைச் சொல்லி "அவங்களைத் தெரியும் இல்ல? அந்த கிளாஸ் தான் நானும்..." என்றார், நக்கலாக. அருகிலேயே நின்றிருந்த எங்கள் சக தர்மினிகள் இருவருக்கும் கேள்வி ஞானத்தில் அந்த 'மூவர்' பற்றித் தெரிந்திருக்க, , "சபாஷ்! சரியான க்ளூ!" என்கிற மாதிரி விஷமமாகச் சிரித்தனர். போட்டோவில் என்னுடன் தம்பதி சகிதமாக நிற்கும் அந்த கிண்டி 84 நண்பர் யார் என்று கேட்டதில் Guindy84 group ல் எல்லாருமே 'அது மெய்யப்பன்" என்று கண்டுபிடித்து விட்டார்கள். (நண்பர்கள் சந்திப்புக்குக் கூட gentleman dress ல் வந்திருப்பதால் அவர் dayscholar என்ற க்ளூ தேவை இல்லாதது :) ) மெய்யப்பன் அமெரிக்காவில் பிரசித்தி பெற்ற John Hopkins University யின்   (வாஷிங்க்டனுக்கு அருகில் இருக்கிறது) Research Wing ல் சிறந்திருப்பதை கூகுளில் தேடினால் பார்க்கலாம்.

Great Falls Park -VA

Went to the Great Falls VA trail with Deepika on 12/11; it's just 5 mi from our place, and the trail is 'easy' category. The 3 mi trail attracts for it is so close to where we live, and it offers good views of Potomac river and the Great Falls. Perhaps the water flow in the Great Falls was above normal that day; for the first time I had the feeling of seeing the power of raging waterflow. Enroute we saw a number of guys jogging on the trail, and at least one guy who was getting ready to rock-climb.


On the way back, stopped near a garden where a family was selling real Christmas trees -the fir trees. Was nice to see real X'mas tress after having seen only plastic tress in all these years!

Little Bennett Park trail

Opted to hike in Little Bennett Park (12/10), which the hike leader had referred to as 'being so clsoe to Dc yet not known to many', expecting to see a 'typical park' that I had in my mind. Ooooops....this park was also like the other 'National Parks' that run thousands of sq miles, full of densely wooded forests and mountain. 'Park' does not necessarily mean 'poonga' in Tamil, it seems! The 8 mi hike was done in less than 3 hrs -as it was mostly on plains, and it had very few uphills. Saw a couple of guys riding horses on the trail -before I took the camera out, they disappeared.

This was my 2nd hike with the members of the 'Capital Hiking Club'. Apparently, DC has about a dozen local hiking clubs that are active, organized and which regularly schedule hikes picking up hikers in charted bus at designated places. (I knew of small hiking clubs in Japan; had hiked once with a group in Kyoto, introduced by Britto).

வாய்மையே (சில சமயம்) வெல்லும்

(The subject title is a Sujatha novel. Some high profile court cases that I happened to read made me recall that title): Blagojewich was IL state Governor re-elected for the 2nd time, when he faced corruption charges in Y2009. Crime? Attempted to sell the senate seat vacated by the then President-elect Obama for personal gain! He got removed from the Governor post, and recently, a court has sent him to 14 years in prison (and denied him a public post for the rest of his life). In India situation is different. 'Kani akka' set a record of being the first CM's family member ever having spent 6 months in prison on corruption charges. (Raja is a 'gone case', being a political orphan!)

Michael Jackson's doctor got 4-yr in prison following conviction in a case that found him guilty of causing MJ's death due to his 'negligence'. Never thought that a doctor could go to jail if his/her patient dies! Indian doctors are lucky -as this is not going to happen ever in India, thanks to our overwhelming belief in fate! Even in the recent Calcutta hospital fire that killed 90 patients, not a single guy would get punished -let alone the 7 direcors of the hospital who were arrested just to cool down the emotions of the angered public.

Raj Rajrathnam was a Srilankan that made milions in US running a mutual fund managing company; he was arrested. Crime? 'Insider trading' -which is trading a company's stocks by gaining access to the company's confidential, non-public information. Compared to what the 'poor' Harshad Metha did, this may sound 'ju-ju-bee'; yet, Rajrathnam was sentenced to 11 yrs in prison, in addition to a $92 million cost penalty.

Read in a Tamil magazine the case (2 yrs ago) of Anand Jon -KJ Jesudas' close relative- who became a successful fashion designer, a multi-millionaire in USA designing costumes for celebrities at an young age- who was arrested on charges of misusing his position to lure young girls who aspired to be models, and got them laid. Verdict? This 35 yr old guy has to spend 59 years in prison! (And he is still facing similar charges of 'assaulting minor girls' in New York!).

