சோமபானம் -பின்னோட்டங்கள்

Manicks: Just so we can have a cautionary point of view, Nagaraj, may I?
The American Heart Association (AHA) cautions people NOT to start drinking if they do not already drink alcohol. If you already drink alcohol, do so in moderation.

Drinking MORE alcohol increases other dangers such as alcoholism, high blood pressure, obesity and stroke. Most importantly, it is not possible to predict who might become alcoholic. One can progress from social drinking to alcohol dependence, a state that is characterized by the craving for, loss of control or withdrawal symptoms.

There have been studies showing some association between drinking red wine and reduced mortality due to heart diseases. Others have examined the potential benefits of the COMPONENTS in red wine such as flavonids and other antioxidants (as Nagaraj has pointed out, resveratrol in wine might be available in capsule forms in a few years). Some of these components may be found in other foods such as grapes or red grape juices. Some studies also caution that the association may be due to other lifestyle factors rather than alcohol. Like increased physical activity (as might have been the case in the army where Nagaraj saw the benefits) and a diet high in fruits and vegetables and lower in saturated fats (that means less fried foods - French fries are from Belgium, by the way !!).

No direct comparison trials have been done to determine the specific effect of wine or other alcohol on the risk of developing heart disease or stroke.

Having said all that, let me go and enjoy some good wine (more than one glass) in the company of friends and family at our Thanksgiving Dinner in a couple of hours. Happy Thanksgiving to those here in the USA and Happy Holidays to those of us back in India !!
P.S. Do not drink and drive.

AJB: மதுவைப் பற்றி உன்மடல் பல நிகழ்வுகளை மனதில் ஒரு பிளாஷ் பாக் ஓட செய்தது. இதுவரை மதுவை குடிக்காமல் இருந்து வருகிறேன். ( ஆமாம், நாகராஜன் முதல் முறை ஒயின் சுவைக்க செய்தான் என்பதை தவிர!). சின்ன வயதில் பலரை குடியினால் கெட்டு அழிந்தமை கண்டு அறவே அதை வெறுத்து, அம்மாவின் அறிவுரை படி இன்னும் தொடர்கிற என்னை போன்ற சிலர் படும் பாடு வேறு. ( அது ஏன் அம்மாக்கள் தான் இந்த தடையை அதிகம் விதிக்கிறார்கள் - May be, evolution has an answer, with male species risking drinking may die early leaving the children helpless and therefore female think that it is important to ensure safety of the family - although this may be changing slowly now!).

பல சுழலில் குடிக்காதவர் படும் பாடு பெரும் பாடு. கல்யாணமாகும் முன் , பலமுறை பேச்சிலர் ( bachelor) வீடுகளில் பார்ட்டி வைத்து, ( குடித்து கும்மாளம் அடித்துவிட்டு - நண்பர்கள் மன்னிக்க - இந்த வார்த்தை தொடர் நன்றாக இருகிறதால் எழுதினேன்!) செய்த குப்பைகளை - பாட்டில்களையும் - வாந்தியையும் - சுத்தம் செய்யும் போது பலமுறை சண்டை வருவது போல் முடியும்.

மற்றும் வேலை சுழலில் குடிக்காதவனின் பாடு மிகவும் மோசமானதே. குடிக்காதவர்களை பெரும்பாலும் குடிப்பவர்கள் நம்புவதில்லை. இதனால் குடிக்காதவர்கள் தனிமை படுத்த படுகிறார்கள். அனேகமாக ஒரு பழ ராசா கோப்பையை ஏந்தித் திரிய வேண்டி இருக்கும், முதல் முறை பார்ப்பவர்கள் - கேட்கும் கேள்வி - "என்ன இது?..." எனவே முடிந்தவரை கிளாசில் சரியான கலரைக் கொண்ட சாஃப்ட் ட்ரிங்கை தேர்தெடுக்க வேண்டும், குடிப்பவர்கள் அடிக்கும் ஜோக்குக்கு , சிரிப்பு வரவில்லை என்றாலும் சிரிக்க முயல வேண்டும். பசி அதிகரிக்கும் இதனால் ஜூசை அதிகம் குடிக்க வேண்டியிருக்கும். சைடிஷை அதிகம் சாப்பிட வேண்டிருக்கும். அநேகமா சைடிஷ் மிக காரமாக இருக்கும். மெயின் கோர்ஸ் சாப்பிட டிலே ஆகும்,

இதெல்லாம் கருதி பலமுறை குடிக்க பழகலாம் என்று என்னைத் தூண்டும். ஆனால் நண்பர்களில் சிலர் குடிக்காத நிலையைப் பாராட்டி பேசும் போது இந்த ஆவல் குறையும், மீண்டும் அடுத்த முறை இந்த அனுபவம் வரும்வரை! இந்த மாதிரி ஒரு நிலையில் தான் என்னை நாகராஜன் பிடித்துவிட்டான்.

என்னோடு இங்கே ராஜேஷ்வர் முற்றும் சரவணன் இந்த அனுபத்தைக் கொண்டிருப்பார்கள் என எண்ணுகிறேன்.

Pagals: எந்தவொரு கெட்ட(!) விஷயத்திலும், முதல் பரிச்சயம் பலருக்கும் நினைவிலிருந்து "தள்ளாடி தடம் புரளாமல்" இருக்குமென்றுதான் நினைக்கிறேன். :-))

ஐந்தாம் ஆண்டு முதல் செமஸ்டரின் போது, EEE வகுப்பு மாணவர்கள் எல்லோரும் ஊட்டிக்கு சென்றபோது, அடியேனுக்கு நேர்ந்ததும் அப்படித்தான். நீலகிரி எக்ஸ்ப்ரசில் இரவுப் பயணம். காட்பாடியிலோ அல்லது ஜோலார்பேட்டையிலோ ரயில் நின்றபோது சாம்சன் ரவீந்திரனின் அண்ணன் ஓரிரு பாட்டில்களைக் "கை மாற்றி" பாசம் பொழிந்து (!)சாம்சனையும் உடன் வந்திருந்த எங்களையும் வழியனுப்பினார். அதன் பின்பு, வண்டி புறப்பட்டதும் சாம்சன் மற்றும் EEE-யின் "ஐவர் படை" (the famous Five Men Army) டீ கிளாசில் லாவகமாக பாட்டில் திரவங்களை ஊற்றி (பிராந்தி, விஸ்கி, ரம்), கையாலேயே ஒரு "கரைசல்" (cocktail) செய்து எல்லோருக்கும் ஒரு டம்பளர் ஊற்றிக் கொடுத்து குடிக்கச் சொன்னதும் அடியேன் பலமுறை போலியாக மறுத்து பின் அதை வாங்கி ஒரே மடக்கில் உள்ளே தள்ளியது மட்டும்தான் எனக்கு நினைவு இருக்கிறது..!

அதன்பின், இரவு முழுதும் நானும் தூங்காமல், மற்றவர்களையும் தூங்கவிடாமல் பாடுபடுத்தியதும், குறிப்பாக, நான் படுக்கவேண்டிய upper berth-க்கு கால் வைத்து ஏற, கீழ் பெர்த்தில் இருந்த ஒரு ஆங்கிலோ இந்தியப் பெண்மணியை ஐந்து நிமிடத்திற்கு ஒருமுறை, "எக்ஸ்க்யூஸ் மீ" என்று ’சத்தாய்த்தது’ எதுவும் என் நினைவில் இல்லை.!! எல்லாம் அடுத்த நாள் ஊட்டி சென்றடைந்ததும் சாம்சனும் மற்றவர்களும் சொல்லி கிண்டல் செய்தபோதுதான் தெரிந்தது - "மப்பின் மகிமை" புரிந்து, அது கொடுத்த தலைவலியால் பிற்காலத்தில் Bloody Mary போன்ற கலப்புக் கரைசல்களைக்
கவனமாகத் தவிர்க்க முடிந்தது..!!

எப்போதோ போட்டதை இப்போது "உளற" வைத்துவிட்டாய் நீ..!! :-)
.

சோமபானம்

அண்மையில் கிண்டி நண்பர்களின் மத்தியில் சில ’ரவுண்ட்’கள் வந்த ஒயின் பற்றிய மெயில்கள் பற்றி.....
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

ஒயின் மெயில்கள் ஒரு ரவுண்டிற்கு மேல் கொஞ்சம் ‘கிக்’ கலந்து வந்துகொண்டிருக்கின்றன. முதலில் ’இலைமறை காயா’க (உருவக அணி?)வந்த மெயில்கள் பின் தைரியம் பெற்ற்து, ஒயின் கொலஸ்ட்ரால் குறைப்பதாலோ, அல்லது அப்படி ஒரு கருத்து பெரும்பாலும் குடிமக்கள் மத்தியில் உலா வருவதாலோ இருக்கலாம்.

ஆல்கஹாலுடன் நமக்கு ஏற்பட்ட பரிச்சயத்தைக் கொஞ்சம் பார்க்கலாம்.

முதல் டிரிங்க், பலருக்கும் முதல் சைக்கிள், முதல் காதல் போல நினைவில் இருக்கும். ’என்னவோ ஏதோ; ஒருமுறை முயன்று தான் பார்ப்போமே’ என்ற ஆர்வத்தில் தான் பெரும்பாலும் ஆரம்பிக்கிறது. இருந்தும் கிண்டி ஹாஸ்டலில் மிகப் பெரும்பாலோர் -என் மாதிரி - ஆல்கஹாலை நுகர்ந்து கூடப் பார்க்கவில்லை. (வெள்ளிக்கிழமை மூட்டைமுடிச்சைக் கட்டிக்கொண்டு பாண்டிச்சேரி கிளம்பிவிடும் ‘தம்பி’யிடம் “அப்படி என்னடா ஊருக்கு வாராவாரம் ஓடிப்போயிடறே?” என்று கேடடால் “கொஞ்சம் ஒயின் குடித்துவிட்டு, என் ஃபியான்ஸியுடன் டான்ஸ் பண்ணுவேன்” என்று சொல்வான். அவனைப் பொறாமையுடன் பார்ப்பதோடு சரி. மற்றபடி ஆல்கஹால் சற்றுத் தள்ளியே நின்றது). குடித்த மிகச் சிலரும் பியர் பாட்டிலின் மூடியளவுக்குக் குடித்ததாகத் தான் ஞாபகம்.

என் முதல் பியர் ஆந்திரா ராமகுண்டத்தில் ஆபீஸில் டூர் போயிருந்தபோது -1986இல்- அரங்கேறியது. பாரில் குடித்துவிட்டு திரும்ப ரூம் வரை நடந்து வரும்போது ’கெக்கே பிக்கே’ என்று நான்-ஸ்டாப்பாகச் சிரித்துக்கொண்டே வந்தது ஏன் என்று இன்றுவரை தெரியவில்லை. ஆல்கஹால் கொலஸ்டிராலைக் குறைக்குதோ என்னவோ, நமக்குள் மெலிதாகப் படர்ந்திருக்கும் inhibition ஐ உடைத்து எறிகிறது. பாரில் வெயிட்டரை நட்பு பாராட்டி கைகுலுக்கி பிரியாவிடை பெற்ற நம் நண்பர்கள் பலர்! அப்புறம் வேலைக்குப் போனபின் எள் விழுந்தாலும் பார்ட்டி தான்; - சம்பளம் வந்தால், சம்பளம் கூடினால், போனஸ் வந்தால், பொண்ணு பார்க்கப் போனால், பொண்ணு பிடித்துவிட்டால், அப்புறம் நிச்சயம், கல்யாணம், என்று எல்லாம் wet பார்ட்டிகள். வெளிநாடு போய்வரும் நண்பர்கள் மறக்காமல் கொண்டுவருவது Scotch. பல முறை நாலு லார்ஜ் விஸ்கிக்குப் பின் ஸ்கூட்டரை ஓட்டி அஷோக்நகர் வரை (பெரிதாக) விபத்தில்லாமல் வந்ததற்கு ஜாதகம் மட்டும் தான் காரணமாக இருக்க முடியும்.

கல்யாணத்திற்கு முன் தினம் கிண்டியர்கள் ஒரு வேனில் வந்து இறங்க, அவர்களுடன் தூத்துக்குடியின் நிலாக் காயும் பீச்சில் அடித்த கூத்தில், கல்யாண ஆல்பம் முழுவதும் ’மாப்பிள்ளை’ (நான் தான்!) சிவந்த கண்ணுடன் இருக்கிறார்!

’தண்ணி’ பார்ட்டிகளின் தமாஷ் சில சமயம் மறப்பதில்லை. ஒருமுறை Sindhoori பாரில் 2-3 பெக் தாண்டிய உச்சத்தில் கிளாஸை மேசையில் வைக்கும்போது ஒரு ‘வேகத்தில்’ வைத்து, கிளாஸை உடைத்து விட்டேன்..... பெரிதும் வருந்தினேன் “இந்த அளவு நிலை தடுமாற்றமா?” என்று. Profusely apologized to our friends for such a behavior - only to be told by our friends the next day that it was not I (but my then 'would be b-i-l') who broke it! ’கிக்’ கண்ணை மறைத்தது!

வேலைக்குச் சேர்ந்த கொஞ்ச நாளிலேயே ஃபாரின் போய்விட்டிருந்த நம் நண்பன் மனைவியுடன் விடுமுறைக்குச் சென்னை வந்திருந்தபோது, கொண்டு வந்த ஷிவாஸ் ரீகலுடன் இன்னொரு நண்பனின் மொட்டை மாடியில் 5-6 பேருடன் பார்ட்டி. நான் எல்லார் தம்ளரிலும் விஸ்கியை ஊற்றிவிட்டு சோடா பாட்டிலைத் திறந்து வருவதற்குள் ஒருவன் -ஃபாரின் பார்ட்டி- ‘ரா’ வாக ஒரு ரவுண்ட் முடித்துவிட்டான். “சரி, ஃபாரினில் அப்படித்தான் வழக்கம் போல” என்று நினைத்து நானும் அடுத்த ரவுண்டை ஊற்றினேன். கொஞ்ச நேரத்தில் பேச்சு போகும் வேகத்தைக் கவனித்த அவன் மனைவி “என்ன, கொஞ்சம் லிமிட்டாக இருங்க...” என்று சொல்லப்போக, இவன் (அதற்குள் 4 ரவுண்ட் முடித்துவிட்டிருந்தான்) “என்ன மிரட்டறே? ஃபாரின்ல நம்ம வீட்டிலே நீயும் என்கூடச் சேர்ந்து குடிக்கிறவள் தானே?” என்றான். எங்களுக்கு ஷாக்! (பின்னால் தெரிந்தது -அவன் மனைவிக்கு ஆல்கஹால் வாசனை கூடத் தெரியாது; அவள் வாயை அடைப்பதற்காக அவன் ஏவிவிட்ட ‘பொய்’ ஆயுதம் அது என்பது).

ஜப்பானில் ஜப்பானிய நண்பர்கள் வீட்டிற்கு பார்ட்டிக்குப் போனால் தவறாமல் ஒயினும் ’ஸாகே’யும் இருக்கும். இந்தியர்கள் பார்ட்டி பெரும்பாலும் ‘dry’ தான். அமெரிக்காவில் குறைந்தபட்சம் ஒயின் இல்லாத ‘தேசி’கள் பார்ட்டி இல்லை எனலாம். கூட்டங்களில் பெரும்பாலும் இல்லத்தரசிகள் ஒயினைத் தொட்டும் பார்ப்பதில்லை. இந்தப் ‘பெரும்பாலும்’ காலப்போக்கில் ‘மிகச் சிறும்பாலும்’ என்று ஆகிவிட்டது! “டேஸ்ட் கூடப் பண்ணியதில்லை” என்று சொல்லும் NRI இல்லத்தரசிகளை நம்பாதீர்கள்!

ஒயினின் கொலஸ்ட்ரால் குறைக்கும் பண்பு பற்றிப் பரவியிருக்கும் கருத்துக்கள் மருத்துவ ரீதியாக உறுதிசெய்யப் பட்ட மாதிரித் தெரியவில்லை. ஃபிரான்ஸில் இதய நோயாளர் எண்ணிக்கை குறைவு என்கிற புள்ளிவிவரத்திலிருந்து கிளம்பிய கிளைக்கதையாக இது இருக்க வேண்டும். மாணிக் குறிப்பிட்டிருந்த AHA ஸைட்டில் ஒயினைக் குடி என்கிறார்களா, குடிக்காதே என்கிறார்களா என்பது தெரியாமல் ‘மையமாகச்’ சொல்கிறார்கள் -’இதுவரைக் குடிக்கவிலலையென்றால் இனிமேல் குடிக்காதே’ என்று. டயபடீஸைக் குறைக்கும் என்ற குஜிலியின் கருத்தை நான் எங்கும் கேள்விப்பட்டதில்லை. ADA சைட்டில் “டயபடீஸ் இருந்தாலும் ஸ்வீட் சாப்பிடு; ஒண்ணும் குடி முழுகிப் போகாது” என்கிற ரீதியில் சொல்கிறவர்கள் (” It is one of the myths that those who are diabetic should avoid sweets completely” ) கூட, ஒயினின் டயபடீஸ் எதிர்ப்பு பற்றி மூச்.

மக்கள்தொகை 500,000க்கு மேல் இருக்கும் நாடுகளை எடுத்துக்கொண்டால் ஜப்பானியர்கள் தான் உலகின் மிக அதிக நாள்கள் உயிர்வாழும் மனிதர்கள். அநேகமாக எல்லோரும் தினமும் அரிசியிலிருந்து செய்யும் ‘ஸாகே’ எனற தேசிய’ பானத்தைக் குடிக்கிறார்கள்! 15 முதல் 25 சதவீதம் வரை ஆல்கஹால் இருக்கும் ‘ஸாகே’ பார்க்க தண்ணீர் போல இருக்கும். Colorless, odorless. எவ்வளவு குடித்தாலும் மறுநாள் hang-over இருக்காது. ஜப்பானியர்களின் longevityக்கு ‘ஸாகே’ காரணமா என்று யாரும் ஆராயவில்லை.

ஒரு சேஞ்சுக்காக அந்த நாட்களில் நானும் வசீகரனும் தூத்துக்குடி அருகே பனங்காடு போய், பனைமரத்திலிருந்து fresh ஆக இறக்கிய கள் குடித்திருக்கிறோம்; குடித்துவிட்டு, தினம் 30ரூ. வருமானத்தில் கள் குடித்து 2 மனைவிகளுடன் வாழ்வதாகச் சொன்ன அந்தப் பனை ஏறுபவர் போல் உலகின் மிகச் சந்தோஷமான நபர் யாரும் இல்லை என்று சத்தியம் செய்தோம்!

சிங்கப்பூர் ஏர்லைன்ஸில் ஒருமுறை Campari என்ற இத்தாலிய விஸ்கி (25% ஆல்கஹால்; 1:3 ஆரஞ்சு ஜூஸில் கலந்து குடிக்கலாம்) என்னைக் கவர்ந்தது. லேசாகக் கசந்து, வித்தியாசமான டேஸ்ட். முயன்று பாருங்கள். (AHA ஸ்டைலில்: இதுவரை மதுவைத் தொடாதவர்கள் தவிர்க்கவும்). என்னை ‘உண்டு, இல்லை” என்று பண்ணியது Beijing கில் Baijiu எனப்படும் சீனாவின் தேசிய பானம். ஒரு ‘சிப்’பில் உடம்பே ’ஜிவ்’வென்று முறுக்கிவிட்டது போல் ஆகியது. அடுத்த ‘சிப்’பில் ‘நானாக நானில்லை கண்ணே’ ஆனேன். அடுத்த நாள் காலை விசாரித்ததில் 54% ஆல்கஹாலாம்!

இந்தியா வருகையில் நண்பர்களுடன் லேசாகக் குடித்துவிட்டு கிறக்கத்துடன் வீட்டிற்கு வந்து அம்மாவின் முகத்தைப் பார்க்காமல் மாடிக்குப் போய்ப் படுத்துக்கொள்வதுண்டு. அம்மாவிற்குத் தெரியும் என்றாலும், அதை நிறுத்த வேண்டும் என்று தோணவில்லை. தைரியம்! ஆனால், ஏனோ தெரியவில்லை, பையனிடமும், பெண்ணிடமும் அந்தத் தைரியம் வரவில்லை. வீட்டில் ‘ஸாகே’ பாட்டில் அரிசி மூட்டைக்குப் பின்னால் ஒளிந்து தான் இருக்கும். வீட்டில் குடிக்கும்போது (அதற்கென்று தூத்துக்குடியிலிருந்து கொண்டு வந்த) எவர்சில்வர் தம்ளரில் தான் குடிப்பேன் -பசங்கள் அந்தப் பக்கம் வந்தாலும் தெரியாமல் இருப்பதற்காக. ”நம்மைப் பார்த்து குடியைக் கற்றுக்கொள்ள வேண்டாம்” என்ற எண்ணம் இன்னும் தீர்மானமாக இருப்பதற்குக் காரணம், ஏதோ ஒரு குற்ற உணர்ச்சி அல்லது பயம்.

இருந்தும், மது பற்றிய என் அடிப்படைக் கருத்துக்களில் மாற்றம் இல்லை.

பால், குழந்தைகளின் பானம்.
தேனீர் பெண்களின் பானம்.
மது? தேவர்களின் பானம்!
.

The 'serious Japs' and Saravana Bhavan

A friend of mine had the following to say about Japan:

We visited Japan back in summer of 2005 (5 days on our way to Thailand). We picked Kyoto as our base and stayed with a local family (as paid guests in a very old classic Japanese house). We bought the Japan Rail pass and did mostly day trips. I am sure we did not do complete justice of visiting Japan, but it sure gave us a good flavor of the country. I personally did not care too much for Japan. People were not as warm as some of the other countries we visited. Very few people even smiled at us - which was very intriguing. Later we learned from the host family that it is ingrained in their culture to be very 'serious' as they get into middle and high school levels. Again this is just one data point. Japan was nice, well organized, fast trains, lots of old culture but never clicked for me!

And my response to him was this....

CK Sridhar had referred to Japanese being not so warm.....which is true to some extent in the sense, that you don't get a "Hi! How are you doing?" from a stranger who is absolutely unknown to you, and whom you just happen to see in the parking lot as you get off your car! That's an American custom to say 'hi' to anyone that comes across you.

The Japanese are generally serious, and they value privacy (theirs and yours) even in their limited space where one has to stay close to each other. In trains, where one sits face-to-face with other passengers, they close their eyes and fall into half-sleep, or begin reading a book (which usually comes with a wrap to let others not get distracted by the title).

A comparison of service in restaurants would tell you how customs are different in each country and why the term ''warm' could be subjective...

My daughter would enjoy the individual attention she gets in US restaurants -the waiters would take the order from each individual separately, asking her "What can I get for you, young lady?" ('young lady' was hardly 6 or 7 yr old then!). It is not a custom in US for the dad or mom to place the order for the whole family. The waiters also keep asking you "Is everything fine with you guys?" as & when they cross your table.

In Japan they bow and take your order politely; they don't come near your table once the items are served, except when you call them (in many restaurants by pressing the button in your table); they show up instantly then.

Back in India, in Saravana Bhavan, waiters used to tap the table with their fingers and ask you in a single word "enna?" while taking order. Most of them don't bother to utter even that single word; they simply raise their eyebrows -which interprets as 'enna vENum?..m'?

'Taste' of individuals would vary. I don't like the way waiters in US keep poking their nose even as you enjoy your food with your group. I do not expect/ like someone keep asking me " How is everything?" -all for the extra 15% tip that you must shell out from your pocket at the end! The Japanese style is good; they focus on taking the order & serving you in a timely manner and not intervening in your privacy thereafter. Tipping is unheard of in any restaurants in Japan.

I don't find fault with Saravana Bhavan staff though, whose service is quite OK to me. I don't necessarily expect the waiter to serve me food as if it was the most pleasant thing for him to do! I don't rate service by looking at the 'length' of smile in their face, or the fancy language they use, either!

And then came this message from Suri about modernisation in Saravana Bhavan...

That was a good comparison of the eating-out-experiences. I am not sure how accurate you were with respect to the Saravana Bhavans.

Earlier this year, the weekend following our reunion, Sivashankar had graciously taken a few of us (Suryanarayanan, Vishwakumar & myself) out to dinner, at the Saravana Bhavan  in Mylapore. (Vishwakumar must be a 'regular' at that place, because we were seated fairly quickly in spite
of the big line.) :-)
The place was clean and brightly-lit. There wasn't a necessity for the rapid-fire delivery of the day's menu/specials. They had menu cards. The biggest surprise though was when the waiter took our orders. He tapped it into his blue-tooth-enabled hand-held-device, which apparently sent the info. down to the
kitchen. The info. must have included our seat locations, because a different guy brought our orders, and he knew who had ordered what.

Vishwakumar also pointed out the hierarchy and responsibilities of the service folks. (If I remember correctly, lighter the shade of the uniform, further up the chain of command)

The food was pretty good. That 'sambar vadai' was spectacular. It's making my mouth water just thinking about it. It's lunch time here now, and am feeling very hungry.

Memory

கிண்டி நண்பர்களுடன் பகிர்ந்து கொண்டது....

பழைய சம்பவங்களை எழுதும்போது மக்கள் என் மெமரி பற்றி வியந்தால் நான் அவசரமாக மறுத்து விடுவேன். எல்லோருக்கும் சிலபல விஷயங்கள் ஏதோ காரணத்தால் எங்கேயோ, ’எதற்கோ’ ரெகார்ட் ஆகிவிடுகின்றன, அவ்வளவே.




ஆர்வமுள்ள விஷயங்கள் மனதில் எளிதில் நிலைத்துவிடுகின்றன. இங்கே நண்பன் ஒருவனின் farewell பார்ட்டியில் “இவன் ஐஷ்வர்யா பிரியன்...” என்று நான் சொல்லிவைக்க, அவன் “அடுத்த வாரம் இதே நாள் ஐஷின் பிறந்த நாள்...” என்றான். (மறு நிமிடம் அவன் மனைவி வெகுண்டு “ஹேய்... உனக்கு என் பிறந்த நாளே அப்பப்ப மறந்து போகும்; அவ மட்டும் நினைவிருக்கா?” என்றதும் மௌனமானான். (“இதிலே முழுப் பேரையும் சொல்லாமல் ஐஷாம், ஐஷ்..... ஏதோ அத்தை பெண் மாதிரி”).