It 's good to see justice prevail, at least sometimes, in some cases, at some part of the world (and for some reasons)!

Harpers Ferry hike

Harpers Ferry hike (Dec 3 )was the first long distance hike that I did with a local group in Washington DC area. With 5.5 mile and 1,900 ft elevation gain in the morning session, and 4 mi & 900 ft gain in the afternoon session, it was perhaps the second longest hike I did, next to Japan's Cho-ishi-michi hike in Koyasan I did last year.


Harpers Ferry is a small, historical town, celebrating "Christmas in battlefield" on that day. Many young women & men seen on the street were on traditional, olden days American dress, reminding me of The Scarlet Letter movie. Even otherwise the small town looked nice with a number of petty restaurants. Harpers Ferry is also the place where two major rivers Shenandoah and Potomac merge. The hike offers fantastic view of the place where the two rivers merge.

The hiking leader seemed to be quite familiar to the trails; before we started he told us to follow the white arrow mark that he would make (using chalk powder that he carried) at junctions so that none of us gets lost. I thought why should I follow the arrow marks as I would stick to the hike leader. But alas.... within minutes of starting, the hike leader fled like a flash -he was almost jogging on the trail- that we lost him! He simply disappeared, and we had had to rely on the white arrow marks that he left.


A Russian guy (who hiked with me) looked like a college student, was talking to me about India, and surprised me by asking such questions as "Which party -DMK or ADMK- do you think will provide a better government?" "Do you think India will ever let FDI in retail business"? And when he asked about Kudankulam protests, I couldn't control; asked him what his work was about. he is working for a firm that gathers country-specific info on political & business environments, and sell such info to American companies such as Walmart, Coke etc who would seek to enter other country markets. His assigned area includes India, and hence his expanded awareness about our country. When the hiking was over and as we returned to Farragut West metro by a charted bus, this guy asked me 'that' question which many South Indians would have: "Why am I not finding any Indian restaurants that sell south Indian dishes such as dosa? Why does every Indian restaurant sell only nan and tandhoori chicken??"

It was nice to see 37 men & women out there to go for 15 km hike on the mountains on a winter day. It appeared that more than in Japan, in US, there are many enthusiastic young men & women doing hiking.

Luray Caverns

வாஷிங்க்டனுக்கு அருகில் ‘லுரே கேவர்ன்’ (Luray Caverns) என்ற –கொஞ்சம் பாப்புலரான– ‘குகை’ ஒன்றைப் பார்க்கவிருப்பதாக சொன்னபோது, நண்பன் ஒருவன் சொன்னது:” அந்தக் கேவலமான இடத்திற்கா, காசைக் கரியாக்கி போறீங்க?” இருந்தும், 90 மைல் பயணித்து அங்கே சென்றோம்– ஃப்லோரிடா மயாமியிலிருந்து இந்தப் பக்கம் ThanksGiving holidaysக்காக வந்திருந்த ஜான்–ரெப்லி தம்பதிகளுடன்.

தற்செயலாக சுமார் 130 வருஷம் முன்பு கண்டுபிடிக்கப்பட்ட குகையைப் பார்க்கும் போது, ஆர்வத்தை விட, எதையும் பணம் பறிக்கும் கருவியாக மாற்றும் அமெரிக்கர்களின் innovative business approach தான் பெரிதாகத் தெரிந்தது. குகையின் ஒரு பகுதியில் லேசாகத் தட்டினால் எதிரொலித்து இசையாக நமக்குக் கேட்பதை, இன்னும் ஒரு படி மேலே போய், ஒரு மெஷின் மூலம் ஆடோமாடிக்காக சின்ன ராட் ஒன்றால் குறிப்பிட்ட இடைவெளியில் பாறையின் பல பகுதிகளில் தட்டி, ஏதோ ஒரு மேற்கத்திய இசையை அல்லது பாடலைக் கேட்க வைக்கிறார்கள். “பாறைகளைத் தொட வேண்டாம்; அது, பாறகளைப் பாலிஷாக்கி, நாளடைவில் தேய்த்து விடும்” என்று எழுதியிருக்கிறார்கள். யாரும் தொடவில்லை. (ஆர்வத்தில் லேசாக ஒருமுறை தீபிகா தொட்டுப் பார்த்த போது, ஒரு அமெரிக்கர் “Do you speak English? It is written there that one shouldn’t touch the rocks…” என்று சொல்லி மனம் வருந்திச் சென்றார்).