ஒரே சம்பவத்தைப் பற்றி ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு விஷயம் மனதில் தங்கிவிடுகிறது. கலர் டிவி விஷயத்திலேயே, மெஸ்ஸில் கூட்டமாக ஆவலுடன் உட்கார்ந்து ‘திடும்’என்று கலரில் பார்த்ததும் விசிலடித்ததும் எனக்கு நினைவில் இருக்கிறது. டிவி முதலில் ‘மக்கர்’ பண்ணியதும், (அது Solidaire டிவி என்பதும்), நம்மில் ஒருவன் ‘மாஜிக்’ கை பட்டவுடன் சரியானதும் நினைவில்லை. ’தயா’வுக்கு அந்த மாஜிக் ஆசாமி சஞ்சீவி என்றும், ஐசக்கிற்கு “இல்லை; அவன் நம் ஸீனியர்” என்பது மட்டுமில்லாமல் அவன் கண்ணாடி போட்டிருந்ததும் ஞாபகம்.

’முதல்’அனுபவம் கொஞ்சம் அதிகமாகவே நினைவில் நிற்கும். டிவி.ரவிக்கு மதுரையின் முதல் இரட்டை விசிறி விமானம் வாயில் நுழையாத பெயருடன் பதிந்துவிட்டது. TKPயின் மனதின் எங்கோ ஒரு மூலையில் டிவியின் முதல் படம் ரெகார்ட் ஆகியிருப்பது -பத்மினிப் ’பாட்டி’யின் மீதான பிரியத்தால்? (அப்புறம் TKP, இந்த *Mr.Subahar* என்று எழுதற வேலையெல்லாம் நம்ப கையிலே வேணாம், என்னா?!).

செந்திலுக்கு ஆரம்ப காலங்களின் ‘குரங்கு பெடல்’ சைக்கிள் மறக்கவில்லை. நானும் 8-ம் வகுப்பில் என் முதல் சைக்கிள் வாங்கும் வரை -வாங்கிய பின்னும் கொஞ்ச நாள் -குரங்கு பெடல் தான். “ரொம்ப நாளைக்கு வரணும்; பையன் வளரும் வயசு” என்று அப்போல்லாம் வீட்டில் எல்லாமே ’எக்ஸ்ட்ரா லார்ஜ்’ சைஸில் தான் வாங்குவார்கள். (இந்த long term approach-சினாலேயே பள்ளி காலங்களில் எனக்கு பெரும்பாலும் ‘தொள தொள’ ட்ரவுசர் தான்) அப்படி வந்த BSA சைக்கிளை நான் படு சிரத்தையாக க்ளீன் செய்வதை என் தங்கை கொஞ்சம் பொறாமையுடன் தான் பார்ப்பாள் (”வரட்டும், வரட்டும், எனக்கும் ஒரு சைக்கிள் வரட்டும்....”) சைக்கிள் கேரியரில் அவள் புத்தகைத்தையோ பையையோ வைத்துவிட்டால் அன்று யுத்தம் தான். பின்னாளில் நான் மிகவும் ரசித்து ஏகப்பட்ட ஆப்ஷன்களுடன் ட்வின் டோர் 3000cc Toyota Solara வாங்கியபோதும், அந்த BSA சைக்கிளின் போது இருந்த ‘கிக்’ வரவில்லை.

’தர்ம சங்கடங்களும்’ எளிதில் மறப்பதில்லை. (பகல், சூரி: அது ஏன் “தர்ம” சங்கடம்?). தயாவின் டிவி ரிப்பேர் அனுபவம் எனக்கும் உண்டு. சித்தப்பா வீட்டில் டிவி பார்த்த முன்னொரு நாளில் டிவி மக்கர் செய்ய, அங்கே கூடியிருந்த அக்கம்பக்கத்து இல்லத்தரசிகளின் ’திருப்பார்வை’ என்மேல் பட்டது. நான் இன்ஜினியரிங் படிப்பதால் எனக்கு ‘தலையெல்லாம் மூளை; உடம்பெல்லாம் அறிவு; எதையும் இவன் சரி செய்வான்’ என்று நினைப்பு அவர்களுக்கு. (நம் ‘திருமதி’கள் பலருக்கும் கூட அப்படித்தான் நினைப்பு -திருமணம் வரை!) “நான் படிப்பது mechanical engineering -ஆக்கும்” என்று ’டெக்னிகலா’கப் பதில் சொல்லி நழுவி விட்டேன்.

நம் எல்லோருக்கும் ஆசிரியர்/ஆசிரியை ஒருவராவது ஏதாவது காரணத்தால் மனதில் தங்கியிருப்பார் என்று நிச்சயமாகச் சொல்லலாம். சென்னப்பனுக்கு 10-ம் வகுப்பு வாத்தியார் பெயரும் உயரமும் (எத்தனை அங்குலம் என்பது வரை) நினைவிருப்பது அவர் மீனம்பாக்கத்தில் விமானம் பார்க்க அழைத்துச் சென்றதாலோ, வீட்டில் போண்டா கொடுத்ததாலோ மட்டும் அல்ல; சென்னைக்கு மாறிவந்தபோது சப்போர்ட்டிவ்வாக இருந்ததாலும் என்பதைத் தெரிகிறோம். அண்மையில் மறைந்துவிட்ட Fr. Arockiyasamy எனக்கு ஹைஸ்கூலில் அப்படி அமைந்தவர். எஸ்.எஸ்.எல்.சி தேர்வு முடிவுகள் வெளியானபோது ’நல்லா படிக்கும் பசங்க’ கொஞ்சபேர் ‘கேக்’ ஒன்று வாங்கிக்கொண்டு அவரைப் பார்த்து, லயோலா, செயிண்ட் ஜோசப் என்று என் நண்பர்கள் அடுத்த ‘படி’ பற்றி அவரிடம் சொல்ல, அவரோ வகுப்பில் ஃபெயிலான ஒரேயொரு மாணவனைப் பற்றித் திரும்பத் திரும்பப் பேசினார். கடைசி மாதங்களில் அவனுக்கும் ஒரு சிலருக்கும் தனி கோச்சிங் எடுத்தது பற்றிப் பேசியவர், “I don't know how he 'managed' to fail" என்றார். அந்த வார்த்தைப் பிரயோகத்தினல், அதில் தெரிந்த ஆதங்கத்தினால் 31 வருஷத்திற்கு அப்புறமும் என் பிள்ளைகளிடம் அவரைப் பற்றிப் பேசமுடிகிறது.

அடிக்கடி இல்லாவிட்டலும் அவ்வப்போதாவது குடும்பத்தாருடன் பழைய விஷயங்களைப் பகிர்ந்து கொள்ளும்போது அவை காலம் கடக்கின்றன. ” நம்ம காலேஜ் பசங்களில் என்னைப்போலவே ‘நினைத்தாலே இனிக்கும்’ 17 முறை (விடியோ இல்லாத காலத்தில்) தியேட்டருக்கு சென்றே பார்த்தவர்கள் யார்?” என்று கேட்டால் தீபிகா உடனே “டிவி.ரவி மற்றும் அரவிந்த்” என்று சொல்லிவிடுவாள், back-up memory போல. சுபாராணியின் கணவர் கிண்டி-25 சந்திப்பில் தன் மனைவி அந்நாட்களில் ”கிண்டி Trio-க்களில் ஒருவர்” என்று நட்புடன் மேடையில் சொல்லும்போது (பார்க்க: கிண்டி-25 DVD) சுபாராணி வீட்டின் ’அரட்டை’ நமக்குப் புரிகிறது. அதை சுபாராணியின் பெண் அதே மேடையில் ஆமோதிக்கும்போது, விஷயம் அடுத்த தலைமுறைக்கும் சுலபமாகச் சென்று விடுவது தெரிகிறது.

மேல் சொன்ன எந்தவகையிலும் சேராத சில விஷயங்களும் ஏனோ மறப்பதில்லை. ”நம்ம ‘செட்’டில் மார்ச்-5 -ல் பிறந்த நாள் வரும் இருவர் யார்?” என்று கேட்டால் நம்மில் 90 சதவீதம் பேர் சரியான விடையை ‘சட்’ டென்று சொல்வார்கள்.....!

இனி “காஞ்சிவரம்”

(( எல்லாம் சரி, அது என்ன தலைப்பு (”சில்க்”)?
பகலவன் சொன்னபடி, ”காஞ்சிவரம்” பற்றி எழுதணும் என்ற உந்துதலே அந்த மெயிலுக்குக் முதல் காரணம். ”பட்டு” என்று தலைப்பிட நினைத்தது மருவி, ‘சில்க்’ ஆகிவிட்டது. மற்றபடி “சந்தை தொழில் நுட்பம்” (என்ன தமிழாக்கம், AJB!), "நேத்து ராத்திரி.... யம்...மா” சமாசாரங்கள் இல்லை.

”காஞ்சிவரம்” ஆரம்பித்ததும் கவனம் கலையாமல் நான் பார்க்க முடிந்த படம். தமிழில் கூட இப்படிப் படம் எடுக்க ஆள் இருப்பது ஆச்சர்யம். அதெப்படி கதையில் அத்தனை கதாபாத்திரங்களும் நிஜமாகத் தெரிகிறார்கள்! பிரகாஷ் ராஜ் பாத்திரம் மனதில் ஒட்டுவதற்குக் காரணம் அவன் மனைவி-மகள் மேல் உள்ள ஆசையில் செய்யும் ’பைசா’ பெறாத தவறுகள். ”யார் தான் செய்யவில்லை?” என்று நொந்து புலம்பி அவன் நம்மில் ஒருவனாகிறான். மனைவிக்குப் பட்டுச் சேலை வாங்க வழியில்லாமல், மகளுக்காவது வாங்க வேண்டும் என்று திருட ஆரம்பித்து, தொழிலாளர் போராட்டத்திலிருந்து ‘பல்டி’ அடித்து..... சுலபத்தில் ‘சந்தர்ப்பவாதி’யாகத் தெரிந்திருப்பான். டைரக்டரின் மிகச் சிரத்தையான கதை அமைப்பால் அவன் மீது இரக்கமே வருகிறது.

கிராமத்து இளம் மனைவியுடன் காதலை டைரக்டர் சன்னமாகக் காட்டியிருக்கிறார். “நான் துரோகியானதும், திருடனானதும் இதற்குத் தானே...” என்று ஒரு கட்டத்தில் புலம்புகிறவன், கடைசியில் மனநிலை தவறுவது சில வினாடிகளில் ஒரு சின்னக் காட்சியில் தெரிகிறது -பின்னணி வசனம், ஒரு வரிப் பாடல், ஆயிரம் வயலின்கள் இவை ஏதும் இல்லாமல்.

நெசவாளர்கள் மத்தியில் யூனியன் பிறந்தது கதையின் போக்கில் வருகிறது. இரண்டாம் உலகப்போரில் ரஷ்யாவுடன் நாமும் ‘நமது’ பிரிட்டிஷ் அரசும் கைகோர்த்துக்கொள்ளும் வரை கம்யூனிஸ்ட்கள் இந்தியாவில் தடை செய்யப்பட்டிருந்தார்கள் என்பதை நான் அறிந்திருக்கவில்லை. ’தோழர்’களை நக்ஸலைட் ரேஞ்சுக்கு நடத்தியிருக்கிறர்கள்!

தன் பையனை (வழக்கத்திற்கு மாறாக) பள்ளிக்கூடம் அனுப்பி வைக்கும் இன்னொரு நெசவாளி பேசும் ஒரு வசனம் வருகிறது: “வாழ்க்கை பூரா இந்தத் தறியோட போராடும் வாழ்க்கை நம்மோடு போகட்டும்.. நம்ம பிள்ளைகளுக்காவது வேண்டாம்னு தான்...”. குலையன்கரிசலில் என் தாத்தாவின் டயலாக் அது! வாழ்வின் பெரும்பகுதியில் மாட்டுவண்டி ஓட்டி மழைக்காக ஏங்கி விவசாயம் பார்த்து 5ம், 10மாகச் சேர்த்து.... ஒரு வைராக்கியத்தில் தன் இரண்டு பையன்களை (என் அப்பாவும் ஒருவர்) சென்னையில் பச்சையப்பா கல்லூரியில் படிக்க வைத்தார். அந்த நெசவாளி டயலாக்கின் ‘உணர்வு’களை என்னால் முழுதாகப் புரிய முடிந்தது....

படத்தின் வலை-இணைப்புக்கு நன்றி, பகல்ஸ். தீபிகா நெட்டில் படங்களைப் பிடிப்பதில் கில்லாடி என்று சொல்லியிருக்கிறேன். இந்தப் படத்தை உன் போலவே ‘எந்தக் காலத்திலேயோ’ நெட்டில் பார்த்துவிட்டதாகச் சொன்னாள். ‘என்னடா இது... படம் இவ்வளவு ஆமை வேகமாப் போவுது.... பகலவனும் சுபாகரும் உடனே இதைப் பற்றிப் புல்லரிச்சுடுவாங்களே.... ஏன் இன்னும் பேசக் காணோம்?”, என்று யோசித்து (:-), இன்னும் ஆராய்ந்து, படம் தியேட்டரில் வெளிவராமலே நெட்டில் வந்துவிட்டதைக் கண்டுபிடித்ததாகச் சொன்னாள்.

’சில்க்’கின் பின்னோட்டங்கள்

’சில்க்’ நண்பர்கள் பலரின் மலரும் நினவுகளைத் தட்டிவிட்டது.....

-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Sozhavarman: I really enjoy the way you felt about all elecronic gadgets. I want to write in Tamil man.

AJB: அந்த கடைசிநேரத்தில் Solidaire டிவி ரெம்ப நேரம் கலர் காட்ட மறுத்தது. நம்ம பசங்க யாரோதான் எதையோ திருப்பிவிட்டதும் தான் டார்க்கா வண்ண தொலை காட்சியை முதலில் நம்மில் பலர் பார்த்தோம். மறக்க முடியுமா? என்ன விசில்! என்ன சத்தம்!!

Senthil: ஹாய் சுபாகர், அப்போது ஈரோடில் சினிமா வண்டிநோட்டீஸ் போட்டுச் செல்லும்.நாங்கள் அதை துரத்திச் சென்று நோட்டீஸ் வாங்குவோம்.மற்றபடி லீவு விட்டால் எங்கள் கிராமம் சென்று அங்குள்ள என் செட் பசங்களுடன் வெயில் காலத்தில் நுங்கு வண்டியும் பொதுவாக டயர் வண்டியும் ஓடி ஓடி விடுவோம். மூன்றாம் வகுப்பில் சைக்கிள் பழகிவிட்டபடியால்(குரங்கு பெடல்) ஓட்டம் நின்று விட்டது.

Santhanam: சுபா, உன்னுடைய எழுத்தை மிகவும் ரசித்தேன்! சமீபத்தில் தான் சென்னை சென்று வந்தவன் என்ற முறையில் அந்த சிவப்பு நிற பல்லவனெல்லாம் இன்று "வால்வோ"' ஊர்திகளாய் வலம் வருவதை காலத்தின் கட்டாயம் என்பதை தவிர வேறு என்ன சொல்ல. நம்ம ஊரில் இன்னொன்றையும் கவனித்தேன். கலர் கலராக வர்ணம் அடிக்கப்பட்ட வீடுகள் மற்றும் கட்டடங்கள். விசாரித்ததில் அவையெல்லாம் வாஸ்து கலர்கள் என்றும் ஒவ்வொரு திசைக்கும் ஒரு வாஸ்து வர்ணம் உள்ளது என்றும் தெரிந்து கொண்டேன். நம்ம ஆளுங்க விவேக் காமெடியையும் ரசிக்கிறாங்க, வாஸ்துவையும் நம்பறாங்க! நம்ம ஊரு நம்ம ஊருதான்!!!
(To borrow Manick's words..."What a country !" ... and what a diversity!!) எல்லாம் சரி, அது என்ன தலைப்பு? புதிராக உள்ளதே!?!

Daya: Even I was wondering why there is no mention of / discussion about 'Smitha' while the subject line says "Silk" . Atleast I have company in Santhanam ( or for that matter most of the members wondering silently). Then a Flash ....Oh Subahar is discussing about original Silk & saree & Kancheevaram, and that is the connection ...Was it not Sanjeevi who did that golden, nay colorful touch and became instant hero. It just reminds me of an incident during May 83. It was the day of World cup Finals. I was in Hyderabad in my brother's house. On that day morning our TV failed. Few families (mind you there were couple of beautiful young girls) in the neighbourhood, were dependent on this TV set for watching the grand Finale. Focus shifted on me. After all I have completed 4 years in Electronics & Communication and supposed to know 80% of everything electronics ( TV radio...) So I am supposed to service and make TV set good. (I could not say TV is not my elective subject ) So I did what best I could think of under the given circumstance. I demanded for a screw driver opened the cover of TV set and cleared all the dust inside. I put the cover back and switched the set 'ON' Bravo! It started working normally. None of them believed that I have not done anything. They thought that I had actually serviced (& trying to be modest). Any way we enjoyed the Indian victory thoroughly. (Raghu : See I have serviced a TV in Hyderabad long before you established your "Service" empire!)

Pagalavan: சந்தானம், சுபாகரோட மடலே, பட்டு நெசவுத் தொழிலாளியைப் பற்றி எடுக்கப்பட்ட படம் "காஞ்சீபுரம்" தந்த உந்துதலால் என்பதால் அந்த "சில்க்". மற்றபடி, நீ பாட்டுக்கு அவன் எதோ சிலுக்கு-வைப்பத்தி சொல்ல வர்றான்னு நெனச்சிட்டியாக்கும்? :-))

AJB: பகல் , உண்மையை சொல்லு, அந்த டைட்டில் ஒரு உந்துதலை கொடுத்த இல்லையா ? பாவம் - சிலுக்கு - இறந்து போன இள நடிகைகளில் ஒன்றானாள். சுபாகரின் சந்தை தொழில் நுட்பம் வேலை செய்ததுக்கு சான்று இத்துணை மின்னஞ்சல்களே .. தூங்கிய அனைவரும் எழுந்து கொண்டனர் போலும்.

Isaac: ((Was it not Sanjeevi who did that golden, nay colorful touch and became instant hero))
It was a guy wearing glasses. Was it that "white" guy who was our senior by 1 or 2 years?
The Tamil posts are interesting and take me back to a time when my only Tamil-speaking friends were SriLankans. It was a bit of a struggle to understand what they were saying, but I think I got it after a while :-)

TV Ravi: அன்பு நண்பா, தொடரவும். வடிவேல் சொல்வது போல "கிளப்புங்கள்". உனது வரிகளால் ஆட்டோ கிராப், என்றும் "நினைத்தாலே இனிக்கும்". அன்று மதுரைக்கு வரும் ஒரே போக்கர் பிரிஎண்ட்ஷிப் என்ற இரட்டை விசிறி விமானத்தை பார்க்க வீட்டில் இருந்து அதன் சத்தம் கேட்டதும் ஓடி வந்தது தான் நினைவிருக்கின்றது. பி கு: உனக்கு ஒரு வேண்டுதல், தயவு செய்து உனது நினைவுகளை இப்போதே எழுதி வைக்கவும். உன் அளவிற்கு எனக்கு நினைவில் இல்லை. எத்தனை நண்பர்களுக்கு நினைவிருக்கும் என்பதும் தெரியவில்லை. நான் உனது எழுத்துகளை சேமிக்கிறேன்.

TKP: Dear Mr Subahar, I have also recollected the first Tamil Movie I have seen in Madras Doordharshan. It was Gemini's Motor Sundaram Pillai .( The name taken from TVS "s Sundaram Motors). I think the first Tamil movie telecasted by Madras Doordharshan was Shivaji's Thillana Mohanambal (in 1975)

AK

Few years ago in the Tamil magazine Vikatan, a college student had written about her tour to Rameshwaram. She had written about the temples and beach, and when it was the time to return to her bus to leave for Chennai, as she wrote, " I took a pinch of soil and applied it on my forehead as if it was the vipoothi, praying that I get at least a minute percentage of knowledge, sincereity and simplicity of Dr.Abdul Kalam, who was born in this holy town of Rameshwaram...".


That college girl might have acted somewhat hyper-sentimentally, nevertheless she reflected the mindsets of millions of Indians for whom Dr.Kalam was undoubtedly a Hero.

It is a gifted opportunity to be in a small group listening to his speech -Deepika, Shibu & Madhu were in the audience when Dr.Kalam visited Orlando Hindu Temple last week (Oct-25, Sunday). (See attached pics). Both Shibu & Madhu were very impressed with his brief speech (and perhaps, the significance he attached to students).

சில்க்

சமீபத்தில் பார்த்த தமிழ்த் திரைப்படத்தில் ஒரு காட்சி: 1947க்கு முந்தைய காலத்தைக் காட்டும்போது ஒரு கிராமத்தில் முதல்முறையாகக் கார்　வருவதைப் பார்க்க மக்கள் கூட்டம் கூட்டமாய் ஓடுகிறார்கள். அதிக பட்சம் மாட்டு வண்டி மட்டுமே பயணத்திற்கென்று இருந்த அந்தக் காலங்களில் ‘மோட்டார் கார்’ பார்க்க மக்கள் ஓடியது வியப்பில்லைதான்.


நாம் எதையாவது பார்க்க ஓடியிருக்கிறோமா...? யோசித்தேன்.

கால்குலேட்டர், டிவி, விடியோ காமெரா, கம்ப்யூட்டர், செல்ஃபோன் எல்லாமே கொஞ்சம், கொஞ்சமா நம் வாழ்க்கையில் ’சைலண்ட்டாக’ நுழைந்தன. கால்குலேட்டர்கள் நாம் கிண்டியில் நுழைவதற்கு 7-8 வருஷத்திற்கு முன் இல்லை -என் மாமா ஸ்லைட் ரூல் ஒன்றை உபயோகித்ததைப் பார்த்திருக்கிறேன்.

”டிவி பார்ப்பது” என்பது நான் முதன் முதல் சென்னைக்கு (பட்டணம் பார்க்க?) வந்தபோது என் ’பிளான்’களில் ஒன்று. (மற்றொன்று LIC கட்டடத்தைப் பார்த்துவிடுவது). 1978-ல் (கிண்டிக்கு ஒரு வருஷம் முன்) சென்னையில் இறங்கியபோது　'சர், சர்’ரென்று அங்குமிங்கும் பறக்கும் கார்களும், சிவப்புநிற பல்லவன்களும் என்னைக் கதிகலங்க வைத்தன. (இப்போ யோசித்துப் பார்த்தால் வேடிக்கையாக இருக்கிறது -அது மாருதி கூட வராத காலம். 100cc பைக்குகளும் ஒன்றுகூட வந்திருக்கவில்லை; Yesdi என்றொரு பைக் தான் ரொம்ப ஸ்டைலிஷ் அப்போ. புல்லட் பெரும்பாலும் போலீஸ் அதிகாரிகளுக்கும், அப்புறம் தூத்துக்குடிப் பக்கம் காலில் செருப்பு இல்லாமல் வேஷ்டியை உயர்த்திக் கட்டிய நா(ட்)டார்களுக்கும் மட்டுமே. மூன்றாவதாக இருந்த ராஜ்தூத் unimpressive).

டிவி பார்க்க அமிஞ்சிக்கரையிலிருந்து தி.நகரில் இன்னொரு சித்தப்பா வீட்டிற்குப் போனது நினைவில் இருக்கிறது. கறுப்பு வெள்ளை டிவி. ஒரேஒரு சானலில் வாரம் ஒரேஒரு தடவை மட்டும் வருவது பெரும்பாலும் ‘டப்பா’ படம். நான் முதலில் பார்த்தது ‘தாய் சொல்லைத் தட்டாதே’ (அல்லது ‘தாய்க்குப் பின்தாரம்’ அல்லது ‘தாயைக் காத்த தனயன்’ இப்படி ஏதோ ஒன்று; ‘தாய்’ நிச்சயம் இருந்தார்).

அப்புறம் கிண்டி ஹாஸ்டலில் வெள்ளிக்கிழமைகளில் ஷோபனா ரவியின் புன்னகையைத் தொடர்ந்து வரும் ‘ஒலியும் ஒளியும்’ பார்த்து விசிலடிக்காத நாட்களே இல்லை. (”டிவியில் எல்லா நிகழ்ச்சியிலும் தான் ஒலி-ஒளி ரெண்டும் இருக்கிறது. இதற்கு மட்டும் ஏன் இந்தப் பெயர்?” என்று யாரோ -பகலவன்?- கேட்டதும் நினைவிருக்கிறது). வாரம் அரைமணி நேரம் மட்டும் டிவியில் பாடல்கள்!

டிவி முதல் முதல் பார்க்க தி.நகர் போனதுபோல், கலர் டிவி பார்க்க எல்லோரும் கூடியிருந்தது　ஹாஸ்டலில். 1982-ல் இந்திரா காந்தி புண்ணியத்தில் Asiad டில்லியில் நடந்தபோது, முதல் முதல் கலர் டெலிகாஸ்ட் வந்து, மக்களைப் பரவசத்தில் ஆழ்த்தியது.

(என் பசங்களிடம் இதையெல்லாம் சொன்னால் என்னை ஏதோ கற்கால மனிதன் போல ‘லுக்கு’ விடுதுங்க! கம்ப்யூட்டரும் PS-II (or was it III?) இல்லாத காலத்தை அவர்களால் கற்பனை கூடப் பண்ணமுடியவில்லை).

பின்குறிப்பு: நான் முதலில் சொன்ன காட்சி இடம்பெற்ற படம் “காஞ்சிவரம்” -சென்ற வருஷம் ‘நேஷனல் அவார்ட்” வாங்கி, ஹீரோ பிரகாஷ் ராஜுக்கும் சிறந்த நடிகர் கிடைத்த படம். “எல்லோரும் தான் சின்னச் சின்ன தப்பு செய்யுறாங்க; எனக்கு மட்டும் ஏன் இந்தத் தண்டனை?” என்று ஒரு கட்டத்தில் புலம்பும் ஒரு சராசரி மனிதனின் பாசாங்கில்லாத, கொஞ்சமும் மிகைப்படுத்தாத, சினிமாத்தனம் இல்லாத கதை.  தமிழ் கூறும் நல்லுலகத்தின் ரசனையை மீறிய படம்.  பிரியதர்ஷனின் டைரக்‌ஷனில் ஏதோ பெங்காலி படம் பார்ப்பதுபோல் உணர்வு.