லஞ்சுக்குப் பின் பக்கத்திலேயே இருந்த Garden Maze என்ற ‘புதர்ச் சிக்கலுக்குள்’ கொஞ்ச நேரம் தொலைந்தது சுறுசுறுப்பாக இருந்த்து. ‘ஒரு நாள் அவுட்டிங்கு’க்கு நல்ல இடம்.

Raven rocks Trail (Blumont)

Did a mini hike in the Raven rock trail that is located near Blumont -about 43 mi form our place. Bharathi & Karthik took us to this trail that joins the famous Appalacian Trail; we didn't make it to the destination as the trail was not 'very clear' with all the dry leaves around, and no sight of the trail blazes on the trees. We returned after touching the Bears Den Trail center -a small lodging facility built on the mountain for the use of Appalacian Trail hikers.

At the hiking start point, we saw 7-8 guys standing, holding a large size binacular-like thing. When Dee asked them what they were looking at, one of them enthusiastically replied that they were watching the migrating eagles, as it was the season for migration. When we watched at the sky, the sky was clear, and we didn't see any bird; but those guys were waiting as if a miracle was going to unfold right in front of their eyes! One of them explained to Dee to watch the eagles from the top after we reach the hiking destination. (As we returned to the spot after 3 hrs, they were still looking at the sky -which was still 'clear' to our eyes!)

Was wondering what kind of hobbies some people have in this country (and spend time & effort on such hobbies so religiously!)
.

Lewis Falls Trail @Shenendoah

If you are in Virginia, and are interested in venturing into 'the Nature', you will hit at Shenendoah National Park sooner or later.


Got this opportunity to hike the Lewis Falls Trails in Shenondoah National Park (located near Big Meadows camping area) with my office colleagues in November. Though the trail was short (5.3 km; 3.3 mi), it gave me an aooportunity to hike through the most popular trail in Virginia -the Appalacian Trail -that runs through the Shenendoah National Park and extends for more than 3,500 kms in the whole of Northern side of USA. The best thing about the trail is that there are blazes -white colored square marks of 50 x 75 mm (app). size - painted on the trees on the trail at every 100m or so. Helps one gain confidence that one stays 'on track'.

As we reached the Lewis Falls, I had this feeling strike me again -that there would hardly be a match to the great Courtallam falls in Tamilnadu! None of the falls that I've seen in Japan/USA comes even close to the Courtallam falls! You call it magnanimous, gigantic, mammooth, stupendous, enormous..... it all perfectly fits Courtallam falls. Compared to that, even the popular falls in Japan/USA would seem miniature (except perhaps the Niagra). I've seen Nachi Taki, Tendaki and the one near Mt.Fuji (Oito falls?).... they all look 'sick'.

Should do a long hike in Shenondoah national Park sometime in the near future.

Halloween @ Chipotle!

Oct-31 was halloween day -never thought that high school girls would go for the chocolate collection; but as Madhu  & her school friends wanted to go to a community near their school, we took them in our car -only to see a number of teenagers in the 'trick-or-treat'ing spree!

Chipotle -the popular Mexican chain restaurant -quite famous among teenagers in particular- had priced every item just $2 (regular $7-8) for those who were in halloween costume. Madhu & her friends got their favorite 'wraps' for $2, but the Chipotle staff would not give me & Deepika the special price, as we were not dressed for the day. When Dee was about to pay the regular price, a friend of Madhu intervened and asked her to go to a nearby costume shop and have her face painted with dots here & there quickly. Being hallowen day, the mall was open even at night 10pm, and all the shops were busy with customers. And thus Dee became a halloween woman that day.....(thanks to Chipotle)!

'மாலை மாற்று' என்றால் என்ன?

Some puzzles do puzzle you indeed, and the one below is one of them:

Like each one of us, my friend Hannah loves her name. Looking down from her apartment located in the 12th floor, she loves to exclaim "Was it a car or a cat I saw?". The question is: What would you suppose her favorite town is?

(a) Boca Raton, Florida
(b) Saxet, Texas
(c) Reston, Virginia
(d) Potomac, Maryland

Election -here & there

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

I'm writing this even as the TV shows Herman Cain as leading in polls as the Republican nominee for the Y2012 US elections, outpolling the other two prominant candidates Mitt Romney & Rick Perry. It is true that the polls keep changing on a weekly (if not daily) basis, and this guy could as well be dismissed as a mere'flavor of the week'. And have no doubt, Herman Cain doesn't have any clues about the economic recovery either -much like any other Republican nominees or the Democratic candidate President Obama.