படத்தைப் பார்ப்பதற்கும் பெங்காலில் இருந்துதான் யாராவது வரவேண்டும் போல -நிஜத்திற்கு மிக அருகில் வருவதால் தமிழகத்தில் இந்தப் படத்தைப் பார்த்தவர்களை விரல் விட்டு எண்ணி விடலாம். (தீபிகா அப்பாவிற்கு என் ரசனை பற்றி எப்பவும் ஒரு கலக்கம், ஒரு பயம் உண்டு! “மாப்பிள்ளை விரும்பிக் கேட்கும் படங்களின் டிவிடியைக் கேட்டால், கடைக்காரனே நக்கலாச் சிரிக்கிறான் ’இதையும் வாங்குறதுக்கு ஆள் இருக்குதே’ என்று” . அப்படிப்பட்ட படங்களில் ஒன்று இது).

Language Barrier

While talking about language barrier, a young Spanish lady narrated this to Dee: "As I was driving with my 7-yr old daughter, the police car coming behind showed blinking lights, which meant they wanted me to pull over. Actually I didn't notice and was driving ahead. The police then honked their horn, which I ignored thinking that it was for something else. I heard their voice in the loud-speaker, which I did not understand anyway, and continued to drive. Minutes later I heard their their loud-speaker blaring again; it was then my 7-yr old daughter got alerted and told me in Spanish: "Mom, they say they are going to shoot at our car tyre if we don't stop..."

Years ago, when we landed in Japan for the first time, Vanishree had to do our 'childhood gesture' (mostly in elementary schools; see picture) to request a waitress in a restaurant for some water! (Today  -Oct-21, is the day we landed in Japan several years ago). Imagine what the waitress would have thought about us! She imitated us trying to do the same sign;  looking at her twisted fingers, she talked to herself something and asked "nani? nani??" (what? what?)

I had my incident in Madrid where I'd gone on a business trip. I'd gone to a nearby shopping mall on a Sunday evening; it was December and was dead cold over there. The mall was crowded with people who were doing shopping as if tomorrow was the End of the world, and there was no signboard for toilet (This is the case in many countries except Japan). I searched here & there but in vain. Asked a couple of men who I thought could understand basic English but they gave me a look as if I came from a different planet and walked away. I kept walking in 'all directions'....... and found an old lady carrying a basket, a mob & a brush, and was in a dirty uniform. "She is it!" I told myself and silently followed her. She walked through some narrow lanes and finally reached a store-room where she kept her basket and mop, and was about to return. There was no toilet though.

Perhaps she was done for the day, and was about to return home. Knowing that she was the last chance for me to get some idea of where the toilet was, I intervened and asked her "Toilet? Toi-let-oo? Resta Rooma?" in several accents & 'dialects'. She blinked her eyes and was moving away, as others did. I was in a hurry, and I didn't want to let her go. I momentarily realized that nothing other than gesture would work! I intervened her again, and instead of 'talking' did an appropriate gesture, which she instantly understood. She then led me to the toilet which was some 200m away from the store-room.

On narrating this to a friend, he asked, laughing out loudly: "What was the gesture you did, by the way?"
"I leave it to your imagination.." said I.

Deepawali

Even as the whole world was debating Obama receiving the Nobel for Peace, I saw news of Obama celebrating Deepawali by lighting 'diya' in Whitehouse. Not just the word 'diya' was new to me, but also some other information I found in Obama's speech. I was under the impression like many that Deepawali is a Hindu festival, celebrated to mark the occasion of killing of Narakasura by Krishna. Obama says it is celebrated by Hindus, Sikhs, Jains and Buddhists, 'people of some of the great faiths of the world'. Per media reports, Obama becomes the first sitting US President to 'grace the occasion' with a group of Indians in White House.


Doing some search, I found further that North & South India have different reasons for celebrating D. While the southern version refers to Krishna and Narakasura, the Northern version has different hero & villain: Rama and Ravana. Didn't know that D is celebrated as the occasion that marked Rama's return from Sri Lanka to Ayodhya after defeating Ravana. Jains celebrate it as the occasion of their master Mahavira attaining moksha or nirvana. Sikhs have the latest history to mark this occasion -they celebrtae this as the return of their Guru Har Gobindji to Amritsar Golden Temple from imprisonment -he was kept in prison by King Jehangir. Some Buddhists in Nepal also celebrate D, I read.

When I showed Obama speech on a screen among a group of 30 Indian families in here, they weren't impressed. Some of them got instantly patriotic, and asked me why I did not bring Pratibha Patil's speech. (I was worried someone would then ask me "What happened to speech by mu.ka Alagiri..?..m?"). Someone said it was all 'marketing (!) gimmicks' which the US politicians are good at. The other one found the 2-min speech 'unnecessarily' cutting into the next event - which was 'lunch'.

You only see what you believe you see! http://www.youtube.com/watch?v=SuiAW_6XKVM

I could not stop recalling the joy we saw in our good friend Manick's  face when he shared with us his experience of visiting President Obama's inauguration ceremony early this year. (My family & I stayed with him in his palatial house in NY for 4-5 days in Jan 2004 i.e., prior to my transfer to Japan-what a house it is!). Manick wrote a nice article about his personal experience of being at the historic inaugural ceremony in "The Hindu" 29-Jan-2009 edition  http://www.hindu.com/2009/01/29/stories/2009012952630900.htm

(Deepika was impressed with Obama speech for his last couple of lines when he wished all a Happy Diwali; he said "Michelle & I wish you all...." His reference to Michelle even when she wasn't in there was just enough to sweep Deepika off her feet! :-)

..

Footsteps

Like everyone else, sometime back I too received the below message in a 'Forwarded" mail: (Instead of making me realize how merciful the Lord has been, this one made me recall something quite different; see at the end...)

Footsteps In The Sand

One night a man had a dream.
He dreamed he was walking along the beach with the LORD.

Across the sky flashed scenes from his life.

For each scene, he noticed two sets of footprints in the sand:

one belonging to him, and the other to the LORD.

When the last scene of his life flashed before him

he looked back, at the footprints in the sand.

He noticed that many times along the path of his life

there was only one set of footprints.

He also noticed that it happened at the very lowest and saddest times of his life.

This really bothered him and he questioned the LORD about it:

"LORD, you said that once I decided to follow you, you'd walk with me all the way.

But I have noticed that during the most troublesome times in my life

there is only one set of footprints. I don't understand why when I needed you most you would leave me."

The LORD replied:

"My son, My precious child, I love you and I would never leave you,

During your times of trial and suffering, when you see only one set of footprints,

it was then that I carried you."

---------------------------------------------------------------------------

Momentarily, Goundamani-Senthil came to my mind......! http://www.youtube.com/watch?v=aHByAtoIs8g&NR=1 Neither Goundamani nor the Lord would have ever imagined that they would be compared to each other in a blog !

.

புதன்கிழமை

ஹிந்திப் படங்கள் பக்கம் நான் போகத் துணிவதில்லை -மொழிப் பிரச்சனையால். பையனும் பொண்ணும் DVDயில் முழுக்க முழுக்க சப்-டைட்டில் பார்த்தே ஹிந்திப் பிரியர்களாகி விட்டார்கள். கடைசியாக ’ஓம் ஷாந்தி ஓம்’ பார்த்திருந்தேன்....

சமீபத்தில் ‘உன்னைப்போல் ஒருவன்’ பார்த்தேன். பார்த்ததும் அசந்து ஹிந்தி ஒரிஜினலைத் தேடி Wednesday ஐயும் முழுசாக ரசித்தேன். சமயத்தில் ஹிந்தியில் என்னமாய்ப் படம் எடுத்து விடுகிறார்கள்!

”புதன்கிழமை” ஒரு தெளிவான, தீர்மானமான படம். (கமல் பார்த்து இம்ப்ரெஸ் ஆகி, தமிழில் உடனே எடுக்கும் அளவுக்கு). காதல் காட்சிகள், தனியாக காமெடி டிராக், சண்டைக்காட்சிகள், தாய்-மகன் சென்டிமென்ட், அரசியல், ஊழல், பழிவாங்கல் இத்யாதிகள் ஏதுமில்லாமல்.... எடுத்துக்கொண்ட கதைக் கருவில் இருந்து துளியும் ’அங்கே, இங்கே’ சிதறாமல் சீராக, ஆனால் அதிவேகமாகச் செல்லும் கதை. பாடல் ஏதுமில்லாமல் ரொமான்ஸ் இல்லாமல் (ஹீரோயினே இல்லாமல்!) இத்தனை வேகமாக கதை சொன்ன டைரக்டருக்கு (நீரஜ் பாண்டே) இது முதல் படமென்பது ஆச்சரியம்.

Stupid common man ஒருவன், தீவிரவாதிகள் சிலரைக் கிட்டத்தட்ட அவர்கள் வழியிலேயே ‘கதையை முடிக்கும்’ சின்ன கதைதான். நஸிருதீன் ஷா (’ஹே ராமி’ல் சில நிமிடங்களே காந்தியாக வந்து கலக்கிய நஸிருதீன் ஷா தான் நான் கடைசியாகப் பார்த்தது) அந்த ‘ஆம் ஆத்மி’ ரோலுக்கு கன கச்சிதம். ஆரம்ப காட்சிகளின் நிதானத்திலும, தீவிரவாதி என்று நாம் சந்தேகிக்கும்போதும், “நான் ஒரு சாதாரண பொது ஜனம் ஐயா!” என்கும் போதும் ......சினிமாத்தனம் இல்லாத சீரியஸ் வசனங்களைத் தீர்மானமாகப் பேசும் அபாரமான நடிகர்! சில காட்சிகள்: http://www.youtube.com/watch?v=29KOx9jJEnc&hl=ja (தமிழில் கமல் ‘ஆம் ஆத்மி’ ரோலுக்குப் பொருந்தவில்லை -ஏதோ ஐ.ஐ.டி. புரொஃபஸர் ’லுக்’ தான் இருந்தது!).

கதையில் இன்னொரு சிறப்பான அம்சம் -துடிப்பான, இளம் போலீஸ் ஆபீஸர்களைப் பார்ப்பது. அதில் ஒருவர் அவ்வப்போது இளம் மனைவியுடன் செல்ஃபோனில் பேசிக்கொள்ளும் மிகச் சாதாரண உரையாடல்கள் ஒரு அழகான கவிதை! (தமிழில் அந்த மனைவியையும் குழந்தையையும் கொல்லாமல் விட்டார்களே!).

கடைசியில் காய்கறிப் பையைத் தூக்கியபடி மொட்டை மாடியிலிருந்து இறங்கி வரும் நஸிருதீன் ஷாவும் அவரைத் தேடும் போலீஸ் ஆபீஸரும் (அனுபம் கேர்) கை குலுக்குவதுடன் கவித்துவமாக முடிகிறது. நிறைவான காரக்டர்களை வைத்து நிறைவாகச் சொல்லப்பட்டிருக்கும் கதை.
.

மீண்டும் ”இவள்”

"அவள் விகடனி”ல் மீண்டும் தீபிகா....
(9-Oct-2009 issue)

சொர்க்கமே என்றாலும்...!

'என் மக கல்யாணமாகி ஃபாரின்ல இருக்கா...' 'என் மகன்கூட கொஞ்ச நாள் ஃபாரின் போய் தங்கிட்டு வந்தேன்...'

இப்படி வெளிநாடு பற்றி யாராவது பேசினால்... விழிகள் விரிய அதற்கு காது கொடுக்காதவர்கள் குறைவு. அதற்குக் காரணம்... அந்த நாடுகளைப் பற்றியெல்லாம் நம் பெரிய திரை, சின்னத் திரை ஆகியவற்றின் புண்ணியத்தில் மனத்திரையில் கூடு கட்டிக் கொண்டிருக்கும் பிம்பங்கள்தான்!

உண்மையிலேயே... ஃபாரின் வாழ்க்கை எப்படி இருக்கிறது..?சொர்க்கம்தானா..? இல்லை... 'சொர்க்கமே என்றாலும் நம்மூரு போல வருமா' கதைதானா?

உலகெங்கும் இருக்கவே இருக்கிறார்கள் எண்ணற்ற 'அவள் விகடன்' வாசகிகள்! அவர்களிடமே கேட்டு விடலாமே என்று போன், மெயில், சாட்டிங் என்று நவீன தொழில்நுட்பம் தந்திருக்கும் அத்தனை ஆயுதங்களையும் ஏவ ஆரம்பித்தோம்...

ஜப்பானிலிருந்து தீபிகா சுபாகர்:

''அவர் இன்ஜினீயர், நான் சாஃப்ட்வேர் டெவலப்பர். ஜப்பான்ல தாகஸாகோங்கற இடத்துலதான் குடியிருக்கோம். எங்களுக்கு ஒரு பொண்ணு, ஒரு பையன்.

முதல் பிரச்னையே மொழிதான். ஜப்பான்ல துளிகூட இங்கிலீஷ் கிடையாது. திணறிட்டோம் திணறி. கடைக்குப் போனா, காய்கறி எது... சிக்கன், மட்டன், மீன் எது...னு தெரியாம திணறிடுவோம். ஜப்பான் மொழி தெரியலனா... இந்த ஊருல குப்பைக் கொட்டமுடியாதுனு புரிஞ்சதும்... ரெண்டே வாரத்துல அந்த மொழியைக் கத்துக்க ஆரம்பிச்சிட்டோம். ஆனா, பக்கத்து வீட்டுப் பொண்ணைப் பாத்து, 'உன் பேர் என்னா?'னு கேக்குறதுக்கே முழுசா ஆறு மாசமாச்சு... (அம்மாடியோவ்!)

நம்ம ஊரு பண்டிகை எதுவும் ஞாபகத்துக்கு வராது. அம்மா போன் பண்ணி 'பிள்ளையார் சதுர்த்தி ஞாபகம் இருக்குல்ல?னு கேட்டா மட்டும்... உடனே கொழுக்கட்டை, பணியாரம் செஞ்சு பிள்ளைகளுக்குக் கொடுப்பேன். ஒரு வழியா தமிழ்க் குடும்பங்களை கண்டுபிடிச்சு வருஷத்துக்கு ஒரு தடவை டிசம்பர் 31ம் தேதி நைட் கூடிப் பேசறத வழக்கமாக்கிட்டோம்'' என்றெல்லாம் சொன்ன தீபிகா,

''சுத்தம், சம்பளம்னு ஆயிரம் இருந்தாலும்... நம்ம வீட்ல இருக்கற மாதிரி மத்த வீடெல்லாம் வருமா?'' என்று இந்தியா மீதான தன் ஏக்கத்தை வெளிப்படுத்தினார்.

கடைசியாக நம் வயிற்றெரிச்சலைக் கிளப்பும் வகையில் அவர் தட்டிவிட்ட தகவல்..

''நாங்க ஜப்பான் வந்ததிலிருந்து விலைவாசி உயர்வுங்கற பேச்சே இல்லை. உள்ளூர் ஃப்ரெண்டுங்ககிட்ட கேட்டா... பத்து வருஷமா விலைவாசி ஏறவே இல்லைனு சொல்லி வாய் பிளக்க வச்சுட்டாங்க.''

The cattle class

(Madhu fascinated with KKarisal cattle)

One would think "what a nasty comment it was!" in response to Shashi Tharoor's (India's State Minister for External Affairs) reference to economy class flight travels as 'cattle class'. Does it not reflect the mindset of the elite who have come to occupy the seat of power without any real understanding of the masses?

Reading the story in detail would, however, show that we have been over-reacting to a comment made jokingly. When a reporter asked S.T if he would travel 'cattle class', he replied, repeating the same phrase, "I would travel cattle class in solidarity with all the holy cows". A debate instantly ensues as to who the 'cows' are! S.T. has clarified that he was only commenting on airlines that herd us in like cattle, and not made fun of economy class travelers. (Glad that our PM has come to his rescue).

Apparently, using analogies involving animals like dog, monkey & cow is risky -when people fail to catch the metaphoric intention, but rather get upset on being 'compared' to animals! Nobody is an exception. When I used to open up an electrical appliance (VCR, camera etc) and leave it in open condition for a couple of days either because I didn't know how to fix it, or as I lost the charm in working with them... I often hear Deepika say "இதென்ன, ’ஏதோ’ கையில் பூமாலை கிடைச்ச மாதிரி....”.

Few years ago when Mu.Ka was reinstalling Kannagi statue, Ananda Vikatan had commented that politicians were playing with Kannagi as if she was a 'teddy bear'.Mu.Ka went strongly against AV as it compared Kannagi with a 'bear doll'! (If you thought Mu.Ka was good enough to understand உவமையணி, he proved you wrong!)

The term cattle rang a bell to me -that Eisntein had used it to refer to atheists. Did a little search and found that famous quote: "The ideals which have always shone before me and filled me with the joy of living are goodness, beauty, and truth. To make a goal of comfort or happiness has never appealed to me; a system of ethics built on this basis would be sufficient only for a herd of cattle". That was Albert Einstein who looked at religious guys like a herd of cattle.

Even when I'm on this topic, I recall some interesting events that involved my friend Ponraj. But I choose to keep quiet and not write about his reactions then... Well, Let the sleeping dog sleep! :-)
.

Japan's historic election

Japan saw its historic election recently. The party that ruled the country for more than 55 consecutive years (LDP) took a severe beating and paved way for the opposition party (DPJ) to form the government, in what was referred to as the first ever 'real election'. Being a nation that closely follows the foot-steps of USA, Japan was only 'quick' to follow the "Change we can" mantra of Obama. Or, it could be said that the global recession took its toll in Japan politics too.

Things that caught my attention:

• The DPJ leader Hatoyama's election manifesto had several 'populist' proposals that would make our Indian politicians look 'ju-ju-be'. Here are some:

--elimination of expressway tolls (Till now one paid Y24 (0.27cents or Rs.13) per
km for driving in highways ; unbelievable for those in USA who drive for free).
--pay Y26,000/month/child up to age 15 'to boost economy'. A family with 3
children below 15 will 'earn' roughly US$ 10,000 per annum! -quite unbelievable!
--elimination of 5% sales tax (unlike in India, there is no sales/purchase without this
5% sales tax. Elimination of this means a direct saving of 5% on your expenses).
--free high school education (Unlike in USA, high school education is NOT free in
Japan; till now it cost about US$ 3,500/year in public schools).

• Japan's new Prime Minister Hatoyama is the 4th consecutive PM whose dd/grand-dad was also PM earlier! (In a coincidence, the grandfathers of Hatoyama and his opponent Aso were also fighting the elections in the 50s; now it was the grandsons' turn.

• There were no electronic voting machines. In the paper-ballot, the voter should write the name of the candidate of his/her choice. (yes, 'hand-write'!). As the Japanese characters have complicated & numerous strokes, I asked what if the name wasn't written correctly. Nobody envisaged such a situation, thanks to Japan's 99%+ literacy rate.

Japan's historic election went without any disturbance to the public -the elections were held on a Sunday (as usual), and there weren't any loudspeakers or processions or public meetings on street corners or mega-size posters or garlanding statues etc. Yeh Mera India!
.

கிண்டி-25: வெங்கட்ரமணி

கிண்டி-25 சந்திப்புக்கு நான் போகாவிட்டாலும் பல நண்பர்களுடன் திரும்பவும் ‘touch' கிடைத்தது. வெங்கட்ரமணியும் அதில் ஒருவன். 25 வருஷத்திற்கு அப்புறம் அவனுடன் contact...

ரமணியைப் பற்றி கிண்டி குரூப்பில் நான் எழுதியது:

Venkatramani. A very nice guy from Erode -who had never been to a cinema thaeter in Chennai in all those years when he was in the hostel. In 3rd block we used to pull our cots to the balcony at nights to sleep 'outdoor'. At morning 6, I would be awake on hearing a 'ding-ding-ding' noise; V.Ramani, in his clean white dhoti, would be chanting some mantras and doing "Santhia vanthanam" , (the noise was what he would make when 'ding-dinging' the spoon inside a tumbler half-filled with water). Unmindful of my weird look, he would patiently explain me about it. ’குண்டலினி சக்தி’ என்றெல்லாம் எங்களுக்கு ‘விவகாரமான’ விஷயங்களைப் பேசும் இரண்டு ஆள்களில் இவன் ஒருவன். (இன்னொருவன் ’கும்பகோணம்’ கணேசன்). ரொம்ப சாந்தமானவன். நான் குமுதத்தைத் தாண்டாத காலங்களில் எனக்கு கல்கி மற்றும் வந்தியத்தேவனை அறிமுகம் செய்தவன் இவனே.

He was one of the 2 guys that I've seen in Guindy who cried uncontrollably after having done poorly at the semester exam! 2nd year 2nd semester we all had a tough paper; when I returned to the hostel, I found V.Ramani sobbing and blaming himself for being such an irresponsible guy(!), and for being ungrateful to his uncle who financed his studies (his father was no more). When I told him that going by the efforts he took, he would probably not fail, V.Ramani wouldn't agree. He started crying more saying he had raised high such hopes about him in his friends! Sensing it was an 'opportunity', I invited him for a bet -if he would pass, he should go with me to watch a movie. Though he wwasn't in a mind for any kind of bet then, I made him agree for that bet finally.

The results came and alas! V.Ramani passed!! I got more excited than him! Being a soft-spoken guy, he was begging .... begging me to reconsider the bet. But little did he know then that Subahar could be ruthless at times! :-) I took him to Devi complex for "Nenjaththaik kiLLaathE" (Mahendran's; Suhashini's debut). That was the one & only movie VRamani watched in all those 5 years. I knew that soon after 1984 he moved to Bombay, where his elder brother was working (in Godrej?). It is only a surprise that VRamani had chosen 'business' as his profession....

சில நாட்கள் முன் வெங்கட்ரமணி அவன் பையன் விஷ்ணுவர்த்தனின் இசைக் கச்சேரி பற்றி You Tube-ல் ஏற்றியிருந்த பதிவை அனுப்பினான். ஹிந்துஸ்தானி இசையில் a,b,c,d கூடத் தெரியாவிட்டாலும் எனக்கு விஷ்ணுவர்த்தனின் பாடல் ரசிக்கும்படி இருப்பது அவன் VRamani Jr என்பதால் மட்டுமல்ல. கேளுங்கள்:
http://www.youtube.com/watch?v=V0jEahGrZco

.

Welcome (back) to Florida!

(Posting by Dee)
As we landed at Los Angeles after a long flight from Osaka, custom-cleared my check-in bags and I took them to United Airlines -which refused to take them though I'd routed my bags up to Orlando. "We won't accept bags if the transit time exceeds 12 hours; you go to Asiana airlines (Osaka-LA carrier)". Asiana's counter remained closed. Luckily Selva's mini-van had enough space to carry my 6 check-in bags (and 3 hand-carrys).

Reached home at 8 pm by taxi from Orlando airport. Wanted to get something to eat... my car wouldn't start. (Battery had 'slept' for 75 days; we talked about carrying a jump-start cable from Japan, but forgot it in the last minute). Called Lokesh, he was not in town. Namrata would not understand what I was talking about! Seshu suggested to call AAA -which accepted me as a member by phone (@US$ 62/yr) and sent a person.

Made udon noodles for children, and drove to Winn Dixie to buy some groceries. Came back home only to see that I left behind one bag in the shop. Drove again and brought it back.

The AAA staff called me to confirm my address; she said my membership card will be valid up to Oct-16, 2010. "Nope! I don't need it beyond 2010 June, by then I should have moved back to Japan!"

Obara -the Japanese village

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Visiting a Japanese friend's family in their village, having a BBQ lunch, taking a hot spring bath, spending the night in their village home ... and proceeding, the next day, to Yubara, one of the Best Hot springs in Japan kept us busy in this year's O-bon holidays when my mom was with us here in Japan.

The rest in Madhu's & Shibu's words...

Madhu: Long time, no see! Yesterday my whole family took our Grandma and went to see Chiho’s family at their grandparents’ farm in Okayama. It was really wonderful to see our friends after such a long time! All of us had grown up and it was really different, but in a way also the same. We did the same things that we did so many years ago, fish lobster, watch The Book House, go to onsens, and it still felt like a new experience! Mr. and Mrs. Sugiyama treated us like we were family, and they had even put up our picture from four years ago in a frame! The experience was like re-uniting with family, actually. We had barbeque, evening tea, and onigiris! All of us slept heavenly, in the tatami rooms they had provided so generously.

The next day we all had breakfast together, watched the koi , packed all our luggage, took pictures, dragging the farewell as long as we could. It was too sad to say goodbye, it felt like we had just arrived and already we needed to go. All the while, something, everything was familiar, and it wasn’t until we had come home that I realized what it was like. There isn’t a single word to describe it, but you know when you visit your relatives in a different country, and when you have to leave, it feels all too sudden and too soon? Meeting old friends and staying with them is like being with family. You all do everything together, you all clean up after one another, and you all grow up with each other. The sorrow of leaving was so great, even the skies felt our sadness and cried. It was a rainy morning, but the thought of meeting Kozue-san, Chiho, Shu, Takashi-san, and their grandparents again next year was enough to lighten our day up by the afternoon.

Shibu: Don’t we all have times where we feel like traveling to a different world that’s completely isolated from our everyday hassles and encumbrances? Little children fantasize about going to outer space, while many adults working in municipal parts of the world dream about relaxing in Hawaii. Fortunately, I was once again embraced with the opportunity of being captivated by another part of Japan that I believe all foreigners should put on their to-do list. I am referring to the mountain-side villages of Obara, and Yubara, which are both in the Okayama prefecture of Japan.

It is a known fact that Japan is a well-developed and technologically advanced nation that never ceases to amaze the world with its electronics. Many Westerners immediately perceive Japan as a city-dominated island, where endless bullet trains and subways are ubiquitous. What they might not realize is that 70 percent of Japan consists of mountains. I believe that is the “real” Japan.

We are very good friends with a Japanese engineer, Takeshi-san, and his family. Takeshi-san’s parents live in a mountain-side village called Obara. My family and I have been there twice before, and had the great opportunity to go there once more last Wednesday. It was just splendid to enjoy the air outside, which was a temporary cessation to the busy factory atmosphere that permeates the Takasago air. We had a nice barbeque outdoors, and ate till we could eat no more. I also had an interesting time attempting to catch lobsters at a nearby pond, with Takeshi-san’s children, Chi-ho and Shuu. At night we went to a local hot spring, which is a must in Japan as well. We stayed over their house for the night, and by the morning, the family and our family had already established many fond memories within the span of barely one day. As we left that morning, Takeshi-san’s wife, Kosue-san, had engaged in a tear-fest!