What impressed me about Herman Cain's lead in polls -however temporary it might be- is that he is an African-American (who prefers the term 'Black American' to African-American though). It is hard to imagine a black Republican candidate, as the whites I've known were all supporting McCain in last elections against Obama, giving out an impression of 'white-to-white' preference. Herman Cain disproved it. The Americans changed history in Y2008 by proudly electing the nation's first black president; and who knows -this guy who calls himself the 'black walnut' could as well repeat it!

And look what is happening in TN right now. Today is a bye-election in Tiruchy, and who is DMK's proud candidate? The same guy who the people rejected hardly six months ago in the same constituency! The same guy whose brother's bus was 'transporting' in his bus some Rs.4 Cr of cash during the last election. The same guy who is facing numerous land grab cases now, and has just been releaseed in bail. Apparently, there was no voice condemning DMK's nomination of this guy, who was, after all, rejected by the people not long ago. Is it not an insult to the Tiruchy people? or to the police/judiciary that are investigating the land grab cases? தமிழ் கூறும் நல்லுலகம்!

மூன்று படங்கள்

"பருத்தி வீரன்" ஹிட்டாகி, தமிழ்நாடே 'ஆ, ஊ'' என்று அதைப் புல்லரித்ததில் இருந்து எனக்கு புது தமிழ்ப்படங்கள் -அதுவும் ஹிட் படங்கள்- என்றாலே கொஞ்சம் அலர்ஜி. அதிலும், ஒரு தாடி வெச்ச கும்பல் எடுக்கும் படம் பக்கமே நான் தலை வைத்துப் படுப்பதில்லை. கமல், பாலா கூட ஒரு தரமான படம் கொடுத்தால் அடுத்து உடனே 'கழநி'ப் பானக்குள் காலை விட்டுவிடுகிறார்கள். ("மன்மதன் அம்பு" "அவன்-இவன்") சமீபத்தில் வழக்கமான மாசாலா'விலிருந்து சற்றே மாறுபட்டு வெளியான 3 ஹிட் படங்கள் அந்த டைப் இல்லை.

எங்கேயும் எப்போதும்: சுஜாதா வின் சிறுகதை ஒன்றின் ஆரம்பத்தில் -முதல் பாரவில் - ஊட்டியில் (அல்லது கொடைக்கானலில்) படகில் போகும் தேனிலவு தம்பதிகள் "உனக்கு நீச்சல் தெரியுமா?" என்று பேசிக்கொண்டிருக்கு்ம் போது படகிலிருந்து தவறி ஏரியில் விழுந்து கணவன் இறந்து விடுகிறான். அடுத்த பாராவிலிருந்து, கதை ஃப்ளாஷ் பாக்கில் அவர்கள் என்னவெல்லாம் பேசிக் கொண்டு வந்தார்கள் என்பதைச் சொல்கிறது. இன்னும் சிறிது நேரத்தில் வரப்போகும் மரணத்தை அறியாமல், அவர்கள் பேசும் சின்னச் சின்ன விஷயங்கள் வாசகர்களை 'த்சூ' கொட்ட வைக்கின்றன. கதையின் கடைசி வரி "அதற்கப்புறம் தான் அவன் கேட்டான், "உனக்கு நீச்சல் தெரியுமா?" என்று முடிகிறது.

எ.எ. முதல் ஸீனில் ஒரு பஸ் விபத்தைக் காட்டிவிட்டு அதன் பயணிகளின் பிண்ணனிக் கதைகளை சிறுகச் சிறுகச் சொல்கிறது. நடு நடுவே விபத்திற்கு அப்புறம் நடக்கும் காட்சிகளையும் காட்டி... விபத்தின் விளைவுகளை நிஜத்திற்கு அருகில் நாம் உணரமுடிகிறது. நல்ல முயற்சி.

முரண்: "விபத்துக்கள் அங்கங்கே நடந்து கொண்டு தான் இருக்கின்றன" என்று சொல்லி தனக்கு வேண்டாதவர்களை 'விபத்து' மூலம் தீர்த்து விடும் ஒரு பணக்கார இளைஞனுடன் 'நல்ல பிள்ளை' சேரனுக்கு ஏற்படும் அனுபவங்கள் பற்றிய கதை. 1950களில் வந்த Strangers on the train ன் காப்பி என்று சொல்கிறார்கள். இருந்தும் விறுவிறுப்பாக, சுவராஸ்யமாக செல்கிறது. சுஜாதாவின் "எதையும் ஒருமுறை" யை நினைவூட்டும் ஆரம்பம் இருந்தாலும், கதை ரூட் மாறுகிறது

வாகை சூட வா: என்னை மிகவும் கவர்ந்தது. செங்கல் சூளையில் வேலை செய்யும் சிறுவர், சிறுமிகளைப் பள்ளிக்கூடம் வர முயற்சி செய்யும் 1966ம் ஆண்டின் ஒரு இளம் வாத்தியாரின் அனுபவங்கள் பற்றிய, மிக எளிதான, நேர்மையான கதை. கவிதை போல் சொல்லியிருக்கிறார்கள்.