After we said our heartfelt (temporary) goodbyes to Takeshi-san’s family, we went on our way to Yubara, another town near along the mountains. This town is famous for its open-air Hot Springs, where one bathe immediately cleanses out your body and soul simultaneously. The Hot Springs are unique as they are completely outdoors, while it is also right besides the road! As my mom and dad bathed in Yubara for a long time, Madhu, my grandmother, and I took a stroll along the small roads of Yubara. After my parents returned, we went to Hiruzen, a town famous for breeding cows. We had a hearty lunch at a restaurant there, while we stopped by a nearby “Michi-no-eki” ( “street market”?) to take a rest before resuming our journey back home.

Well, if you think that was a captivating and mind-blowing trip, you better get over here pretty fast. It’s about time you lose yourself in the “real” Japan.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

More on Kozue's Blog at http://pilatesk.blog108.fc2.com/blog-entry-977.html

25

'கல்லூரி முடிந்த 25-ஆம் ஆண்டு’ சந்திப்பில் கலந்துகொள்ள முடியாமல் சென்று வந்தவர்களின் ஈ-மெயிலையும் புகைப்படங்களையும் மட்டுமே பார்த்தேன். மிகச்சிலரைத் தவிர பலரை எனக்கு அடையாளம் காணமுடியவில்லை. அர்த்தராத்திரியில் ஜியாவைப் பிடித்து, அது யார், இது யார், என்று கேட்டு, இவனா அவன்? என்றெல்லாம் வியந்து.... (2 வாரம் அப்புறம் மீண்டும் ஃபோட்டோக்களைப் பார்த்தபோது பல முகங்கள் ‘தடுமாறின’.) ‘சட்’டென்று தெரிந்த முகங்கள் பற்றி மட்டும்...

25-ல் கொஞசமும் மாறாமல் இருப்பது சரவணன் மட்டுமே. தலைவா! என்றவுடன் கண்ணில் தெரியும் ஒரு மகிழ்வு, ஒரு நிதானம், ஒரு பெருந்தன்மையான ஆமோதிப்பு, கொஞ்சம் குறும்பு எல்லாமே இன்னமும் அப்படியே. கொஞ்சம் சீரியஸான ஃபோட்டோக்களில் மட்டும் தெரியும் நெர்வஸான முகம்.. (தலைவர் ஹாஸ்டல் தினங்களில் ஒருமுறை ஒரு சரியான டீமுடன் ஸாக்கர் விளையாடியபோது ஸேம் ஸைடு கோல் போட்டதற்காக அவரை எல்லோரும் ‘ஓட்டிய’போது பார்த்த அதே நெர்வஸ் முகம்!). பக்கத்தில் மணிவண்ணன் அதே புன்னகையுடன். இரண்டு வருஷம் எனக்கு ரூம்மேட்டாக இருந்து ‘வராமல் வந்த தேவதை’ போல் நண்பனாக வந்தவன். (பின்னாளில் பேச்சலராக 5 பேர் அஷோக் நகர் அபார்ட்மெண்ட்டில் தங்கியிருந்த காலத்தில் கூட இருந்தவனின் தங்கையையே திருமணம் செய்த இரண்டு பேர்களில் ஒருவன்; இன்னொருவன் அடியேன்). ஜியா -ஜெண்டில்மேனாக (தோற்றத்தில்) மாறிவிட்டான். மனைவி மும்தாஜையும் ட்வின் மகள்களையும் புகைப்படத்தில் பார்த்து, ஜியாவை தாடியுடன் பின் லாடன் தோற்றத்தில் தேடினேன் (ஏமாந்தேன்)! ஜி.மோகனை நிச்சயம் தெரியவில்லை. உதயகுமார் அதே சின்ன முகத்துடன்..! (கொஞ்சம் ‘நாயகன்’ வேலுநாயக்கர் ஜாடை தெரியுது, நண்பா.அப்புறம் உன் பையன் பெயர்தான் என் பையன் பெயரும்). சாம்ஸன் ரவீந்திரன் -அன்றக்குப் பார்ட்டியில் பட்டையைக் கிளப்பிய டிரெஸ் உங்களுடையதுதான், முதல்வரே! அதிலும் அந்த மஞ்சள் ரோஜா... எனக்கு ’பூவே பூச்சூடவா’ நதியா நினவுக்கு வந்தாள்

AJBயை சமீபத்திலதான் பார்த்திருந்ததால் மாற்றம் தெரியவில்லை. சொல்லப்போனால் கிண்டி காலத்திற்குப் பின் மாறாத முக லிஸ்டில் AJBயும் உண்டு. பக்கத்தில் யார்?.... அட, நம்ம அருள்காந்தி! கடைசி வருஷம் எனக்கு ரெண்டு ரூம் தள்ளி இருந்தவன்...லியா, வெங்கடேசப் பிரசாத் இருவருக்கும் கம்ப்யூட்டரில் ’25 வருஷத்திற்கு அப்புறம்’ என்று எக்ஸ்ட்ராப்பொலேட் செய்த முகம். சுபாராணி..? First Block அருகே அவ்வப்போது துள்ளலுடன் கண்ணில் படும் சுபாராணி இது இல்லையே என்று நினைத்தேன் -தினமலரில் ஃபோட்டோ பார்க்கும் வரை :-)! கோகிலாவை யூகிக்க முடிந்தது, சிலவருஷம் முன்புதான் ஸான் ஹோஸேயில் பகல் வீட்டில் சந்தித்ததால். ’சட்’டென்று தெரிந்த ஒரே பெண் பாலா தான். பாலாவுக்குப் பின்னால்.... Mech ல் ’ஒண்ணே ஒண்ணு கண்ணே கண்ணா’க இருந்த சுகந்தகுமாரி. கடைசியாக மாணிக்ஸின் கல்யாணத்தில் (1990?) பார்த்ததாக ஞாபகம். 5 வருஷமும் படு சீரியஸ்.... என் project-mate. சிரிக்கும் சுகந்தகுமாரியை இப்போதுதான் புகைப்படத்தில் பார்க்கிறேன்... சாம்ஸன் நல்லதம்பியும் மாறவில்லை. (ஒருமுறை துபாயில் வேல்முருகனுடன் உன்னைப்பார்த்தேனா?). ஸ்ரீதர் விழுந்தவுடன் மூன்றாம் மாடியிலிருந்து இவன் குதித்த -அந்த impulsive & instinctive moment -கிண்டி வாழ்க்கையின் ஒரு மறக்க முடியாத நிமிஷம்.

பகலவன் -சில வருஷம் முன்புதான் பார்த்திருந்தேன்! கொஞ்ச நாள் முன் இவன் திரிஷாவுடன் எடுத்த ஃபோட்டோவைக் கேட்டபோது, சூர்யாவுடன் இருக்கும் படத்தை அனுப்பினான். ”நிழல்கள் நட்சத்திரங்களோடு இருந்தாலும், நிஜங்கள் என்னவோ ஸான் ஹோஸேயில் தான்” என்று புதுக்கவிதை இல்லாமல்! அது என்னடா, அந்த காலத்திலே நீ ஓவியராகவும் இருந்திருக்கே...? பூர்ணிமாவை நீ வரைஞ்சிருக்கிற சிரத்தையைப் பார்த்தால்... பாக்யராஜ் தான் உன் முதல் எதிரி போல! :-)ராஜேஸ்வர் -ஆனாலும் நீ கிண்டி மீட்-டிற்கு ரெண்டு நாள் முன் தான் (என் மனைவி) தீபிகாவை ரத்னகுமார் வீட்டு விழாவில் பார்த்து, ‘நீங்க யார்? தெரியலையே..” என்று சொல்லியிருக்க வேண்டாம்! ”உங்க பசங்களுக்கு கொஞ்சம் ஞாபக மறதி ஜாஸ்திதான்...பாருங்களேன், 3 வருஷம் முன் தான் அவர் வீட்டிற்குப் போயிருக்கோம்; நான் 2004 ’கிண்டி மீட்’டிற்கு வேற போயிருக்கேன்.. இருந்தும் முழிக்கிறாரு! வயசானாலே மறதி வந்திடும்கிறது நிஜம் தான் போலும்” என்கிறாள், என்னிடம்! (’வயசு’ பற்றி கமெண்ட் வந்தால் நான் ரொம்ப alert ஆகிடுவேன், மச்சி!)

அறவாளி -பாதி முகத்திலும் அடையாளம் தெரியுது, வாத்யாரே! பப்பி கொஞ்சம் மெலிந்திருக்கிறான். பப்பி பின்னால் ’ஆத்து’ என்று ‘ஆசையாக’ அழைக்கப்பட்ட ஆத்மலிங்கம். அடுத்து படிப்பாளி ரவீந்திரன். (ஹாஸ்டலில் சினிமா, டி.வி, அடையாறு என்று சுற்றித்திரியும் போது இவ’ரை’ப் பார்த்தால் ’பயமா’க இருக்கும்! “என்னடா, எப்பவும் படிச்சிக்கிட்டிருக்கா’ர்’...”). சம்பத்குமார் -அநேகமா நம்ம செட்ல ‘காதல் வைரஸ்’ தாக்கிய முதல் ஆள் இவனாகத்தான் இருக்கும். ஏனோ அப்பவே இவனுக்கு ஜெண்டில்மேன் பெர்ஸனாலிட்டி இருந்தது. (2000ல் சந்தித்தபோது, இவனும் இவன் மனைவியும் DGM). அடுத்து பாலகுமார். ’ஆளவந்தான்’ “நந்தகுமாரா.... நந்தகுமாரா... ” பாடல் ஸ்டைலில்: “பாலகுமாரா.... பாலகுமரா.... 25 வருஷம் அப்புறமும் எங்களை ‘ஆ’ன்னு பார்க்க வச்சியேடா...” 50-ம் வருஷ meet வெச்சாலும், சென்னப்பன் எழுதிய மாதிரி, ’கடலை’ விஷயத்தில் நாங்க உன்னைப்பார்த்து கமெண்ட் அடிக்கிறதோட சரி!

தாமஸ் -லியோ கிளப்பில் தீவிரமாகி, “ஹாய்” என்றாலே “கொஞ்சம் GH வரை வர முடியுமா..? Blood donation..." என்பான். அதனாலேயே ‘பாசமாக’ டிராகுலா என்று பெயர் வாங்கினான்.அண்ணாமலை... அதே ‘நாட்டாமை’ பார்வை! பக்கத்தில் கும்பகோணம் கணேசன்.... இரண்டு (அல்லது மூன்று) கணேசன்கள் இருந்ததால் குழப்பம் தவிர்க்க இவன் மட்டும் ஊர் பெயருடன் சேர்த்து அழைக்கப்பட்டான். ’குண்டலினி சக்தி’ என்றெல்லாம் எங்களுக்கு ‘விவகாரமான’ விஷயங்களைப் பேசும் இரண்டு ஆள்களில் இவன் ஒருவன். (இன்னொருவன் வெங்கடரமணி). ரொம்ப சாந்தமானவன். நானும் பொன்ராஜும் சனிக்கிழமை காலைகளில் சுஜாதாவின் கொலையுதிர் காலத்திற்காக குமுதத்திற்கு ஆலாய்ப் பறக்கையில், இவன் “கல்கி, வந்தியத்தேவன்’ என்றெல்லாம் பேசியிருக்கிறான். பக்கத்தில் பத்மநாபன்... 2nd block கில் ரூம் 26ல் பார்த்ததிற்கு அப்புறம் இப்பத்தான் பார்ப்பதாக ஞாபகம்...ஸ்ரீதர் -’சுனாமி’ ஸ்ரீதர் -1169, மாறவேயில்லை. ஜப்பானுக்கு ஒருமுறை வந்து எனக்கு ஃபோன் கூடப் பேசவில்லை; நேரில் பார்க்கும்போது ’பிடி,பிடி’ன்னு பிடிக்கணும்!