அதிலும் "சார்..சார்" என்று சொல்லி வாத்தியாரைக் காதலிக்கும் அந்தக் கிராமத்துப் பெண், அபாரம்! ("சாரக் காத்து வீசும்போது, 'சாரை'ப் பார்த்துப் பேசும்போது, சாரைப் பாம்பு போல நெஞ்சு ஊருதே.." போன்ற எளிமையான,  கிராமத்து வாசனையுடன் பாடல்கள்) கிளைமாக்ஸில் வாத்தியாரை செங்கல் சூளைக்குள் வைத்து எரித்து, அந்தப் பெண்ணை "காத்திருக்கிறாள், இந்தக் கண்மணி" என்று வசனத்துடன் முடித்துவிடுவார்களோ என்று பயந்து போய்ப் பார்த்ததாக தீபிகா சொன்னாள். நல்ல வேளை, முடிவு நெகடிவ் ஆக இல்லை.  ஒரு நல்ல படம் பார்த்த திருப்தி

மூன்று படங்களிலுமே குத்துப்பாட்டு, பஞ்ச் டயலாக், தாய்-மகன் சென்டிமென்ட், காமெடி என்ற பெயரில் வீணாய்ப் போன சொதப்பல் காட்சிகள் ஏதும் இன்றி, சொல்ல வந்ததை சுலபமாக, சுவராஸ்யமாகச் சொல்லியிருக்கிறார்கள். முக்கியமாக, அப்பட்டமான காப்பி இல்லமல் ஒரிஜினல்கள். மூன்றிலுமே புதுமுகங்கள் 'செம்மை'யாக நடித்திருக்கின்றனர். மெகா பட்ஜெட், பிரபல ஹீரோ-ஹீரோயின் இல்லாமல் கதையையும் காரக்டர்களையும் மட்டும் நம்பி எடுக்கப்பட்ட படங்கள். மூன்றுமே புதிய டைரக்டர்களின் முதல் படங்கள். அடுத்த படத்தில் சாயம் வெளுக்காமல் இருப்பார்களாக!

Made in China

A year ahead of the US presidential elections, US politics is getting hot with the Republican candidates trying hard to win the nomination. There are 7 or 8 of them in the race, and each one is trying to win the pablic support with their own 'punch dialog's! The way they throw mud on each other is 'interesting' to watch. (One lady candidate accused the other -Governor of a state- of taking money from a pharmaceutical company, and making the vaccination supplied by that company mandatory for the school children!).

What surprises me is that almost every candidate projects himself as if he is the only one holding the 'magic formula' that will put back US economy on track. Naturally, Obama looks 'ju-ju-bee' as his bail-outs and other measures (if any) failed to make any positive impact. Republicans find it easy to jump on Obama, and attack him as 'fit-for-nothing'.Obama, for his turn,talks rhetorically that he would never, ever make Warren Buffet's secretary pay a higher tax percentage than Warren Buffet himself. ("ஏம்ப்பா, இப்ப அதுவாப்பா பிரச்சனை?" என்று கேட்கத் தோணுகிறது!)

One thing is clear. US politicians are வாய்ச் சொல்லில் வீரர்கள்! The way the Republican candidates speak in confidence, one would think the US economy crisis will get solved if only they come to power! And Obama never wastes his time -he every now & then talks about building infrastructure, investing in education, subsidizing small business tax etc. With almost everything we buy for our home and work has the stamp 'Made in China' on it, I wonder how it will improve US economy if Obama starts re-building the highways nationwide...! Cheap products -US imports from China. Cheap service -US outsources to China/India. How will the unemployment improve from the current 10%??

நாளை எப்படியோ, நிகழ் காலத்தைப் பார்த்தால் நம்பிக்கை வரவில்லை!

("Chinglish" என்ற Broadway show இப்போது அமெரிக்காவில் பாப்புலர்; சீக்கிரமே சினிமாவாக வரலாம். மேலே  chinglish ன் ஒரு சின்ன உதாரணம்)

Billy Goat Trail

ஜப்பானில் ‘திகட்டத் திகட்ட’ hiking போன கையோடு, வெர்ஜீனியா வந்ததும் அங்கங்கே மலைகள் தென்பட்டதால் hiking trails பற்றித் தேடி…. வீட்டுக்கருகிலேயே சுமார் 8 மைல் தொலைவில் Billy Goat Trail இருப்பதைக் ‘கண்டு பிடித்தேன்’.

அமெரிக்காவின் அகன்ற, பரந்த, விரிந்த காடுகளிலும் மலைகளிலும் hiking செல்வது பற்றி உள்ளுக்குள் கொஞ்சம் பயம். என்ன இருந்தாலும் ஜப்பான் மலைகள் மாதிரி அவ்வளவு safe ஆக இருக்காது என்ற எண்ணம். மேலும் 2 மாதம் முன் தான் “127 hours” பார்த்திருந்தேன். அந்தப் படம் சமீபத்தில் நடந்த உண்மைக் கதை என்று தெரிந்து இன்னும் கலக்கம். Hiking trail களை Easy, Moderate, Difficult என்று தரம் பிரிக்கும் வெப்சைட்களில் Billy Goat Trail குறித்து Very Difficult, dangerous என்றெல்லாம் குறிப்பிட்டிருந்தார்கள்.

மிக ரம்மியமான மலையில், பக்கத்திலேயே 'சல;சல' என்று சின்ன சத்தத்துடன் ஓடும் நதிக்கு அருகில் trail ஆரம்பிக்கும் இடம் -Great Falls Tavern -மனதிற்குத் தெம்பாக இருந்தது. ஒரு சின்ன ரூம் போன்ற கட்டடத்தில் இயங்கும் Great Falls tavern Visitor Centerல் hiking trail map தருகிறார்கள். ஆரம்பிக்கும் இடத்திற்குப் பக்கத்திலேயே biking trail ம் இருப்பதால் bikers, runners என்று அந்த இடம் நல்ல கூட்டம். Bike trail ஐ விட்டு விலகி மலை ஏறத் தொடங்கினால், hike செய்பவர்களும் அதிகம். கல்லூரி மாணவ மாணவிகள், குடும்பத்தினர் என்று இவ்வளவு பேர் hike செல்லும் trail நான் எங்கும் பார்த்ததில்லை! (கொஞ்சம் பேசிப் பார்த்தால் எல்லோரும் அங்கு வழக்கமாக் hike செல்பவர்கள்

Trail முழுவதுமே பாறை, பாறை, பாறை தான்! தொடர்ந்து பாறைகள் மீது நடப்பதற்கும் தாண்டுவதற்கும் கொஞ்சம் பேலன்ஸ் செய்யத் தெரிந்தால் மட்டும் போதும் மற்றபடி trailல் elevation gain 'ஏற்றம்' அவ்வளவாக இல்லை. இரு பக்கமும் செங்குத்தான பாறைகளின் நடுவே விரையும் Potomac நதியில் சிறு படகு (canoe) விட்டுக்கொண்டு செல்லும் சாதனை விரும்பிகள். பாறைகளில் கயிறு கட்டி -அதைப் பிடித்துத் தொங்கியபடி மேலே ஏறும் rock climbers. உயிரைத் துச்சமாக நினைப்பவர்கள்!

Trailன் ஒரு பகுதியில் கிட்டத்தட்ட செங்குத்தாக ஏறும் ஒர் இடம் வருகிறது. பார்க்கத் திகிலாக இருந்தாலும் ஏறும்போது சுலபமாக இருக்கிறது -கால் ஊன்றி நடப்பதற்கு இடமிருப்பதால். அங்கங்கே பறைகள், இரைச்சலுடன் Potomac நதி, அந்தக்கரையில் அடர்ந்த காடு என்று கண்ணெதிரே 'சட்'டென்று மாறும் காட்சிகள். மற்ற trailகள் போலவே, பஸ், கார், ரயில், செல் ஃபோன், மின்சாரம், டாய்லெட், வென்டிங் மெஷின் என்று நவீன உலகத்தின் அத்தனை அடையாளங்களும் துறந்து, சில மணி நேரங்கள் இயற்கையுடன் கலக்க முடிகிறது. 5 கி.மீ. தூர trail முடித்து, தொடங்கிய இடத்திற்கு வருவதற்கு 2 மணி 30 நிமிடம் ஆகிறது.

தீபிகா, ஷிபு, மதுவுடன் Billy Goat Trail ல் நேற்று (அக்டோபர் 8) hiking சென்றது இத்துடன் நான்காவது முறை. ஜப்பானின் 'தகாமிகுரா' மலையின் மாற்றாக, weekly regular activity ஆக வெர்ஜீனியாவின் Billy Goat Trail ஆகிறதா பார்க்கலாம்.