செந்தில் அரசு முகமும் அச்சுமாதிரி அப்படியே. பின்வரிசையில் குஜிலி (நாகராஜன்) முகம் கொஞ்சம் ’தடுமாறி’, GS என்று நினைத்திருந்தேன்! அடுத்து நிற்கும் காத்தவராயனைத் தெரியவில்லையென்றால் உதைப்பான் -’எங்க ஊர் மக்கா’வாச்சே! பொக்கல் முருகானந்தமும் மாறவில்லை. அடுத்து GS...1170. என்னைக் கேட்டால் IIT professor ஆகும் -Operations Research ல் text book எழுதும்- அத்தனை விஷயங்களும் GSஸிடம் 1984லேயே இருந்தன. எனக்கும் ’சௌபா’வுக்கும் project-mate; அதனாலேயே இயல்பாகவே இவனுக்கு இருந்த பொறுமை இன்னும் ஒருபடி அதிகமாயிருக்க வேண்டும்! திருமாறன் -உன் எழுத்தின் ஸ்டைல் மட்டுமல்ல, உன் முகமும் மாறவில்லை, மச்சி! அடுத்தமுறை சென்னை வரும்போது உன்னை அமிஞ்சிக்கரையில் பிடிக்கவேண்டும். அடுத்து அத்லெட் ரவியும் அப்படியே. முன்னொரு காலத்தில் திருவொற்றியூரில் KCP என்ற கம்பெனிக்கருகே சந்தித்ததாக ஞாபகம். எலெச்ட்ரிகல் ‘விச்சு’- என்ன மாறுவேஷத்தில் வந்தாலும் உன் முகம் காட்டிக்கொடுத்துவிடுகிறது, நண்பா! பக்கத்தில் Production ரவி என்று ஞாபகம். நானும் இவனும் ஒரு 6 மாதகாலம் ‘கராத்தே மணி’யிடம் budokai class க்குப் போயிருக்கிறோம். ரகுவை சில வருஷம் முந்தான் ஹைதராபாதில் பார்த்திருந்தேன். (ஐஸ்வர்யா என்று girl babyக்குப் பேர் வைப்பார்கள்; தெரியும்; சூஷ்மிதா? ரகுவின் பெண் பெயர் அதுவே). அதென்னவோ தெரியவில்லை.... வாழ்க்கையின் இக்கட்டான சமயங்களில் ரகு உதவியிருக்கிறான். சூரி -சில வருஷம் முன்தான் ஆர்லண்டோவில் பார்த்திருந்தேன். இவன் எனக்குத் தந்த ’திருக்குறள் -எளிய உரை” அவ்வப்போது நுனிப்புல் மேய்வேன். 25 வருஷத்தில் ’சுத்தமாக’ மாறிவிட்ட முகங்களில் இவனதும் ஒன்று. சிவக்கொழுந்து -அன்றும் இன்றும் அதே அர்ஜுன் முகம்!

L.Sundar அந்தக் காலத்திலேயே photograhpyயில் தீவிரமாக இருந்தான். AK-47 மாதிரி காமிராவை ஒருமுறை எடுத்து வந்த போது நான் ஆர்வக்கோளாறினால் ‘விலை என்ன?’ என்று கேட்க, “சுமார் 20,000 ரூபாய்’ என்று சொல்லி வயிற்றில் புளியைக் கரைத்தான்! ’தாமரைக் கண்ணன்-செந்தாமரைக்கண்ணன்’ எப்பவும் எனக்குக் குழப்பம் -25 வருஷம் ஆகியும் இன்னும் தீரவில்லை! ரத்னகுமார் -சிங்கப்பூரில் இருப்பதால் இவன் வீடு எங்களுக்கு transit stopover மாதிரி ஆகிவிட்டது. போனவருஷம் போல் இன்னொருமுறை ஜப்பானுக்கு குடும்பத்துடன் வந்து எங்களுடன் ஒரு 2-வாரம் ’டேரா’ போடு, மச்சி! காமராஜ் -’பட்டி வீரன் பட்டி’ நாயகனின் அதே சிரிப்பு! 1992-ல் நெய்வேலியில் சந்தித்தது. 1983-ல் ஹாஸ்டலில் எடுத்த ஃபோட்டோ ஒன்றில் மக்களுடன் சேர்ந்து ஒரு ஜோடிக் ’கால்கள்’ மட்டும் தெரிய, 25-வருஷம் அப்புறம் அந்த ஃபோட்டோவைப் பார்த்த பலரும் அந்தக் கால்கள் காமராஜின் கால்கள் என்று சந்தேகத்துக்கிடமின்றிச் சொன்னார்கள்! 1175 சுரேஷ்குமாரை அடையாளம் தெரிவதில் கஷ்டமில்லை. வெங்கியை இன்னொரு ஃபோட்டோவில் பார்த்தபோதும் தெரியவில்லை -5 வருஷம் முன் நியூஜெர்ஸியில் பார்த்திருந்தபோதும். தீபிகாதான் வெங்கியின் பெண்ணைப் பார்த்து தெரிந்து ‘அட, ரோகினி” என்றாள். நியூயார்க்கில் எங்கள் மற்றும் பொன்ராஜ் குடும்பத்துடன் சேர்ந்து ஒரு நாள் sightseeing வந்த சின்னஞ்சிறுமியா இது?

சத்தியமாக அடையாளம் தெரியாத முகம் சுப்பையாவுடையது. 1172. கல்லூரி காலங்களில் நெருக்கமாக இருந்து அதற்கப்புறம் தொடர்பில்லாத நண்பர்களில் ஒருவன். “ஏன் வரவில்லை?” என்று பெங்களூரில் இருந்து மெயில் போட்டிருந்தான். வெற்றி மற்றும் செந்திலை 1-2 வருஷத்திற்கு முன்தான் சந்தித்திருந்தேன். வெற்றியின் trade-mark வெடிச்சிரிப்பு ஃபோட்டோவிலும் தெரிகிறது. செந்திலை சேலத்தில் சந்தித்தபின் தீபிகா மறக்கவேயில்லை - கிண்டி நண்பர்கள் பற்றி அவன் கமெண்ட்டிற்காக: (”நம்ம பசங்களைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்ட பெண்களுக்கெல்லாம் நல்ல luck மச்சி... சரியான புளியங்கொம்பா பிடிச்சிட்டாங்க...”)

கென்யா ராஜேந்திரன் தெரிகிறான். சஞ்சீவி தெரிகிறான். சென்னப்பன், கலை, சிவஷங்கர், விஜய்பாபு, சௌபா, பொன்னுசாமி, சாய்சுந்தர்... மற்றும் Domkundwar என்றே பெரும்பாலும் எல்லோருக்கும் தெரிந்த முரளீதர்...

நான் மிஸ் பண்ணியது துரதிருஷ்டமே.

சுபாராணி “let's have this kind of get togethers often" என்று எழுதியது ஒரு initial euphoria மட்டுமில்லாமல் அடுத்த get-together விரைவிலேயே நடக்க வேண்டும்; அதில் கலந்துகொள்ள வேண்டும்.

டோக்யோவில் ‘சிவகாசி’

சென்ற வாரம் ’ஆபீஸ் விஷயமாக’ டோக்கியோ போய் வந்ததில்:

• 
  Shinkansen-ல் (bullet train) ஜன்னலை மூடி விட்டு தூங்கிக்கொண்டிருந்தபோது “ய்ய்ய்யா....” என்ற ஜப்பானியக் குரல் கேட்டு விழித்து, ஏதோ தோன்ற ஜன்னலைத் திறந்து வெளியில் பார்த்தேன் -Mt.Fuji யின் அபாரமான காட்சி! (இத்தனை வருஷங்கள் புல்லட் டிரெய்னில் போகும்போதும் mt.Fuji தோன்றும் நேரம் கேட்டுத் தெரிந்து, ஜன்னல் அருகே கழுத்து வலிக்க கையில் காமெராவுடன் எட்டிப்பார்த்தும் எப்போதும் கரு மேகமும் மழையும் தான் தெரிந்ததே தவிர, Mt.Fuji கண்ணில் பட்டதே இல்லை). இந்தமுறை சட்டென்று கண்முன் விரிந்த Mt.Fuji அதட்டலான தோற்றத்துடன், அதற்கே உரிய தனி அழகுடன் இருந்தது. மலை உச்சியில் மட்டும் பனி மூடி, கார்டுகளிலும் ஃபோட்டோக்களிலும் தெரிவது போல் அச்சாக அதே கம்பீரத்துடன் நின்று, மிக அருகில் தெரிகிறது. (Murphy Law வின் படி, இந்தமுறை நான் காமெரா எடுத்து வரவில்லை; மேலே புகைப்படம் ’நெட்’டில் சுட்டது). இந்த ஆகஸ்டில் எப்படியும் Mt.Fuji யில் hike போய்விட வேண்டும்.
  
• 
  அலுவலக வேலை முடிந்து, பிரபாக்கா அத்தானை ஷின் யோகோஹாமா ஸ்டேஷனில் சுமார் 18 வருஷங்களுக்கு அப்புறம் சந்தித்தேன். கையசைத்தவாறே அவரைப் பார்க்கையில் “இப்பத்தான் சிவகாசி ஆளப் பார்த்த மாதிரி இருக்குது...” என்றார். (இவ்வளவுக்கும் நான் ஃபுல் சூட்டில் இருந்தேன் -ஆபீஸ் டூர் என்பதால்!). என்னடா இது, தமிழ் நாட்டிலேயே ஏர்போர்ட்டிலேயும் ரயில்வே ஸ்டேஷனிலும் நம்மிடம் தமிழில் பேசாமல் ஹிந்தியில் பேசறாங்க; இதென்ன “டோக்யோவில் சிவகாசி?” என்று நினைத்து “என்ன அத்தான், நான் மீசையைக் கூட எடுத்து இருக்கேன்.... ” என்றேன். “அதில்லை; உன் கையில் இருந்த தங்க மோதிரம் பளிச் சென்று கண்ணில் பட்டது” என்றார்! (நல்லவேளை, கழுத்தில் இருந்த தங்க செயின் படவில்லை!).


• 
  Swine Flu சீசனாகையால் என்கூட வந்த என் பாஸும் இன்னொரு கலீகும் (அவரும் ஜப்பானியரே) mask அணிந்து வந்திருந்தனர். நாங்கள் இருக்கும் ஓஸகா பக்கம் பல Flu கேஸ்கள் தெரிந்து, பள்ளிகள் மூடி, எங்கள் ஆபீஸில் அங்கங்கே hand-sanitizer வைத்து, மெயின் கேட் பக்கம் காரில் வருவோருக்கெல்லாம் வாய்க்குள் தெர்மாமீட்டர் சொருகி காய்ச்சல் இருக்கிறதா என்று பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்கள். டோக்கியோ பக்கம் Flu கேஸ் ஒன்றும் இல்லை என்பதால் அவ்வளவு கெடுபிடி இல்லை என்று நியூஸ் பேப்பரில் படித்திருந்தேன். இவர்களுகுத் தெரிந்திருக்கவில்லை போலும். டோக்கியோ வீதிகளிலும் ’முகமூடி’கள நான் பார்க்கவில்லை. “நியூஸ் பேப்பரில் அப்படிப் போட்டிருந்ததே... பின்னே ஏன் maask?” என்று எனக்குத் தெரிந்த வெளி உலக அறிவை அவர்களுக்கு எடுத்துக்காட்டினேன். என் பாஸின் பதில் அசர வைத்தது: “டோக்கியோ நமக்கு safe தான். ஆனால் நாம் ஓஸாகாவிலிருந்து வருகிறதால் நம்மிடமிருந்து flu அவர்களுக்குப் பரவிவிடுமோ என்ற anxiety இங்கே டோக்கியோவில் நாம் வந்திருக்கும் ஆபீஸில் இருக்கும் பலருக்கும் இருக்கும். அவர்கள் anxiety ஐக் குறைக்கவே இந்த mask".
  
  ஜப்பானியர்கள் பனைமரத்தடியில் நின்று பால் குடிக்க நேர்ந்தால் என்ன செய்வார்கள் என்று நினைத்தேன்....

Kenosis

KENOSIS in Greek means "self-emptying" -said the pamphlet. Like "Art of Living", the title KENOSIS thus attracted me, when I came to know of a lecture by Acharya Brahamrishi Kirit Bhaiji ((I'm trying to figure out what his real -'first'- name is, among these 4 words) in Kobe, arranged by a group of Indians in Kobe. The Guru is widely known for his KENOSIS programs-aimed at "emptying the Mind"- which regularly come in Zee TV, as I was told.

When I arrived at the ISS hall at Kobe at 1:50 pm for the 2:00pm program, the hall was 'empty' (symbolically?) with just one Non-SouthIndian lady munching her lunch. In the small hall to accommodate 80-100 people, I saw mats laid on the floor, reminding me that there might be practical meditation sessions as well. The program started at 2:40 when one by one gradually assembled. I chose an aisle seat in the last row, to be able to whisk myself away in case the lecture is in Hindi (or any Indian language other than Tamil).

The guru spoke in excellent English (I learned later that he was a CA by profession, educated in UK). The first part of the program was a speech by him on the topic *Key to Success", which was interesting and appealing as he was emphasizing on -among others- 'burning desire' 'winning edge' and 'perseverence' etc. Sounded more like an inspiring Management Guru or an experienced & successful business personality. Finished his speech with a punch-line statement "Don't count the days, make your days count". I liked his speech, though at times I was worried if I will get my mind filled with more worries rather than getting it emptied. Part of the reason could be that other then being a sole non-Hindi speaking guy, I was also the sole non-Businessman, a salaried-man in the crowd !

The second part had meditation practices involving breathing techniques. With all my questions regarding the health benefits of breathing techniques remaining unanswered, I did follow what was said, and did meditate for more than an hour. At the end of the meditation session, many expressed 'feeling great' with one person saying that she could see blueish things when she was practising. The guru said it was just a beginning, that she was on the right track, and that she would see 'everything white' as she progresses. I didn't see or feel anything except that when I closed my eyes, I had a tough time trying to keep myself awake! I'm not sure if the health benefits of meditation have been verified and certified by authentic sources, though meditation might have a profound psychological impact (placebo effect?) on the individuals who religiously practice it.

[A little 'googling' tells me that Kenosis is a Greek term associated with theology, widely quoted in Christianity, and there is also an institute based at Arizona, USA focussing on meditation -I believe this Bhaiji has no links with any of them].