Land of Celebration

At my farewell party in Takasago, many of my Indian colleagues acknowledged, and referred to my moving from Japan to US as one from the Land of Mysteries to the Land of Opportunities. While LoM is widely associated with the US, few refer to Japan as LoM. (Google search shows Egypt as LoM though-for the most part).

Was wondering what India is Land of! Land of Religions? Land of languages? Land of cultures? Land of ... what, what…..? I can’t conclusively think of anything, with my not-so-wide knowledge about my own country :- (

When I was in India in late June, the famous painter MF.Hussain died, and as I watched in the media, MF.Hussain used to refer to India as the Land of Celebration. I dismissed it as a fancy phrase by the Indian painter who was one among the highest paid artists in the world (he was worth several hundred million of dollars, I read), but who defamed India by giving up Indian citizenship citing protests to his depictions of the Hindu Gods in naked.
------------------------------------------------------------------------------
As I was heading home following a visit to our ‘family temple’ in Thandupathu with mom and sister in a rental car, I could spot some saffron-clad pilgrims walking barefoot towards Tiruchendur. There weren’t many; but every 2-3 minutes of my ride I could see 4-5 people walking in a group. I learned that in the next 2 days there would be Visakam festival in Tiruchendur for which these pilgrims were walking to Tiruchendur- some from faraway places in Madurai/Ramnad district. They were mostly not-so-well-off people, apparently they had taken ‘oath’ with Lord Murugan to do this barefoot pilgrimage, hoping in exchange a remedy to their problems. Seeing them walk in barefoot in hot sun (it was noon then), I took pity on them. “What the hell had Lord Murugan done for you, after all? Why should you take this pain of walking to Tiruchendur to worship him??” said I.

The next day as I was returning from KKarisal with my sister, again I saw these pilgrims. Being evening (6 pm), there were quite a number of people walking alongside the Tiruchendur road continuously –hardly there was a 50m stretch of road in which I did not see someone walking. Not just the number, the type of crowd also was different; this time I saw people in normal clothes, and none of them was saffron-clad. People were walking in groups –groups of young boys, young girls, families. In a moment I recalled the “Kakogawa City March” we used to do in Japan in which tens of thousands of people gather at the City Office and walk around the city in 10 to 40 km courses. We have done (the whole family) the 10 km course 3-4 times, and in Y2010 I did the 35 km course, the longest then. The City Office organizes this annual event, in which the city residents from every corner participate in great enthusiasm. While appreciating the city Office efforts, I also used to wonder how good it will be if only back in India our Municipalities or City Corporations arranged this kind of ‘healthy’ marches.

And here in Tuticorin tens of thousands of people do a similar – or, to be honest, much tougher walk- every year (twice, one for Visakam and the other one during Tamil New Year, as I learned later)! I felt ashamed that I didn’t know of this event, happening right in my hometown!

I got tempted. Why not join the crowd?
-------------------------------------------------------------------------------

I asked my cousin Askar in KKarisal, who said he has been doing it for 5-6 years but this time he had a leg injury. Asked another friend Baskar who would have joined me but for his maiden trip to Sri Lanka the next day. I decided to go myself.

It was 8pm when I started with a backpack carrying water-bottles, snacks, fruits and a towel. I had changed to half-trouser and walking shoes. (It turned out that I was the only one guy in the whole crowd –I would estimate it to be 30-40,000- that was walking with shoes). After 2-3 kms, the crowd was too much that it was blocking half the road. It was like going in a mega procession. There were a number of places where they were serving water packs free. Some places they even served hot milk –again free of charge. There was no need to carry water bottles! Also, throughout the route, in all the towns petty shops remained open 24 hours, where one could buy bananas or cool drinks. There was no need to carry snacks/fruits either!

As I said earlier, the crowd comprised of mostly ordinary people –not saffron-clad – and nowhere I felt like being in a religious pilgrimage. They kept talking, cracking jokes…. And it seemed they were doing a sport adventure in a light sprit. It was amazing to see those men, women and children who were actively walking 40km in a single night –and doing it ‘just like that’. Most of them were walking in good speed –I had had to walk pretty fast to catch up with them. Young boys and girls who walked in groups were almost jogging; I gave up catching up with them. For most of them, it was more than a pilgrimage; more than a sport; they were in a festive mood, yet tiring and mindful of the remaining kilometers they still had to walk down before the dawn.

In Authoor I sat for 10 min around midnight. Some people were sleeping on whatever little space available; some right on the road. There was no police anywhere in the entire 40 km route. Yet, there was no disturbance or disruption to the traffic though the crowd was covering half of the road for most part of the route. There was no fear of any misbehavior. I had never imagined even in my wildest dreams that India could be this self-disciplined and safe. (On the other hand, the Govt machinery was so indifferent and careless –they had not even arranged temporary toilet facilities anywhere in the entire 40 km stretch).
-------------------------------------------------------------------------------
It was sharp 4 am when I reached Tiruchendur. Though I wasn’t keen in visiting the temple, took the extra 5 min time to go inside, which might please Dee who kept talking to me (from US) at my cell phone throughout my walk. The temple was jam-packed with ‘walkers’ and there was a mile-long Q before one could get inside the main temple. I gave up the idea of seeing Lord Murugan, and instead visited the “VaLLi Cave” which is my & Deepika’s favorite spot in the Tiruchendur temple. As expected, there wasn’t much crowd there.

At about 5 am, I left Tiruchendur for Tuticorin in a pre-arranged rental car.

It was such a great experience to have walked 40km with thousands of people the whole night, that I wanted to do it every year –I should schedule my annual visit to India to match this event (around June-12). It was great that some old practices are indeed health-related activities and such an activity -‘the 40km marathon walk’ – is still popular among a section of people , be it in the name of God or whatever. On hearing about my walk, a relative of mine got excited of Lord Murugan’s Godly powers –that He made even an atheist Subahar go to see Him walking 40 km!

And I found there was some truth in what MF.Hussain said of India: “…Land of Celebration"
-------------------------------------------------------------------------------

நீண்ட இடைவெளிக்குப் பின்…..

சில மாதங்கள் வலைமனைக்குக் கட்டாய ஓய்வு தந்ததில், எழுதுவதின் நோக்கம் பற்றிப் பலமுறை யோசித்து, சரியான பதில் ஏதும் கிடைக்கவில்லை. சுஜாதாவே ‘இலக்கியம் என்பதே ஒரு பயனற்ற வேலையோ’ என்று சந்தேகம் வருவதாக ஒருமுறை எழுதியிருக்கிறார் (கற்றதும் பெற்றதும் –டில்லி குளிரில் பிளாட்பாரத்தில் தூங்கும் குழந்தைகள் பற்றி எழுதும்போது). இருந்தும், ‘நல்ல எழுத்து’ பற்றிப் பலமுறை அலசியிருக்கிறார். அழகான ஒரு காட்சியை காமிராவில் ‘கிளிக்’ செய்து அதன் அழகை, மனதில் அது ஏற்படுத்திய ஒரு சின்ன பாதிப்பை வருடங்கள் கடந்தும் நினைவுபடுத்திக் கொள்வது மாதிரி, (நல்ல) கவிதையும் எழுத்தும் மனதின் உணர்வுகளைக் காலம் கடந்து நிற்க வைப்பதாக அவர் எழுதியது நிஜமே (என்றாலும், பழசை மீண்டும் நினைப்பது அவசியமா என்ற கேள்வி எழுகிறது!)

வலைமனையில் இன்றைய தேதிக்கு எழுதிக் குவிப்பவர்கள் ஏராளம். காதல் முதல் ‘புடலங்காய் சாம்பார் வைப்பது எப்படி?’ என்பது வரை தமிழ் கூறும் நல்லோர்கள் வலையில் தொடாத சப்ஜெக்ட் இல்லை. “என்னை நானே பட்டை தீட்டிக்கொள்ளும் களம்” என்றெல்லாம் அதி தீவிர முன்னுரை கொடுத்துவிட்டு “சேகர் பஸ் ஸ்டான்டில் காதலிக்காகக் காத்திருந்தான்” போன்ற சிறுகதையோ, “செல் போன் சிணுங்கியது. காதில் வைத்தேன்; என்னவள் சிணுங்கினாள்” என்று டப்பா புதுக்கவிதையோ எழுதிகிறார்கள். பின்நவீனத்துவம் ஏன்று புரியாமல் எழுதும் மோடிமஸ்தான்கள் ஒருபுறமும், மோடிமஸ்தானின் கூட்டத்தில் வேடிக்கை பார்க்கும் வெட்டிக்கும்பல் ஒருபுறமுமாக, வலைமனையில் குவியும் குப்பைகளுக்கு அளவே இல்லை.

இருந்தும் எழுதுவதில் ஒரு கவர்ச்சி இருக்கிறது. “சொல்லப்போனால் எல்லோருக்குமே கதை சொல்லும் ஆர்வம் இருக்கிறது” என்று சுஜாதா சொன்னதுபோல. எழுத்து, ஒரு ஃபோட்டோ ஆல்பம் போல. அவ்வளவே. சமயங்களில் புகைப்படம் சொல்லாததையும் எழுத்து சொல்லும்போது, அது சுவராஸ்யமாகிறது.